А вось ён возьме i не расплюшчыць вачэй - назло iм. Ён сцiскае зубы. Ён хоча, каб твар яго меў злосны выгляд.
- Жуль, гэта...
- Ну, дружа Мэгрэ? - чуецца яшчэ нечы голас.
Клятва iмгненна забыта. Мэгрэ адным рухам выпростваецца, i яго працiнае такi боль, нiбы ён урэзваецца ў столь. Ён iнстынктыўна хапаецца рукой за галаву i здагадваецца, што яна ўся забiнтавана.
- Выбачайце, месье камiсар...
- Прашу прабачэння, што разбудзiў вас.
- Я не спаў.
Жонка таксама тут, яна ўсмiхаецца яму i падае з-за спiны Лё Брэ нейкiя незразумелыя знакi.
- Якая гадзiна?
- Палова адзiнаццатай. Я толькi на рабоце даведаўся, што здарылася.
- Яны напiсалi рапарт?
Рапарт на яго! Якая ганьба. Звычайна рапарты пiсаў ён, i ён выдатна ведае, як гэта робiцца.
"Сёння ноччу ў дваццаць тры гадзiны сорак пяць хвiлiн, будучы на пасту на авеню дэ Ваграм, мы былi паклiканы..."
Затым радкi накшталт:
"...да нейкага суб'екта, якi валяўся на тратуары i заявiў, што яго завуць Мэгрэ, Жуль-Амедэ-Франсуа..."
Камiсар быў, як заўсёды, бадзёры, свежы, апрануты ва ўсё перламутрава-шэрае, з кветкай у пятлiцы. Да Мэгрэ данёсся пах партвейну камiсар часам браў зранку чарку гэтага вiна.
- Палiцыя на Паўночным вакзале паспела арыштаваць iх.
Ты глядзi! А ён амаль забыўся пра iх! I яму раптам так захацелася паўтарыць любiмы выраз флейтыста: "Гэта не мае значэння!"
I ён сказаў бы праўду. Таму што для яго цяпер не мае значэння нi Дэдэ, нi Люсiль, нi нават баксёр, якi, як павiнна быць сказана ў рапарце, ледзь не забiў яго "тупым прадметам".
Яму няёмка ляжаць у ложку ў прысутнасцi свайго шэфа, i ён высунуў ногi з-пад коўдры.
- Ляжыце спакойна.
- Я добра адчуваю сябе, паверце.
- Доктар гэтаксама думае. I тым не менее, вам неабходны яшчэ некалькi дзён спакою.
- Нiзавошта!
У яго хочуць свiснуць распачатую iм справу. Яму ўсё ясна. Не, ён не дапусцiць гэтага!
- Супакойцеся, Мэгрэ.
- Я спакойны, выключна спакойны. I ведаю, што кажу... Нiшто не замiне мне пайсцi куды трэба.
- Ды гэта ж не спешна. Я разумею вашу нецярплiвасць, але што да вашай справы, паверце, будзе зроблена ўсё, што вы палiчыце неабходным.
Ён сказаў "вашай справы", - ну канешне, ён жа пачцiвы чалавек. Лё Брэ машынальна запалiў цыгарэту i збянтэжана паглядзеў на мадам Мэгрэ.
- Не саромцеся, калi ласка. Мой муж з ранку да вечара смокча сваю люльку, нават у ложку.
- Дарэчы, падай мне люльку.
- А можна?..
- Хiба доктар сказаў, што мне няможна палiць?
- Не, пра гэта ён нiчога не гаварыў.
- У такiм разе?..
Яна расклала на туалетным столiку ўсё, што знайшла ў яго кiшэнях, i прынялася набiваць яму люльку, потым падала яе разам з запалкамi.
- Пакiдаю вас, - сказала яна i падалася на кухню.
Мэгрэ хацеў прыгадаць усё, пра што думаў усю ноч. Але ў галаве застаўся толькi цьмяны ўспамiн, i, аднак, у яго было адчуванне, што ён наблiзiўся да праўды. Максiм Лё Брэ сеў на крэсла; адчувалася, што ён нечым заклапочаны. Ягоны сакратар павольна, памiж дзвюма зацяжкамi прамовiў:
- Граф д'Ансеваль мёртвы.
- Вы ўпэўнены? - спахмурнеўшы, спытаў ён.
- Я не маю доказаў, але гатовы паклясцiся...
- Мёртвы... па якой прычыне?
- Гэта ў яго стралялi з рэвальвера.
- На вулiцы Шапталь?
Мэгрэ сцвярджальна кiўнуў галавой.
- Вы думаеце, што Рышар Жандро...
Пытанне зададзена ў лоб. Мэгрэ яшчэ не мог адказаць з усёй пэўнасцю. Элiз Жандро праз акно крыкнула ратаваць. Потым яе нехта адцягнуў назад. I толькi потым раздаўся стрэл.
- А пры чым Дэдэ ва ўсёй гэтай гiсторыi?
- Ён чакаў на вулiцы за рулём "дыён-бутона".