- Я нiяк не магу зразумець, чаму ў яго гэтыя гальштук i чаравiкi. I чаму, калi ўсё гэта здарылася, ён не быў у сябе ў краме?..
Нiчога не адказаўшы, Мэгрэ папрасiў яе распiсацца на бланках.
- Вы паедзеце дамоў?
- Калi мы зможам забраць цела?
- Напэўна, праз дзень цi два.
- Яго будуць ускрываць?
- Магчыма. Але не абавязкова.
Панi Турэ паглядзела на гадзiннiк.
- Праз дваццаць хвiлiн адыходзiць наш цягнiк, - сказала яна сястры i звярнулася да Мэгрэ: - Цi не маглi б вы давезцi нас да вакзала?
- Ты не будзеш чакаць Монiку? - запыталася ў панi Турэ сястра.
- Яна можа вярнуцца сама.
Вяртаючыся з Лiёнскага вакзала ў палiцыю, Мэгрэ i Сантонi яшчэ раз зiрнулi з машыны сёстрам услед.
- Ведзьма! - прабурчаў Сантонi па дарозе з вакзала на набярэжную Арфэўр. Нябозе, вiдаць, было не надта весела.
- Ва ўсякiм разе, з ёю.
- Што вы думаеце пра гэтыя чаравiкi? Калi б яны былi новыя, можна было б падумаць, што ён купiў iх сёння...
- Наўрад цi. Ён не пасмеў бы. А цiкава, цi падобная на мацi дачка?
Заехалi ў пiўную перакусiць. Мэгрэ патэлефанаваў жонцы i сказаў, што не ведае, калi вернецца.
Калi яны пад'ехалi да камiсарыята, вартавы-палiцэйскi паведамiў Мэгрэ:
- Вас пыталася нейкая дзяўчына. Кажа, што вы яе выклiкалi. Я адправiў яе ў вашае бюро.
- Даўно?
- Хвiлiн дваццаць назад.
Туман зноў змянiўся дажджом, i пыльныя прыступкi лесвiцы стракацелi мокрымi слядамi. Большасць пакояў ужо апусцела. Але ў некаторых яшчэ гарэла святло.
- Мне застацца з вамi? - спытаўся Сантонi.
Мэгрэ кiўнуў. Раз ужо пачаў расследаванне з iм - будзе з iм i працягваць.
У чакальнi сядзела дзяўчына ў блакiтным капялюшыку. Твар з-за слабага святла разгледзець было цяжка. Дзяжурны, якi чытаў вячэрнюю газету, далажыў:
- Гэта да вас, шэф.
- Я ведаю.
Звяртаючыся да дзяўчыны, Мэгрэ запытаўся:
- Панна Монiка? Хадземце, калi ласка, у мой кабiнет.
Мэгрэ запалiў настольную лямпу. Святло ўпала на крэсла, i, калi камiсар прапанаваў дзяўчыне сесцi, то адразу заўважыў сляды слёз на яе твары.
- Дзядзька ўсё мне сказаў.
Мэгрэ загаварыў не адразу, прыгледзеўся да дзяўчыны. Яна, як i мацi, трымала ў руцэ насоўку, але сцiскала яе неяк па-дзiцячы, усё роўна як мяла камяк пластылiну.
- Я думала, што заспею маму ў вас.
- Яна паехала дадому.
- Як яна?..
Ён не ведаў, што адказаць.
- Ваша мацi - мужная жанчына.
Монiка здалася камiсару абаяльнай: непадобная да мацi, праўда, таксама ў целе. На ёй быў вельмi элегантны гарнiтур, што здзiвiла Мэгрэ: пакупка, вiдавочна, была зроблена ў дарагой краме.
- Каму ж спатрэбiлася ягонае жыццё? - Слёзы зноў з'явiлiся ў яе на вачах.
Камiсару чамусьцi здавалася, што яна не зусiм шчырая. Мацi таксама трымалася насцярожана, аднак калi ўлiчыць характар, у якiм Мэгрэ паспеў сёе-тое ўгледзець, то яе можна было зразумець. Панi Турэ здавалася ганебным, што яе мужа зарэзалi ў нейкiм цёмным тупiку. Яна зацiснула жыццё, i сваё, i сваёй сям'i, у строгiя рамкi, i гэтая смерць выходзiла з iх. Ды яшчэ гэтыя жоўтыя чаравiкi i амаль што чырвоны гальштук!
А дачка нiбыта баялася пытанняў.
- Вы добра ведалi бацьку?
- Ну... вядома...
- Вы, пэўна, ведалi яго так, як дзецi ведаюць сваiх бацькоў. А я пытаюся ў вас, цi давяраўся ён вам, цi гаварыў з вамi пра сваё асабiстае жыццё...
- Ён быў добры бацька.
- Ён быў шчаслiвы?
- Напэўна.
- Вы калi-небудзь сустракалiся ў Парыжы?
- Не разумею. Вы маеце на ўвазе на вулiцы?