Nie bardzo wiedział, co począć dalej.
Prawdę mówiąc, miał tylko podejrzenie. Żadnych dowodów i niezbitych faktów. Podejrzenie to jednak mogło przynieść odpowiedzi na wiele pytań. Na przykład, dlaczego Maggie Łomot pomogła nagrać Emily na wideo? Przecież w powszechnej opinii nie była blisko z Gregiem.
Trzymała za to z T.C.
Znowu więź supergwiazd? Greg bał się, że przegra walkę o opiekę nad dziećmi. Czy można mieć większe zmartwienie? Do kogo więc zwrócił się o pomoc?
Do T.C.
Kiedy Win przycisnął wczoraj Maggie, dając do zrozumienia, że szuka Grega, kogo ostrzegła?
T.C.
Nie był to oczywiście dowód. Ale pasował do tej układanki.
Zebrało się już sporo danych. Greg był w straszliwym stresie – nie najlepsza sytuacja dla kogoś o tak osłabionej odporności psychicznej. Co pomyślał na widok zwłok Liz Gorman na podłodze? Z pewnością zrozumiał, że stanie się głównym podejrzanym o ten mord. Jak dowodziła Emily, miał powód, motyw, sposobność i był na miejscu zbrodni. Pojęła to w lot. Dlatego go wrobiła. Greg z pewnością również to pojął.
I co zrobił?
Uciekł.
Widok martwej Liz Gorman przepełnił czarę. Ale Greg był świadom, że sam nie da rady. Że tym razem zaczną go szukać. Potrzebował pomocy. Potrzebował czasu i miejsca.
Do kogo zatem się zwrócił?
Do kogoś, kto rozumiał go najlepiej. Kto potrafił się wczuć w problemy wynikające z gwiazdorstwa. Kto oddychał tym samym rozrzedzonym powietrzem co on.
Myron zatrzymał się na czerwonym świetle. Był blisko, bardzo blisko rozwiązania. To T.C. pomógł się ukryć Gregowi. Na pewno. Lecz T.C. stanowił jedynie część zagadki. Nie dawało to odpowiedzi na pytanie najważniejsze: kto zabił Liz Gorman?
Myron cofnął się pamięcią i odtworzył wieczór morderstwa. Pierwszy z trójki zjawił się tam Clip, stając się pod wieloma względami głównym podejrzanym. Z hipotezą tą były jednak duże kłopoty. Na przykład, jaki miał motyw. Owszem, informacja Liz Gorman mogła zaszkodzić drużynie. Jej kaliber mógł kosztować go przegraną w głosowaniu. Ale czy z tego powodu staruszek zatłukłby kijem baseballowym kobietę? Ludzie zabijali się bez przerwy dla pieniędzy i władzy. Ale czy on?…
Prócz tego istniał poważniejszy problem, którego siłą rzeczy nie dało się pominąć. Krew i narzędzie zbrodni podrzuciła do domu Grega Emily. Był to fakt niezbity. Dobrze. Wiadomo, kto podrzucił dowody…
Ale kto je usunął?
Logika podpowiadała trzy możliwości: 1) Greg Downing, 2) ktoś chciał ochronić Grega, 3) morderca.
Ale Greg nie mógł tego zrobić. Nawet jeśli przyjąć dopuszczalną przesłankę, że powrócił do domu, wychodząc z ukrycia, to jak znalazł krew? Przypadkiem zszedł do pokoju zabaw? Nie. Zbyt niedorzeczne. Zszedłby tam tylko wówczas, gdyby wiedział o krwi.
Myron zamarł.
Właśnie! Ten, kto usunął ślady krwi, wiedział, co zrobiła Emily. Nie natknął się na nie przypadkiem. Skąd się o nich dowiedział? Od niej? Niemożliwe. Emily nikomu by o nich nie powiedziała. A może ktoś widział, jak to robi? Jeszcze raz stanowcze „nie”. Bo w takim przypadku zabrałby również kij baseballowy. Co więcej, krew zniknęłaby, zanim znaleźli ją on i Win. Kluczowy był czas usunięcia jej z sutereny – nastąpiło to, gdy ujawnili swe odkrycie. Wygadali się. Ale komu?
Palec znów wskazał na Clipa.
Myron skręcił w drogę numer 3 i wjechał na tereny kompleksu sportowego Meadowlands. W przodzie wyłoniła się jak wielki statek UFO na białym lądowisku hala. Czy Clip Arnstein zabił Liz Gorman i usunął krew? Taka możliwość wchodziła w grę, jednak nie dawał jej wiary. W jaki sposób Clip dostał się do domu Grega? Na drzwiach nie było śladów włamania. Użył wytrycha? Wątpliwe. Wynajął zawodowca? Wątpliwe. Skoro z obawy, że sprawa się wyda, nie zlecił prywatnemu detektywowi, by sprawdził, czy Greg korzystał z kart kredytowych, to czy powierzyłby komuś usunięcie krwi osoby, którą zamordował? Jeszcze jedno nie dawało mu spokoju, kłując ostrym, stalowym szpikulcem: kobiece ciuchy w sypialni. Je również zabrano. Po co Clip usuwałby ślady po tajemniczej przyjaciółce Grega? Po co ktoś miałby to robić?
W głowie Myrona wirowały jak gumowe kaczuszki w wirze wodnym rozmaite wersje wydarzeń. Skupił się na powrót na tajemniczej przyjaciółce Grega. Czy to była Fiona White? Do niczego się nie przyznała, ale pewien był, że to nie ona. Czyż mogła mieszkać z Gregiem w tajemnicy przed tak obsesyjnie zazdrosnym mężem jak Leon? Może Grega i ją coś łączyło – przygodny seks w jakimś motelu – ale wątpił nawet w to. Im dłużej myślał o liściku obiecującym „najbardziej upojny wieczór”, tym bardziej wyglądał mu on na wabik niż na korespondencję kochanków. Logiczniejsza wydawała się odpowiedź, że Greg powiedział Leonowi prawdę, iż nigdy nie spał z cudzą żoną. Na tę myśl Myron znowu się zawstydził z powodu tego, co sam kiedyś mu zrobił.
Z radia leciała reklama. Supermodny mężczyzna i supermodna kobieta zachwycali się przesadnie piwem Molson’s Golden. Mówili ściszonymi głosami i śmiali się ze swoich kiepskich żartów. Myron zgasił radio.
Pytań wciąż było więcej niż odpowiedzi. Kiedy wyjął komórkę, żeby sprawdzić, czy coś się nagrało na telefoniczną sekretarkę Grega, zadrgały mu palce. Coś ścisnęło go w piersi, utrudniając oddychanie. Lecz uczucie to nie przypominało przedmeczowej tremy. W rzeczywistości było krańcowo odmienne.