I Дэдэ расчынiў дзверы, паклiкаў палiцэйскiх.
- Мы скончылi, - сказаў ён са з'едлiвай усмешкай.
- Прывесцi жанчыну? - запытаў у Мэгрэ брыгадны.
Люсiль адмовiлася сесцi, стала ля стала.
- Вы ведаеце, пры якiх абставiнах памёр Боб?
Яна ўздыхнула.
- Я нiчога не ведаю.
- Яго забiлi ў адным доме на вулiцы Шапталь.
- Вы думаеце?
- Ён быў палюбоўнiкам адной дзяўчыны.
- Я не раўнiвая.
- Чаму вы не хочаце гаварыць?
- Таму, што мне няма чаго сказаць.
- Калi б вы ведалi, што Боб жывы, вы не паехалi б у Бельгiю?
Яна маўчала.
- Чаму вы не хочаце адпомсцiць за Боба?
Яна закусiла вусны i адвярнулася.
- Некалькi банкнотаў даражэй вам за яго забойцу?
- Вы не маеце права казаць так.
- Тады кажыце вы.
- Я нiчога не ведаю.
- А калi я дапамагу вам?
- Я нiчога не скажу.
- Хто бачыўся з вамi, пасля таго як вы апынулiся тут?
Ён нарэшце ўсё зразумеў. Яго змусiлi чакаць зусiм не таму, што камiсар быў заняты. Аддзелы Вышукной палiцыi, якiя займалiся апазнаннем асоб злачынцаў i iх ахвяр, - тыя, "наверсе", - былi звязаны з Набярэжнай Арфеўр.
Цi прайшоў Дэдэ праз антрапаметрыю? Цi перанесла Люсiль медыцынскi агляд? Мала верагодна.
Амаль неабвержна было другое: што нехта ўжо дапытваў iх, нехта з Вышукной.
Калi Мэгрэ прыйшоў сюды, прайшло не меней гадзiны, як Лё Брэ пакiнуў бульвар Рышар-Ленуар.
Цяжка было даць веры, аднак хiба цi i не сам Дэдэ намякнуў Мэгрэ, што яго проста абдурылi?
Ён выйшаў з кабiнета, i яму здалося, што ён заспеў усмешкi на тварах палiцэйскiх. Нiбыта выпадкова, якраз у гэты самы момант вярнуўся камiсар.
- Ну як, дружа? Можна павiншаваць з поспехам? Яны загаварылi?
- Што вы мяркуеце рабiць з iмi?
- Яшчэ не ведаю. Чакаю распараджэнняў.
- Ад каго?
- Ад начальства, як звычайна.
- Дзякуй вам.
Калi ён апынуўся на Набярэжнай, хлынуў лiвень. Мэгрэ раптова ахапiў такi адчай, што ён гатовы быў занесцi камiсару заяву аб звальненнi.
"Ты толькi харыст", - сказаў яму ўладальнiк гаража з адценнем шкадавання.
Ён, каму так хацелася быць прыналежным да гэтага дома, адкуль ён выйшаў з апушчанай галавой i з камяком у горле!
Ён зайшоў у пiўную "Дафiн", дзе заўсёды можна было сустрэць аднаго-двух iнспектароў з Набярэжнай Арфеўр, якiя заходзiлi сюды на куфаль пiва. Ён ведаў iх у твар, але сам быў для iх нечым не вартым увагi.
Спачатку ён прыняў пiлюлю, якую даў яму доктар, у надзеi, што яна падбадзёрыць яго. Затым выпiў вялiкую чарку гарэлкi.
Вось яны. Нядбайна развалiўшыся ў крэслах, сядзяць за сталом i абменьваюцца навiнамi, такiя задаволеныя сабой! Яшчэ б! Яны маюць доступ усюды, куды спатрэбiцца, яны ў курсе ўсяго на свеце!
Цi Мэгрэ ўсё яшчэ хацелася быць адным з iх? Цi не быў ён на шляху да адкрыцця, што погляд, якi склаўся асабiста ў яго пра палiцыю, быў памылковы?
Пасля другой чаркi ён быў гатовы адправiцца да свайго высокага начальнiка i заступнiка Ксаўе Гiшара i выказаць яму ўсё, што на душы набалела.
Яго пакiнулi ў дурнях. Лё Брэ выведаў у яго ўсе звесткi. Ля дзвярэй яго чакаў экiпаж. Безумоўна, ён адразу ж адправiўся на Набярэжную Арфеўр, а Мэгрэ прымусiлi чакаць.
"Мой сакратар проста звар'яцеў. Ён можа натварыць бог ведае што i давесцi справу да скандалу".
Хто ведае, цi не звярнуўся ён вышэй, да прэфекта, напрыклад, або да самога мiнiстра ўнутраных спраў?
А можа - чаму б не? - мiнiстр унутраных спраў таксама сутрапезнiк тых буржуа з вулiцы Шапталь?
Цяпер Мэгрэ быў перакананы: справу аддалi яму - ды яшчэ з гэткiмi папярэджаннямi аб асцярожнасцi! - толькi для таго, каб ён скруцiў сабе шыю.