- Не.
- Дык адкуль, яна думае, грошы ў цябе бяруцца?
- Па-першае, яна iх толькi частку бачыць, гэта ўжо што пасля скачак застанецца. А па-другое, яна думае, што я па-ранейшаму абчышчаю кiшэнi ў метро.
- Дык ты i гэтым займаўся?
- Вы ж не будзеце, камiсар, настойваць, каб я вам адказваў i на гэтае пытанне? Вам не хочацца пiць?
Мэгрэ налiў яму апошнi глыток.
- Усё выклаў? Ты ўпэўнены?
- Як у тым, што вас бачу.
Мэгрэ адчынiў дзверы i паклiкаў Люка.
- Адвядзi яго ў камеру. I надзень на ўсякi выпадак кайданкi.
Але калi Акрабат павярнуў да яго свой нiбыта гумовы, з дзiўнай, да вушэй, усмешкаю твар, камiсар пашкадаваў яго:
- Няхай там будуць з iм ласкавейшыя.
- Дзякую, пан камiсар. Толькi не кажыце Франсуазе, што я на скачках прайграваў столькi грошай, а то яна мне перадач не будзе насiць.
Мэгрэ надзеў палiто, узяў капялюш - вырашыў пайсцi перакусiць. Ён спускаўся па лесвiцы, як раптам пачуў унiзе нейкую валтузню.
Нейкi маладзён з раскудлачанымi валасамi вырываўся з рук бамбiзы-сяржанта. У палiцэйскага была разадрана шчака.
- Супакоiшся ты цi не, вош малая? - цыкнуў на маладзёна сяржант. - А то я табе зараз увалю!
Мэгрэ перагнуўся цераз парэнчы i ўбачыў, што сяржант прывёў Альбэра Жарыса.
- Адпусцiце мяне! - крычаў Жарыс. - Я ж вам кажу, што пайду сам!
Сустрэўшыся з Мэгрэ, палiцэйскi далажыў:
- Я яго толькi што затрымаў на мосце Сэн-Мiшэль. Я яго адразу ж прызнаў. Хацеў уцячы.
- Няпраўда! Ён манiць!
Жарыс задыхаўся, твар у яго пачырванеў, вочы блiшчалi.
Сяржант трымаў яго за каўнер палiто.
- Скажыце, каб ён мяне адпусцiў!
Ён хацеў ударыць палiцэйскага нагою, але прамахнуўся.
- Я ж сказаў, што хачу бачыць камiсара Мэгрэ. Я сюды сам iшоў, сам!
Адзежа на iм была падраная, штаны запэцканыя. Пад вачыма - сiнякi.
- Я камiсар Мэгрэ.
- Тады загадайце, каб ён адпусцiў мяне.
- Можаш яго адпусцiць, прыяцель.
- Як хочаце, але...
- Ён бiў мяне, - задыхаўся Жарыс. - Усё роўна як я нейкi... нейкi...
Раз'юшаны, ён i слова не мог знайсцi.
Мэгрэ мiжволi ўсмiхнуўся, зiрнуўшы на разадраную шчаку сяржанта.
- А мне здалося, наадварот, што гэта ты яго...
У вачах у юнака блiснуў злы агеньчык.
- Так яму i трэба!
8. МОНIЧЫНА ТАЙНА
- Ну, сядай, прахiндзей.
- Я не прахiндзей! - абурыўся Жарыс. Голас у яго зрываўся. - Не думаў я, што камiсар Мэгрэ абражае людзей, не выслухаўшы iх.
- Ты еў што-небудзь сёння?
- Я не галодны.
Гэта адказвала ў iм упартасць маладзёна.
Мэгрэ зняў слухаўку.
- Алё! Пiўная "Дэльфiн"?.. Дайце мне пана Жазэфа. Алё?.. Пан Жазэф?.. Мэгрэ. Прынясi мне, калi ласка, бутэрбродаў. Шэсць. З вяндлiнаю... Для мяне. Чакай...
- З вяндлiнаю цi з сырам?
- Мне ўсё роўна. З вяндлiнаю.
- Пiва цi вiна?
- Вады, калi можна. Мне вельмi хочацца пiць.