- I як доўга вы так думалi?
- Некалькi дзён.
- А потым?
- А потым не хацела расчароўваць Альбэра.
- Расчароўваць?
Камiсар падмiргнуў Люка, i яны выйшлi ўдвух з кабiнета, пакiнуўшы Монiку i Жарыса сам-насам.
- Як толькi я сказаў, - пачаў Люка, - што нам трэба схадзiць да доктара, яна адразу ж закруцiлася... Але я перадаў ёй тое, што вы сказалi...
Мэгрэ не слухаў: ён ужо ўсё зразумеў.
Вярнуўся Таранс.
- Даныя яшчэ зводзяць. Спiс будзе доўгi. А Антуан са сваёй брыгадаю якраз два гады шукае, хто ж гэта так спраўна абчышчае крамы...
Мэгрэ падышоў да дзвярэй свайго кабiнета, прыслухаўся. Жарыс i Монiка маўчалi.
Камiсар зайшоў да свайго начальнiка i далажыў яму ўсе навiны, пабываў у iншых кабiнетах, пагаманiў з калегамi.
Калi ён вярнуўся ў свой кабiнет, Жарыс i Монiка сядзелi на тых самых крэслах i на той самай адлегласцi. Твар у дзяўчыны быў такi ж суровы, як у мацi i яе цётак. Калi яе позiрк спыняўся на Жарысе, вочы напаўнялiся нянавiсцю i пагардаю.
Жарыс выглядаў прыгнечаным. Вочы ў яго яшчэ больш пачырванелi.
- Я адпускаю вас, - сказаў Мэгрэ, сядаючы ў крэсла.
- У газетах пра ўсё гэта будзе? - спыталася Монiка.
- Я iм нiчога такога паведамляць не збiраюся.
- А мацi раскажаце?
- Можна абысцiся i без мацi.
- А майму начальству?
Калi Мэгрэ адказаў, што не, яна рэзка ўстала i накiравалася да дзвярэй, не зважаючы ўжо на Жарыса. Узяўшыся за ручку, спыталася ў камiсара:
- Вы ўсё гэта наўмысна зрабiлi?
- Наўмысна. Ты, Альбэр, таксама вольны.
Але Жарыс нават не зварухнуўся.
- Што ж ты не бяжыш за ёю?
Монiка была ўжо на лесвiцы.
- Вы думаеце, трэба бегчы?
- Што яна табе сказала?
- Назвала мяне iдыётам.
- I ўсё?
- Яшчэ забаранiла мне размаўляць з ёю.
- Ну, а ты?
- Я не ведаю.
- Можаш iсцi.
- Што мне сказаць бацькам?
- Што хочаш. Яны i так будуць рады, што ты знайшоўся.
- Вы думаеце?
Прыйшлося яго крыху падштурхнуць.
- Ну, iдзi, iдзi...
- Скажыце, я не прахiндзей?.. - Жарыс з наiўнасцю маладзёна зазiраў камiсару ў самыя вочы.
- Ты дурань. Яна сказала праўду.
- Дзякую, - разгублена прамармытаў хлопец, азiраючыся.
Толькi цяпер, застаўшыся адзiн, Мэгрэ змог урэшце выпiць даўно налiты каньяк.
9. СУДДЗЯ КАМЕЛЬЁ НЕРВУЕЦЦА
- Гэта вы, Мэгрэ?
- Я, пан суддзя.
Так звычайна пачыналася штодзённая размова па тэлефоне, i, калi побач быў якi-небудзь супрацоўнiк, Мэгрэ па-змоўнiцку падмiргваў яму. З суддзёй камiсар заўсёды гаварыў мякчэй.
- Як справа Турэ?
- Усё выдатна.