Прытулiўшыся да стойкi бара, Мэгрэ пацiху пацягваў кальвадос i разглядваў фатаграфiю жанчыны. Яго зусiм не здзiвiла, што каханкаю Турэ была жанчына таго ж тыпу, што i ягоная жонка. Але якi ў яе характар? Можа, i ён такi?..
- Вось ваша люлька, шэф.
- Яна не гаварыла па тэлефоне, калi ты зайшоў?
- Не заўважыў. З ёю былi дзве жанчыны.
- Можаш iсцi абедаць. Убачымся ў аддзяленнi.
Мэгрэ назваў шафёру адрас панны Леон. Па дарозе спынiлiся ў кандытарскай, дзе ён купiў скрыначку шакаладных цукерак.
Выйшаўшы перад крамаю панны Леон з машыны, Мэгрэ схаваў цукеркi пад палiто, каб не прамоклi - дождж усё лiў ды лiў.
Камiсар адчуваў сябе нiякавата ў сваiм грубым, змоклым палiто сярод лёгкiх, прыгожых, пушыстых дзiцячых строяў.
- Вашай мацi, - сказаў ён панне Леон, сарамлiва выцягваючы з-пад палiто скрыначку з цукеркамi.
- О, вы падумалi пра яе! Можа, вы ёй самi аддадзiце?
Аднак Мэгрэ палiчыў лепшым застацца ў крамным пакоi, куды хоць трохi трапляла паветра з вулiцы: мо толькi таму, што ён апынуўся тут з дажджу, але яму здалося, што сёння грубка ў памяшканнi напалена яшчэ больш.
- Прабачце, я да вас на хвiлiнку. Я толькi хацеў бы паказаць вам гэтую фатаграфiю.
Ледзь зiрнуўшы на яе, панна Леон усклiкнула:
- Ды гэта ж панi Машэр!
Гэта быў ужо нейкi поспех!
Значыцца, гэтую жанчыну ведалi ў асяроддзi Луi Турэ. Так Мэгрэ думаў раней, i цяпер гэта пацвердзiлася. Такi чалавек, як Турэ, не стаў бы заводзiць знаёмства з выпадковай жанчынаю.
- Адкуль вы яе ведаеце?
- Яна працавала ў Капланаў. Нядоўга. Недзе з паўгода. А чаму вы паказалi яе фатаграфiю?
- Гэта была сяброўка пана Луi.
- А!..
Мэгрэ разумеў, што жанчыне гэта цяжка пачуць, але iнакш нельга.
- У той час, калi яны абое працавалi ў Капланаў, вы нiчога памiж iмi не заўважылi?
- Магу паклясцiся, што нiчога памiж iмi тады не было... Яна працавала на ўпакоўцы - там было дзесяць цi нават пятнаццаць жанчын... Ведаю, што яна была замужам за палiцэйскiм.
- Чаму яна звольнiлася?
- Здаецца, ёй прышлося аперыравацца.
- Вялiкi вам дзякуй. Прабачце, што зноў вас патурбаваў.
- Што вы, зусiм вы мяне не патурбавалi. Скажыце толькi, калi ласка... Пан Луi, ён што, сапраўды меў нешта з гэтай жанчынай?
- Яна прыходзiла да яго ў пакой, якi ён здымаў у Парыжы.
- Я ўпэўнена, што памiж iмi нiчога не было. Яны проста сябравалi.
- Магчыма.
- Калi засталася дакументацыя фiрмы, я дапамагу вам знайсцi адрас гэтай жанчыны. Але ж я не ведаю, што з ёю стала, з дакументацыяй.
- Раз яна была жонкаю палiцэйскага, адрас мы знойдзем. Вы сказалi, яе прозвiшча Машэр?
- А iмя, калi я не памыляюся, - Антуанэта.
- Дзякую, панна Леон. Да пабачэння.
- Да пабачэння.
Мэгрэ спiнаю адчуваў, што жанчына разгублена глядзела яму ўслед.
- У мунiцыпальную палiцыю, - загадаў камiсар шафёру.
У мунiцыпальнай палiцыi Мэгрэ адразу ж накiраваўся ў аддзел кадраў. Праз некалькi хвiлiн яму паведамiлi, што палiцэйскi па прозвiшчы Машэр сапраўды служыў тут сяржантам, але яго забiлi два гады назад у вулiчнай бойцы. Пражываў у той час на вулiцы Даменiль. Удава атрымлiвае пенсiю. Дзяцей няма.
Мэгрэ запiсаў адрас. I, пазванiўшы ў аддзяленне, выклiкаў да тэлефона Люка.
- Ну як, гаспадыня нiкому не званiла?
- Не яшчэ.
- А ёй?
- Ёй - не. Званiлi адной з жанчын, Вользе, наконт прымеркi сукенкi.
Мэгрэ вырашыў паабедаць пазней. Ён выпiў у бары шклянку аперытыву i зноў сеў у машыну.
- На вулiцу Даменiль.
Ехаць прыйшлося доўга. Будынак быў бедны, стары.
- Скажыце, калi ласка, дзе жыве панi Машэр? - спытаўся ён у кансьержкi.
- На пятым паверсе, налева.
Лiфт падымаўся рыўкамi - здавалася, зараз спынiцца мiж паверхамi.