- А сюды ён прыходзiў?
- Нiколi. З-за кансьержкi i суседзяў. Мяне б тады ўвесь дом абгаворваў.
- Вы бачылi яго ў панядзелак?
- Мы прабылi разам прыкладна гадзiну.
- У якi час?
- Адразу пасля абеду. Я якраз хадзiла па крамах.
- А як вы сустрэлiся?
- Я назначыла яму спатканне.
- Па тэлефоне?
- Не. Я яму нiколi не званiла. Мы, калi развiтвалiся, заўсёды дамаўлялiся аб наступнай сустрэчы.
- Дык дзе ж вы сустрэлiся ў панядзелак?
- Як звычайна, у нашай кавярне. Праўда, мы сустракалiся з iм i ў кавярне на рагу Сэн-Мартэн, i ў кавярне на Вялiкiх бульварах, але рэдка.
- Ён прыйшоў своечасова?
- Ён нiколi не спазняўся. У той дзень было холадна, а ў мяне крыху балела горла, i мы вырашылi пайсцi ў кiно.
- На бульвары Бон-Нувэль?
- Вы, я бачу, многае ведаеце.
- Калi вы развiталiся?
- Каля чатырох. За паўгадзiны да смерцi.
- Ён павiнен быў з кiм-небудзь сустрэцца?
- Ён мне нiчога не сказаў.
- Ён гаварыў з вамi пра людзей, з якiмi бачыўся?
Яна пакруцiла галавою i падышла да серванта.
- Можна, я прапаную вам шклянку? Праўда, у мяне толькi вермут. Даўно стаiць - я ж не п'ю.
Мэгрэ не змог адмовiць ёй. Вермут купляў, напэўна, яшчэ сяржант, такi быў на дне бутэлькi асадак.
- Калi я прачытала ў газеце, то адразу ледзь не пабегла да вас. Мой муж часта пра вас расказваў. Я i фатаграфiю вашу часта бачыла. Так што адразу пазнала вас.
- Цi думаў ён развесцiся, каб ажанiцца з вамi?
- Ён дужа баяўся жонкi.
- А дачкi?
- Яе ён вельмi любiў. Дзеля яе ён што хочаце зрабiў бы. Але мне здаецца, яна ў чымсьцi расчаравала яго...
- Чаму вы так думаеце?
- Проста мне так здавалася. Ён часта быў сумны пасля сустрэч з ёю.
Але i сама яна была не надта вясёлая: гаварыла нейкiм вялым, манатонным голасам. Можа, яна прыходзiла да Турэ больш, каб прыбраць у пакоi?.. Ва ўсякiм разе, Мэгрэ нiяк не мог уявiць яе ў ложку з каханкам. Яна больш бачылася яму ў паўзмроку за столiкам кавярнi, у цiхай, лагоднай размове.
- Ён ашчаджаў грошы?
- Не надта. Як на разуменне простага чалавека, дык ён многае сабе дазваляў. Калi б я згадзiлася, ён бы мне багата чаго накупiў.
- А вы як-небудзь сустракалi яго выпадкова, калi ён сядзеў на лаўцы?
- На лаўцы?.. - збянтэжылася жанчына. Памаўчаўшы, яна згадала: - Адзiн раз, неяк уранку, калi iшла ў краму. Ён размаўляў з нейкiм хударлявым чалавекам, дзiвачлiвым.
- А чым ён вас здзiвiў?
- Ён быў падобны на клоўна, толькi без грыму. Праўда, я разгледзець яго не магла, але ўсё ж заўважыла: чаравiкi на iм былi стаптаныя i штаны абтрапаныя.
- Вы спыталiся потым у пана Луi, што гэта за чалавек?
- Канечне. Ён адказаў, што на лаўках якiх толькi тыпаў не сустрэнеш i што яму цiкава пагаманiць з незвычайнымi людзьмi.
- Вам хацелася прыйсцi на пахаванне?
- Я пабаялася. Праз дзень-два схаджу да яго на магiлу...
Развiтаўшыся з панi Машэр, Мэгрэ паехаў адразу дахаты, сказаўшы шафёру, каб той забраў яго праз гадзiну.
За абедам жонка прыглядалася да Мэгрэ пiльней як зазвычай.
- Што з табою? - нарэшце спыталася яна.
- Нiчога...
- Не ведаю... Нешта ты на сябе не падобны...
- А на каго ж тады?
- На каго хочаш, толькi не на Мэгрэ.