Можа, у новым асяродзiшчы, менш iнфармаваным, ён i знайшоў бы тое бескарыслiвае, пачцiвае давер'е, якое мы так доўга яму аказвалi. Тры разы ўзапар ён не з'явiўся на нашы сходы. Бельтара напiсаў яму i не атрымаў адказу. Тады мне даручылi быць паслом ад "чатырох" i схадзiць да яго на кватэру.
- Бедны хлопец, цi ж ён вiнаваты, што не мае таленту? - гаварылi мы.
Ён быў дома i мяне прыняў, але вельмi холадна.
- Не, не, - сказаў ён, - даўно вядома, што людзi - дрэнь. I вы такiя ж, не лепшыя. Пакуль я быў вашым дарадчыкам, з захапленнем слухаў вас, вы сябравалi са мной. Калi ж я захацеў сам нешта стварыць, ты, асаблiва ты, адчуў ва мне магчымага сапернiка i арганiзаваў змову маўчання вакол маёй кнiгi.
- Я? Каб ты ведаў, колькi разоў я абiваў парогi, прасiў за цябе!
- О, так! Падлiзвалiся, каб потым угробiць! Ашуканцы! Крывадушнiкi!..
- Пабойся бога, Шалон!.. Узводзiш паклёп! Успомнi той дзень, калi ты мне паведамiў, што збiраешся паехаць у Напуль, хочаш узяцца за работу. Ты вагаўся, быў не ў форме. Я падбадзёрыў цябе, павiншаваў...
- Помню. I нiколi вам гэтага не дарую: табе i Глэдзiс Пэкс.
Ён падняўся, падышоў да дзвярэй i расчынiў iх, каб паказаць, што аўдыенцыя скончана. Выходзячы, я пачуў:
- Вы загубiлi маю кар'еру.
* * *
- I самае цiкавае, - прамовiў Бельтара, - самае дзiўнае, што ён сказаў праўду.