- Не бачыў.
- Хто прыехаў з Набярэжнай?
- Камiсар Барадэ.
Мусiць, той Барадэ, пра якога найчасцей пiсалi ў газетах. Гэты чалавек са старанна паголеным тварам швейцара, з маленькiмi дапытлiвымi вочкамi, якiя вечна глядзелi некуды ўбок, у вачах Мэгрэ быў, бадай, самай значнай асобай у свеце.
- Што шукаюць у садзе?
- Труп.
Палiцэйскi не дужа ахвотна адказваў на пытаннi, рабiў гэта толькi як бы з паблажлiвасцi.
- Рышар Жандро дома?
- Якi ён?
- Смуглявы, з доўгiм крывым носам.
- Ёсць такi.
Значыць, Жандро альбо не пайшоў, як звычайна, у свой офiс, альбо паспешлiва вярнуўся адтуль.
У гэты момант ля дома спынiўся фiякр. З яго выскачыла дзяўчына, таропка рушыла да дзвярэй, ля якiх перагаворвалiся Мэгрэ i iнспектар.
- Мадэмуазель Жандро, - холадна, ледзь разнiмаючы вусны, прадставiлася яна.
Iнспектар услужлiва расчынiў перад ёю дзверы.
- Так загадана, - даверлiва прызнаўся ён Мэгрэ.
- Яе чакалi?
- Мяне проста папярэдзiлi, каб я прапусцiў яе.
- Вы бачылi дварэцкага?
- Менавiта яго якраз i дапытваюць зараз. Вы ў курсе справы?
- Збольшага, - адказаў Мэгрэ.
- Як вiдно, мярзотны тыпус.
- Хто?
- Ды той, каго прыкончыў слуга.
Мэгрэ ўтаропiўся на свайго субяседнiка, разявiўшы рот ад здзiўлення.
- Вы ўпэўнены?
- У чым?
- Што Луi...
- Ведаеце, я нават не знаю, хто такi Луi. Я чуў толькi абрыўкi размовы. Адзiнае, што я ведаю, - не дапускаць тут людской зборнi.
Адзiн з далакопаў, якi, вiдаць, таксама быў з палiцыi, падышоў да параднага; той, хто застаўся ў садзе, быў, мусiць, камердынер. У першага рукi былi запэцканы, на чаравiкi таксама налiплi камякi зямлi, твар выказваў грэблiвасць i агiду.
- Лепш бы не бачыць! - на хаду прагаварыў ён.
Яму адчынiлi дзверы, i ён знiк у доме. За той мiг, пакуль дзверы былi прыадчынены, Мэгрэ паспеў заўважыць Элiз Жандро i яе брата, якiя стаялi ў холе i размаўлялi. Астатнiя, з пракуратуры, вiдаць, знаходзiлiся ў адным з салонаў. Дзверы туды былi зачынены.
- У вас тут прызначана спатканне, цi што? - запытаўся палiцэйскi ў Мэгрэ, якi ад нецярплiвасцi не мог стаяць на месцы.
- I сам не ведаю.
У яго нават выступiлi слёзы на вачах. Яшчэ нiколi не апынаўся ён у гэткiм прынiжэннi.
- Па-мойму, яны больш за ўсё баяцца журналiстаў. З-за гэтага i перасцярог столькi. Самае смешнае, што ўсе мы п'ем каву "Бальтазар". Вось ужо не думаў, што аднойчы...
З дому, вiдаць, часта некуды званiлi - да iх раз-пораз даносiлiся тэлефонныя званкi, адбоi.
- Калi вас паслаў ваш камiсар, то я магу пайсцi сказаць iм, што вы чакаеце.
- Не варта турбавацца.
Iнспектар пацiснуў плячыма. I зусiм збiўся з тропу, калi пабачыў, што Мэгрэ глытае пiлюлю.
- Вам нядобра?
- Вы не ведаеце, як усё гэта пачалося?
- Што пачалося?
- Вы былi сёння на Набярэжнай Арфеўр?
- Быў. Якраз збiраўся на аблаву ў квартале Лявiет. Камiсар Барадэ дапытваў аднаго тыпа.
- Невысокi, у клятчастым гарнiтуры?
- Так. Арол-хлопец.
- Барадэ званiў камiсару?
- Не. Яго выклiкаў да сябе галоўны. На той час мне нават прыйшлося пасцерагчы хлопца. Блазен. Папрасiў цыгарэту, а ў мяне якраз не было.