- Мушу прызнацца, што я не дазваляю задаваць мне такiя пытаннi пра сяброў маёй жонкi. Цi бачыце, юны мой дружа...
Ён ледзьве не загаварыў зноў пагардлiвым тонам, якiм, вiдаць, прывык размаўляць на бульвары Курсэль, але своечасова спахапiўся:
- ...наша прафесiя патрабуе бясконцай асцярожнасцi i такту. Я нават пачынаю сумнявацца...
Мэгрэ адчуў, як яго спiну абдало халадком. Зараз яму скажуць, што следства спыняецца, што яму пара заняць сваё месца за чорным сталом i каратаць днi за рэгiстрацыяй розных паперак, выдаваць даведкi аб месцы жыхарства.
На некалькi секунд канец фразы быццам павiс у паветры. На шчасце, дзяржаўны чыноўнiк Лё Брэ ўзяў верх над свецкiм чалавекам, i ён закончыў:
- Мая вам парада: будзьце вельмi i вельмi асцярожныя. У выпадку, калi вас нешта збянтэжыць, званiце мне дадому. Здаецца, я вам ужо казаў гэта. У вас ёсць нумар майго тэлефона?
I ён запiсаў лiчбу ўласнаручна на шматку паперы.
- Калi я прасiў вас зайсцi сюды сёння, дык толькi таму, што я не хацеў, каб вы тапталiся на месцы. Я не мог уявiць сабе, што вы ўжо так далёка прасунулiся.
Тым не меней, ён не падаў яму рукi на развiтанне. Мэгрэ зноў застаўся звычайным палiцэйскiм, ды яшчэ палiцэйскiм, якi пасмеў груба ўварвацца ў той свет, куды дае доступ адзiна вiзiтная картка "Месье i Мадам Лё Брэ дэ Плуiнак".
* * *
Амаль апоўднi Мэгрэ пераступiў парог будынка Галоўнай палiцыi на Набярэжнай Арфеўр. На левым баку калiдора праз расчыненыя дзверы ён убачыў пакой, сцены якога былi цалкам завешаны адрасамi мэбляваных кватэр. Упершыню ён паднiмаўся па гэтай шырокай запыленай лесвiцы не па даручэнню камiсарыята, як яму неаднойчы даводзiлася рабiць, а ў пэўнай ступенi выконваючы сваё ўласнае заданне.
Уздоўж доўгага калiдора цягнулiся дзверы з шыльдачкамi, на якiх былi ўказаны прозвiшчы камiсараў, далей iшла зашклёная зала чакання. Мiма Мэгрэ прайшоў iнспектар, ведучы мужчыну ў наручнiках.
Нарэшце Мэгрэ апынуўся ў кабiнеце, расчыненыя вокны якога выходзiлi на Сену. Пакой гэты нiчым не нагадваў той, у якiм працаваў Мэгрэ. Тут людзi тэлефанавалi цi разбiралi зводкi i рапарты; нейкi iнспектар, прысеўшы на стол, спакойна пакурваў люльку; у гэтым пакоi, дзе пульсавала жыццё, панавала атмасфера бесцырымоннай таварыскасцi.
- Ну што, хлопча, можна, канешне, пакапацца ў Сам'е, ды я не думаю, каб мелася дасье на графа. Ва ўсякiм выпадку, не прыпомню, каб ён быў асуджаны калi-небудзь.
Брыгадзiр, плячысты мужчына гадоў сарака, дабрадушна глядзеў на Мэгрэ. Гэта адбывалася ў аддзеле правапарушэнняў свецкiмi асобамi. Тутэйшыя работнiкi як свае ўласныя кiшэнi ведалi асяроддзе, у якiм працвiтаў граф д'Ансеваль.
- Паслухай, Ванэль, ты даўно бачыў графа?
- Боба?
- Але.
- У апошнi раз я сустрэў яго на скачках, ён быў з Дэдэ.
- Дэдэ - гэта тып, якi трымае гараж на вулiцы Акацый. Болей аднаго-двух аўтамабiляў ён не набiрае. Скемiў, хлопча?
- Какаiн?
- Не абыходзiцца i без гэтага. Граф закапаўся па вушы. Яго ўжо не раз маглi накрыць, але пакуль што лiчым за лепшае проста не спускаць яго з вока. Як-небудзь ён мiмаволi паможа нам падсекчы больш буйную рыбку.
- У вас ёсць яго апошнi адрас?
- Табе не здаецца, што твой камiсар рызыкуе ўшчамiць нашы iнтарэсы? Асцярожней, хлопча! Не спудзь Боба. Уласна, нас цiкавiць не асабiста ён. Але за гэткiм, як ён, толькi i глядзi. У цябе праўда сур'ёзная справа?
- Мне сапраўды неабходна адшукаць яго.
- Ванэль, у цябе ёсць яго адрас?
I Ванэль з той пагардай, якую адчуваюць людзi з Набярэжнай Арфеўр да нiкчэмных крабаў з камiсарыятаў, буркнуў:
- "Атэль дзю Сантр", вулiца Брэй. Адразу за плошчай Этуаль.
- Калi ён там быў апошнi раз?
- Чатыры днi назад. Сядзеў у "бiстро" на рагу вулiцы Брэй разам са сваёй "цыпачкай".
- Як яе завуць?
- Люсiль. Яе лёгка пазнаць. У яе рубец на левай шчацэ.
Увайшоў нейкi заклапочаны камiсар з паперамi ў руках.
- Скажыце, хлопчыкi...
Ён змоўк, заўважыўшы незнаёмца ў пакоi сваiх iнспектароў, i запытальна паглядзеў на яго.
- Сакратар камiсарыята Сэн-Жорж.
- А!
I гэтае "а!" было вымаўлена з такiм майстэрствам, што Мэгрэ яшчэ адчайней захацелася трапiць сюды. Ён быў нiшто! Нават меней, чым нiшто! Нiхто не звяртаў на яго ўвагi. Камiсар разам з брыгадным пачалi абмяркоўваць план аблавы, якую намячалася правесцi наступнай ноччу ў раёне вулiцы Ракэт.
Мэгрэ знаходзiўся далёка ад станцыi метро Рэпюблiк i вырашыў спачатку заехадь дадому паабедаць, а ўжо затым адправiцца ў раён плошчы Этуаль на пошукi графа або Люсiль.
Мэгрэ завярнуў за рог бульвара Рышар-Ленуар i тут раптам у невялiкiм рэстаранчыку за сталом, накрытым на дзве персоны, убачыў Жустэна Мiнара i Жэрмену. Ён намерыўся хутчэй прайсцi мiма, каб не забавiцца з iмi, тым больш што, як яму здалося, флейтыст заўважыў яго, але прыкiнуўся, нiбыта глядзiць зусiм у iншы бок. Аднак пакаёўка мадэмуазель Жандро рашуча забарабанiла ў шыбу, i Мэгрэ не заставалася нiчога iншага, як зайсцi.
- Я пабаялася, што вы толькi пацалуеце замок у гатэлi, - сказала Жэрмена. - Як вам папрацавалася?
Мiнар не падымаў вачэй ад меню.
Дзяўчына ж, наадварот, проста цвiла. Яна, здавалася, неяк загадкава яшчэ больш пасвяжэла, вочы яе яшчэ больш зазiхацелi, i нават грудзi папышнелi.
- Мы будзем патрэбны вам пасля абеду? Бо калi вы не маеце ў нас патрэбы, то можна было б схадзiць у тэатр "д'Амбiгю", сёння там ёсць дзённы спектакль...
Жустэн Мiнар i Жэрмена сядзелi побач на мяккiм тапчанчыку, акрытым трыпам, i Мэгрэ заўважыў, як рука Жэрмены са спакойнай упэўненасцю легла на калена музыканта.
Позiркi Жустэна i Мэгрэ сустрэлiся. "Грэшны, але другога выйсця не было", - прызнаўся позiркам флейтыст.
I Мэгрэ ледзь стрымаўся, каб не зарагатаць.
А дома, калi ён з жонкай спакойна абедаў у iх маленькай сталовай на пятым паверсе, мадам Мэгрэ раптам без усялякай сувязi з папярэдняй iх размовай заявiла:
- Магу пабажыцца, што яна забрытала яго!