- А прозвiшча яе вы ведаеце?
- Я называла яе панi Антуанэт.
- Вы, я бачу, прывыклi называць людзей па iменi.
- Я не цiкаўная.
- Яна, калi прыходзiла, надоўга заставалася ў яго?
- На колькi трэба.
- На паўдня?
- Як калi. Iншым разам - на гадзiну-дзве.
- А ўранку прыходзiла?
- Можа, калi i прыходзiла, я не помню.
- Вы яе адрас ведаеце?
- Нiколi не пыталася.
- Iншыя вашы жыльцы - жанчыны?
- Пан Луi быў адзiны мужчына.
- Ён з iмi меў зносiны?
- Любоўныя? Такiх не было. Мне здаецца, ён да гэтага не быў ахвотнiк. Можа, калi б захацеў...
- Але ён заходзiў да iх?
- Яны, бывала, заходзiлi да яго папрасiць запалак, цыгарэт цi газету.
- I ўсё?
- Ну, яны гаманiлi пра сёе-тое. Часам ён нават гуляў у карты з Люсiль.
- Яна наверсе?
- Не. Бадзяецца недзе днi ўжо два. З ёй гэта здараецца. Мабыць, знайшла сабе некага. Але памятаеце, што вы мне абяцалi? Каб нi ў мяне, нi ў маiх жыльцоў не было нiякiх непрыемнасцей.
Мэгрэ хацеў быў сказаць, што нiчога не абяцаў, але змаўчаў.
- А апрача гэтай кабеты, нiхто да яго не прыходзiў?
- Нядаўна нехта пра яго пытаўся, разы са два.
- Маладзiца?
- Ага. Яна не стала падымацца наверх. Папрасiла перадаць, што чакае ўнiзе.
- Яна назвалася?
- Монiкай. Яна засталася ў калiдоры, нават у гасцёўню не прайшла.
- Ён спусцiўся да яе?
- Першы раз пра нешта з ёю пашаптаўся, i яна пайшла. А другiм разам i трэцiм выйшаў з ёю.
- Не сказаў вам, калi вярнуўся, што за яна?
- Спытаўся толькi, цi спадабалася яна мне.
- I што вы адказалi?
- Сказала, што цiкавая, як зазвычай у яе ўзросце, але што праз некалькi гадоў гэта будзе сапраўдная кабыла.
- А хто яшчэ прыходзiў?
- Вы не хочаце сесцi?
- Дзякую. Не хачу пэцкаць вам падушкi - змок да нiткi. Надта ў вас ужо чыста.
- Стараюся як магу. Дык чакайце... Дайце ўспомнiць... Прыходзiў адзiн чалавек. Малады. Не назваўся. Я перадала пану Луi, што яго чакаюць унiзе. Пан Луi, здалося, расхваляваўся i папрасiў мяне правесцi госця наверх. Гэты маладзён прабыў у яго хвiлiн дзесяць.
- Даўно гэта было?
- У сярэдзiне жнiўня. Памятаю, была спякота i процьма мух.
- Ён прыходзiў яшчэ калi-небудзь?
- Неяк разам прыходзiлi, усё роўна як на вулiцы сустрэлiся. Разам паднялiся наверх, але хлопец хутка выйшаў.
- Усё?
- Мне здаецца, я i так нагаварыла пад самую завязку. Думаю, вам таксама цiкава падняцца наверх?
- Вядома.
- Пан Луi займаў пакой насупраць таго, якi я паказвала вашаму памочнiку. Вокны выходзяць на вулiцу.
- Правядзiце нас, калi ласка.
Уздыхнуўшы, гаспадыня з цяжкасцю стала ўздымацца наверх.