- Вы нiчога не раскажаце мацi?
- Вам жа ўсё роўна, вы ж вырашылi з'ехаць.
- Па-першае, я ж не заўтра паеду, па-другое, я б не хацела сцэн.
- Разумею.
- Альбэр - непаўналетнi, i бацькi могуць...
- Я хацеў бы пагаварыць з iм.
- Калi б гэта залежала ад мяне, то ён прыйшоў бы сюды сёння ж. Але ён дурань. Сядзiць цяпер у якой-небудзь бярлозе i калоцiцца.
- Нешта вы не дужа захоплена пра яго гаворыце.
- А я нiчым асаблiва не захапляюся. Вы папярэдзiлi маё начальства, што выклiкалi мяне?
- Я патэлефанаваў да вас i сказаў, што трэба выканаць розныя фармальнасцi.
- Калi яны мяне чакаюць?
- Я часу не ўдакладняў.
- Мне можна iсцi?
- Я вас не затрымлiваю.
- Але загадаеце якому-небудзь iнспектару, каб ён пайшоў следам за мною?
Мэгрэ ледзь не засмяяўся, аднак сказаў сур'ёзна:
- Магчыма.
- Марная праца.
- Дзякую за папярэджанне.
Але, калi яна выйшла, Мэгрэ сапраўды аддаў Жанв'е на ўсякi выпадак загад прасачыць за ёю.
Неўзабаве Мэгрэ ўспомнiў, што забыўся задаць Монiцы адно важнае пытанне: хто, ён цi яна, захоўваў у сябе грошы на параход у Амерыку? Калi Альбэр, дык у яго цяпер ёсць грошы i, адпаведна, больш магчымасцей знiкнуць. Калi грошы ў Монiкi, тады яму, можа, i паесцi няма на што.
Мэгрэ пачакаў яшчэ нейкi час, потым патэлефанаваў Монiцы на працу:
- Я хацеў бы пагаварыць з паннай Монiкай Турэ.
- Хвiлiнку. Яна толькi што вярнулася.
- Алё! - адгукнулася Монiка.
- Не радуйцеся. Гэта не Альбэр. Камiсар Мэгрэ. Я забыўся задаць вам адно пытанне. Грошы ў вас цi ў яго?
Яна зразумела адразу.
- У мяне.
- Дзе?
- Тут. Адна шуфляда ў маiм стале замыкаецца на ключ.
- У Альбэра ёсць з сабою грошы?
- Наўрад цi багата.
- Дзякую.
Не паспеў камiсар пакласцi слухаўку, як яму патэлефанаваў Лапуэнт.
- Ты з вулiцы Ангулем? - здзiвiўся Мэгрэ.
- Не з дому, а з бiстро на рагу.
- Ну што там?
- Уяўляеце, шэф, у пакоi Турэ дужа дбайна прыбралi: падлогу i ўсю мэблю так нацёрлi, што ажно зiхацяць, пыл усюды выцерты.
- А верх шафы?
- Таксама. Я так i чытаў у гаспадынiных вачах: "Што, з'елi?" Яна сказала, што ўчора прыходзiла прыбiральшчыца, а вы не аддалi нiякiх загадаў, так што яна вырашыла падрыхтаваць пакой да засялення новага жыльца.
Гэта быў добры шчаўчок па носе. Трэба было раней пра гэта падумаць.
- А дзе Моэрс?
- Ён яшчэ там. Шукае сляды, але нiчога не можа знайсцi. Прыбiральшчыца добра папрацавала. Мне вяртацца ў аддзяленне?
- Чакай. Высветлi iмя i адрас прыбiральшчыцы i распытай яе, якiя i ад каго яна атрымала ўказаннi i хто быў у пакоi, калi яна прыбiрала.
- Будзе зроблена.
- Моэрс можа вяртацца. А, яшчэ: хто дзяжурыць з нораваў?
- Дзюмансэль.
- Няхай папросiць, каб узмацнiлi пост i прасачылi за тымi, хто выходзiць з дому.
- Яны не надта збiраюцца выходзiць. Адна гуляе ўвесь час голая па лесвiцы, а другая ўсё нiяк не намыецца: у ванну - з ванны, у ванну - з ванны... Ну а трэцяй ужо некалькi дзён як няма.