- Значыць, ёй не верыце?
Тут, якраз у час, пачуўся тэлефонны званок, i Мэгрэ змог ухiлiцца ад адказу. Тэлефонная размова не мела нiякага дачынення да справы Турэ, але камiсар расцягнуў яе як мог, замест таго каб адказаць, як зазвычай, коратка.
Калi ён нарэшце павесiў слухаўку, то, нiбыта забыўся, на чым яны спынiлiся, пачаў задаваць Жарысу новыя пытаннi.
- Што ж вы збiраецеся рабiць?
- Калi вы ўпэўнены ў тым, што я нiкога не забiваў...
- Я заўсёды быў у гэтым упэўнены. Бачыш, забiць чалавека не так ужо проста. Ды яшчэ нажом у спiну. I зусiм ужо цяжка зрабiць гэта так, каб ён нават не крыкнуў.
- Я няздольны на гэта?
- Вядома.
Хлопец амаль што пакрыўдзiўся. Ведама ж, ён лiчыў сябе здатным стаць каўбоем цi золатакапальнiкам!
- Ты паедзеш да панi Турэ?
- Думаю, што прыйдзецца.
Мэгрэ сам сабе ўсмiхнуўся: уявiў, як гэты маладзён, дранцвеючы ад страху, уваходзiць у дом да панi Турэ i ўсё ёй выкладвае.
- Думаеш, яна згодзiцца мець такога зяця?
- Не ведаю.
- Ну, а цяпер прызнавайся, у чым яшчэ ты падманваў пана Турэ?
- Што вы маеце на ўвазе?
- Ты прасiў грошы на параход у Амерыку, а выдаткоўваў iх у Парыжы. Аплачваў мэблiраваныя пакоi, у якiх вы з Монiкай сустракалiся. А яны ж не бясплатныя. Ты ж i працаваць перастаў пасля абеду, каб з ёй сустракацца.
- Мы мала расходвалi...
- Ты ведаеш, дзе Турэ хаваў грошы?
- На версе шафы, - адказаў Жарыс без ваганняў.
- Менавiта там ён i браў грошы, якiя даваў табе?
- Там. Але я ведаў, куды ён iх хавае, яшчэ раней, ад Монiкi.
- У панядзелак ты не хадзiў на вулiцу Ангулем?
- Не. Гэта лёгка праверыць. Спытайцеся ў гаспадынi. Я мусiў прыйсцi да яго ў аўторак у пяць гадзiн вечара.
- Калi ж вы думалi знiкнуць?
- Параход адплывае праз тры днi. За гэты час мы б атрымалi вiзы. Я ўжо падаў прашэнне.
- Я заўсёды думаў, што непаўналетнiм патрэбны дазвол бацькоў.
- Я падрабiў бацькаў подпiс.
Запала маўчанне. Першы раз за ўвесь час Жарыс папрасiў:
- Можна мне запалiць?
Мэгрэ кiўнуў.
Цяпер, пасля кавы, камiсару раптам вельмi захацелася глынуць каньяку, але ж цi мог ён пайсцi ды зноў дастаць гэтую пляшку з шафы?..
- Вы мяне па-ранейшаму лiчыце прахiндзеем?
- А ты сам як думаеш?
- Я не мог не зрабiць гэтага.
- Табе было б прыемна, калi б такое зрабiў твой сын?
- Я выхаваю свайго сына iнакш, i яму не прыйдзецца...
Тэлефонны званок зноў перапынiў iхнюю размову.
- Гэта вы, шэф?
Мэгрэ нахмурыўся, пачуўся голас Нэвэ, якому ён нiчога не даручаў.
- Я знайшоў усю iхнюю скарбнiцу!
- Што ты кажаш? - Камiсар паглядзеў на Жарыса. - Чакай. Я перайду на другi апарат. - Ён прайшоў у суседнi пакой, папрасiўшы на ўсякi выпадак паглядзець за Жарысам. - Ну што там у цябе? Дзе ты?
- У бiстро на набярэжнай Вальмi. Я заходзiў у дом да Франсуазы.
- Навошта?
- Захацеў паглядзець, што там у яе робiцца ў доме. Вырашыў праверыць: як жа гэта так - Акрабат iдзе на пасадку i пакiдае яе нi з чым?.. Ён жа жыве з ёю ўжо дзесяць гадоў i, як мне казалi, дужа яе цэнiць. Мне пашэнцiла, Франсуаза была дома.
Мэгрэ слухаў, чакаючы навiны, але незадаволены. Ён вельмi не любiў, калi iнспектары занадта ўжо "бралi на сябе", асаблiва калi яны былi, як Нэвэ, не з ягонай брыгады.
- Ты сказаў ёй, што Шрамэк арыштаваны?
- Нельга было?
- Працягвай.