Dandridge, stan Oklahoma
Trzy lata później
Sobota, 24 marca
– Mamo, skoncentruj się. – Joshua opuścił kij i spojrzał na nią z wyrzutem. – Weź się w garść. A w ogóle jak mam się nauczyć dobrze grać, jeśli ciągle mi wszystko ułatwiasz?
– Przepraszam. – Kate uśmiechnęła się do syna i pobiegła po piłkę, która odbiła się od wysokiego drewnianego parkanu. – Zapomniałam, że mam do czynienia z przyszłym mistrzem, następcą sławnego Freda McGriffa. Postaram się teraz grać lepiej. – Uniosła nogę i z półobrotu wykonała rzut.
Joshua odbił piłkę, która poszybowała wysoko nad parkanem, po czym uśmiechnął się do matki.
– Punkt dla mnie.
– Rzut był dobry! – Kate wyglądała na urażoną.
– Tak, dobry, ale zdradziłaś się, jaką wypuścisz piłkę. Wytarła dłonie o dżinsy i spojrzała na syna z niedowierzaniem.
– W jaki sposób?
– Zawsze, kiedy ma to być szybki rzut bezpośredni, unosisz nogę wyżej. Powinnaś się pilnować.
– Postaram się. Następnym razem. – Wydęła usta. – Dziś jestem łatwym przeciwnikiem. Zresztą czeka mnie sporo pracy po południu. Nie mam czasu na szukanie tej cholernej piłki po całej okolicy.
– Pomogę ci. – Odłożył kij i podszedł do matki. – Jeśli poćwiczysz ze mną jeszcze piętnaście minut.
– Namów któregoś ze swoich przyjaciół, aby pograł z tobą. Rory jest napastnikiem w drużynie. Z pewnością jest dobry.
– Jest w porządku. – Joshua szedł teraz ramię w ramię z matką, dotrzymując jej kroku. – Ale twoje piłki są lepsze.
Otworzyła furtkę i ruszyła do domu.
– Żebyś wiedział, że tak.
– I szybko się uczysz. Nie popełniasz dwa razy tego samego błędu.
– Dziękuję. – Skłoniła głowę z powagą. – Doceniam te miłe słowa. Na piegowatej twarzy chłopca zajaśniał przekorny uśmiech.
– W ten sposób się podlizuję.
– To właśnie podejrzewałam. – Obróciła się ku niemu, chcąc go objąć, natychmiast jednak dała za wygraną. Joshua był miłym dzieckiem, ale też bardzo dumnym jak na dziewięciolatka. W sobotnie popołudnie – tak zazwyczaj bywało – wokół domu aż się roiło od dzieci z sąsiedztwa. Byłoby niewskazane, gdyby jedno z nich dostrzegło, jak tuli do siebie syna. – Posłuchaj, graliśmy pełne dwie godziny. Niestety nie mam już więcej czasu.
Z filozoficznym spokojem wzruszył ramionami.
– Trudno. Ale musiałem spróbować.
– Tak jak przedtem, kiedy odbijałeś moją piłkę.
– Właśnie. – Odwrócił wzrok. – Znowu przyniosłaś do domu pracę z Genetechu?
– Mhm. – Rozejrzała się po placyku przed drzwiami frontowymi.
– Gdzie ta piłka? Widzisz ją gdzieś?
Zdawało się, że jej nie słyszy.
– Rory opowiedział, co mówi jego tata: że ludzie, którzy pracują w Genetechu, wytwarzają tam Frankensteinów.
Drgnęła gwałtownie, odwróciła się i spojrzała na niego bacznym wzrokiem:
– I co mu odpowiedziałeś?
– Że jest głupi. Że ty starasz się ratować życie wielu ludzi, a potwory występują tylko w książkach i filmach. – Znowu nie patrzył na nią.
– Czy to cię złości, że ludzie wygadują o tobie takie kłamstwa?
– A ciebie to złości?
– Tak. – Stał nadal z opuszczonymi swobodnie rękami, ale zacisnął pięści. – Mam ochotę dać im w nos.
W ostatniej chwili powstrzymała się od uśmiechu. Sprawa była poważna. Joshua po raz pierwszy stanął twarzą w twarz z kontrowersjami istniejącymi wokół charakteru jej pracy, musiała więc teraz wykazać się jak największym taktem. Niestety, dyplomacja nie należała do jej mocnych stron.
– Lepiej spróbuj im to jakoś wytłumaczyć, żeby zrozumieli, o co chodzi. To chyba nie ich wina. Nasze eksperymenty genetyczne są absolutną nowością, mnóstwo ludzi nie potrafi pojąć, że badając struktury genów i próbując dokonywać w nich określonych zmian, usiłujemy jedynie zwalczać choroby i ulepszać życie człowieka.
– Jeśli tego nie rozumieją, są głupcami. Ty nie mogłabyś przecież nikogo skrzywdzić.
– Zapewne sądzą, że mogłabym zrobić coś nie tak, jak należy. Że nie będę wystarczająco ostrożna…
Joshua skwitował to wzgardliwym parsknięciem.
A więc nie trafiła mu do przekonania. Ale to nic, przyszedł jej właśnie do głowy świetny pomysł. Joshua, podobnie jak większość jego rówieśników, miał bzika na punkcie komputera.
– Kupię ci program komputerowy objaśniający nie tylko DNA, ale również istotę eksperymentów medycznych w tej dziedzinie. Mógłbyś obejrzeć go razem z Rorym.
Rozpromienił się natychmiast.
– A jeśli nadal nie załapie, o co chodzi?
Omal nie odparła: „Wtedy dasz mu w nos”.
Dyplomacja! Joshua nie powinien cierpieć przez jej nerwy lub frustrację.
– Wtedy przyjdziesz do mnie i wspólnie obmyślimy jakiś nowy plan.
– W porządku. – Chłopiec zerknął na matkę, w jego oczach zapłonęły figlarne iskierki. – I nie martw się, nie powiem ci, kiedy dam mu w nos.
Spryciarz z niego, nie ma co. I na pewno zbyt rozgarnięty na swój wiek. Rozgarnięty i absolutnie kochany. Czuła, jak serce jej rośnie, kiedy tak patrzyła na niego. Niski, ale dobrze zbudowany, o ciemnych włosach z rudawym odcieniem (zabójczy kosmyk!), radował oczy. Czym prędzej odwróciła się i ruszyła do domu.
– Właściwie możesz sam rozejrzeć się za tą głupią piłką.
– To nie fair. Ty byłaś w obronie. Jeśli nie złapałaś piłki, to do ciebie należy…
– Telefon! – Na ganek wyszła Phyliss Denby. – Rozmowa międzymiastowa. Znowu Noah Smith.
Kate zmarszczyła brwi.
– Powiedziałaś mu, że jestem w domu? Phyliss kiwnęła głową.
– Nie wiedziałam już, co wymyślić.
– Pomożesz mi poszukać piłki, babciu? – zapytał Joshua. Phyliss uśmiechnęła się do niego, schodząc z ganku.
– Jasne.
Za jej plecami Kate zamieniła z synem wymowne spojrzenie. Oboje wiedzieli, że babcia skoczyłaby nawet w ogień, gdyby poprosił ją o to Joshua. Chłopiec przybrał na powrót niewinną minę i odwrócił się do Phyliss.
– Zdobyłem punkt. Obroniłem rzut.
– Pewnie twoja matka znowu uniosła nogę za wysoko? – Aha.
– Ty też wiesz, że zdradzam się w ten sposób? – zapytała Kate urażona. – Dlaczego mi nie powiedziałaś?
– A dlaczego miałam ci mówić? Cóż to, jestem twoim trenerem, czy co? Idź już, odbierz telefon.
Kate niechętnie weszła do domu. Znowu ten Noah Smith! Nie miała ochoty na ponowną rozmowę z nim. Zazwyczaj nie dawała się innym zbijać z tropu, ale pewność siebie i natarczywość tego człowieka wytrącały ją z równowagi. Początkowo pochlebiało jej, że Smith chce ją zatrudnić. J. & S. Pharmaceuticals była firmą niewielką, lecz prestiżową, sam Smith cieszył się opinią znakomitego naukowca, a kwota, jaką zaoferował, była więcej niż szczodra. Miał jednak niemiły sposób bycia człowieka, który nie uznaje odpowiedzi odmownej. Tak jakby nie docierało do niego to, czego nie chciał usłyszeć.
– Przepraszam, jeśli zakłóciłem sobotni spokój. – Głęboki głos Noaha Smitha w słuchawce był przypudrowany jedwabistą ironią. – Jednak było to niezbędne. Nie zdołałem jak dotąd zastać pani w domu… ani w biurze. Dziwne.
– Nie ma w tym nic dziwnego. A w ogóle skąd pan zna mój numer telefonu domowego, doktorze Smith?
– Noah. Powiedziałem już: proszę mi mówić Noah.
– Więc dobrze. Skąd pan zna numer mojego telefonu domowego, Noah? Jest przecież zastrzeżony.
– Trudno ostatnio o zachowanie prawdziwej prywatności, nieprawdaż? A kto odebrał telefon? Z tą samą osobą rozmawiałem już przedtem.
– To moja teściowa. Czuję się zaszczycona, że zadał pan sobie tyle trudu, aby zdobyć numer mojego telefonu i zadzwonić do mnie, ale wolałabym nie łączyć swoich spraw zawodowych z domem.
– Teściowa? Przecież jest pani rozwiedziona.
– Owszem, ale ona nadal zajmuje się moim synem. Phyliss jest… – Urwała. – Skąd pan wie, że jestem po rozwodzie?
– Sądzi pani, że próbowałbym ją zatrudnić, nie starając się zebrać przedtem wszelkich niezbędnych informacji?
To brzmiało logicznie.
– W takim razie musi pan również wiedzieć, że prowadzimy z synem wyjątkowo ustabilizowane życie. Nie brałam w ogóle pod uwagę możliwości przeprowadzki całej rodziny po to tylko, aby zmienić miejsce pracy.
– Oklahoma nie posiada monopolu na ustabilizowany tryb życia. Seattle ma wiele do zaoferowania. Potrzeba nam współpracy. Czy chodzi pani o wyższą pensję?
– Nie. – Poczuła się nagle znużona jego natarczywością. – Nie chodzi mi o pieniądze – powiedziała dobitnie. – Nie chcę się przeprowadzać. Prawdę mówiąc, nie mam chęci pracować z panem, doktorze Smith. Czy to jasne?
– Najzupełniej jasne. Podnoszę ofertę o dziesięć tysięcy rocznie. Proszę się zastanowić. Jeszcze się odezwę.
Odłożył słuchawkę.
Zirytowana zacisnęła zęby. Niemożliwy. Ten facet jest niemożliwy!
– Wiesz, może to byłby nawet niezły pomysł, gdybyś przyjęła jego ofertę – odezwała się od progu Phyliss. – Przydałaby ci się jakaś niewielka odmiana.
– Nie narzekam na to, co mam. – Kate zrobiła wymowną minę. – A ty podniosłabyś natychmiast wielki krzyk, gdybym wywiozła stąd Joshuę.
– Nie zrobię tego, o ile zabierzesz mnie ze sobą. Kate spojrzała na nią zaskoczona.
– Zostawiłabyś Michaela? Phyliss uśmiechnęła się.
– Kocham mego syna, ale nie jestem ślepa; dostrzegam jego wady. Lubi szufladkować wszystkich ludzi, z którymi ma do czynienia, a potem wpada w szał, kiedy okazuje się, że ten czy ów nie mieści się w wytyczonych ramach. W tobie widział własną żonę, matkę swego dziecka i gospodynię domową. Rozwiodłaś się z nim, bo te etykietki nie obejmują ciebie całej, musiałaś więc wydostać się ze swojej szufladki. Jeśli o mnie chodzi, jestem w jego oczach starą, kochaną matką, wdową po jego ojcu i babcią Joshuy. Także dla mnie ta szufladka jest za ciasna.
Kate spojrzała na nią z czułością. Szczupła, wysoka, o krótkich, kręconych kasztanowatych włosach Phyliss wyglądała młodziej niż wiele kobiet, z którymi Kate stykała się codziennie w pracy, miała też znacznie więcej wigoru. Kiedy przed dwoma laty Kate przeprowadziła rozwód, Phyliss Denby zaskoczyła ją mile, wprowadzając się do niej. Zamiast pozwolić, aby ich przyjaźń zakończyła się wraz z rozwiązaniem małżeństwa syna, zajęła się prowadzeniem domu, opiekowała się również wnukiem, gdy Kate przebywała w pracy. Niezależna, konkretna i pełna życia, była dla nich obojga, Kate i Joshuy, prawdziwym błogosławieństwem.
– Tak, wierzę ci – pokiwała głową Kate. – Ale nie przypuszczałam, że zechcesz się przeprowadzić do innego miasta. Przecież spędziłaś tu całe swoje życie.
– Może nadeszła pora, kiedy i mnie przyda się jakieś urozmaicenie.
– Podeszła bliżej. – Jeśli oferta pracy ci odpowiada, nie odrzucaj jej.
– Nie jest aż tak dobra. Noah Smith to… typ ekscentryka. Nie wydaje mi się, abyśmy mogli pracować razem.
– Ekscentryka?
– Badania z dziedziny genetyki to powolny, systematyczny proces prób i eliminacji. On natomiast lubi nagłe zmiany.
– Z jakim wynikiem?
Kate wzruszyła ramionami.
– Ten człowiek jest znakomitym naukowcem. Oczywiście odnosi sukcesy.
– A więc może takie nagłe zmiany to metoda godna naśladowania.
– Nie dla mnie. – Kate odwróciła się i ruszyła ku drzwiom. – I nie ma sensu mówić o tym. Nawet gdybym uznała, że potrafię pracować z tym człowiekiem, nie mogę stąd wyjechać.
– Nie możesz? – Phyliss spojrzała na nią zaintrygowana. – Zawsze podziwiałam w tobie między innymi to, że zdawałaś się nie wiedzieć, co znaczy słowo „nie mogę”.
– W porządku. A więc po prostu: nie wyjadę stąd. – Kate uśmiechnęła się do niej przez ramię. – Czy znalazłaś piłkę Joshuy?
– Jak widzę, temat rozmowy został zamknięty – mruknęła Phyliss.
– Piłka leżała pod krzewem różanym. Joshua powiedział, że musisz dziś popracować. Mam go zabrać do kina?
– Jeśli chcesz. Dla mnie nie ma to znaczenia. I tak przestaję go słyszeć, kiedy zabieram się do pracy.
– A tak, zapomniałam. Praca pochłania cię do tego stopnia, że nie słyszałabyś nawet erupcji wulkanu.
To prawda. Wszystko dlatego, że każda chwila przybliżała moment uzyskania odpowiedzi, a oczekiwanie stawało się nie do zniesienia. Ostatnie eksperymenty były bardzo obiecujące. Kate uśmiechnęła się lekko.
– W Oklahomie nie ma żadnych wulkanów – zauważyła.
Są za to w pobliżu Seattle. Taka zmiana mogłaby być dla ciebie niezwykle pobudzająca, Kate rozejrzała się po małym, przytulnym saloniku, spojrzała na wygodną kanapę i krzesła z wypłowiałym nieco obiciem, przeniosła wzrok na stary dębowy stolik okolicznościowy, o który Joshua zawsze opierał nogę, kiedy oglądał telewizję. Wspólnymi siłami ona i Phyliss zrobiły z tego domu ciepłe gniazdko. Nie potrafiłaby teraz opuścić go tak po prostu. Potrzebowała stabilizacji, jak również tkwiących tu korzeni.
– Obejdzie się bez takich podniecających przeżyć – powiedziała stanowczo. – Zostanę tutaj.
– Znowu cię spławiła? – zapytał Anthony Lynski, kiedy Noah odwrócił się od telefonu. – Prawdziwy z niej twardziel. Na pewno jest ci potrzebna?
– Jeszcze jak. – Noah usiadł za biurkiem. – Muszę poznać system porodu, a ona go opracowała. Albo opracuje niebawem.
– Przeczytałem jej ostatni artykuł dla tego czasopisma medycznego i wydał mi się czystą teorią, opartą raczej na domysłach.
– A czegoś się po niej spodziewał? Że opisze wszystkie szczegóły jeszcze przed opatentowaniem systemu?
– W takim razie po co w ogóle napisała ten artykuł?
– Bo była za bardzo podniecona, żeby zachować milczenie. Niemal czułem to, czytając tekst. W podobnej sytuacji znalazłem się trzy lata temu, gdy po raz pierwszy udało mi się rozwikłać problem RU 2. Po prostu chciała się z kimś podzielić swoją wiedzą, porozmawiać o tym, a jednocześnie miała świadomość, że nadmiar zaufania wobec innych może się okazać niebezpieczny.
Tony spojrzał na niego nieufnie… – Skąd wiesz? Przecież nie znasz tej kobiety. Noah wyjął z górnej szuflady biurka szarą papierową teczkę i otworzył ją.
– To prawda, ale dzięki cenionemu przez ciebie detektywowi Barlowowi wiem wszystko na jej temat. – Raport rozpoczynała fotografia Kate Denby. Krótkie, jedwabiste popielato-blond włosy okalały twarz będąc ruchliwym połączeniem siły i wrażliwości. Mocno zarysowana szczęka, szerokie usta, w których czaiła się zmysłowość, szeroko osadzone piwne oczy patrzące śmiało – te cechy zdawały się emanować ze zdjęcia najbardziej intensywnie. – A przynajmniej sądziłem, że wszystko. Nie ma tu na przykład informacji o tym, że dzieckiem zajmuje się teściowa.
– Barlow to dobry detektyw. Prawdopodobnie myślał, że ma się skoncentrować na jej kwalifikacjach zawodowych. – Tony podniósł teczkę z dossier i przejrzał akta. – Materiał wygląda na dość kompletny. Córka Roberta Murdocka, znakomitego lekarza, zmarłego jakiś czas temu. Była czymś w rodzaju cudownego dziecka, szkołę średnią ukończyła w wieku szesnastu lat, a akademię medyczną, kiedy miała dwadzieścia dwa lata. Uzyskała szereg dyplomów w dziedzinie genetyki. Pracowała w laboratorium Brelanda w Oklahoma City, potem przyjęła posadę w Genetechu, gdzie zaoferowano jej wprawdzie mniejszą pensję, ale za to możliwość prowadzenia własnych badań w czasie wolnym przy użyciu sprzętu służbowego. Rozwódka, sprawuje opiekę nad swoim ośmioletnim synem.
– Kiedy prosiłem o dossier na jej temat, wiedziałem niemal o wszystkim, co tu napisano – mruknął Noah. – Nie miałem jednak pojęcia, że nadal utrzymuje na tyle dobre stosunki z teściową, aby pozwolić jej zajmować się swoim synem.
– To chyba niezbyt ważna informacja, czyż nie?
– Ważna, o ile fakt ten wpływa na wygodę gniazdka, które zbudowała sobie Kate Denby.
Tony uniósł brwi.
– Och, gniazdka, z którego chcesz ją wyrzucić?
Noah podniósł na niego wzrok i wyszczerzył zęby.
– Źle mnie oceniasz. Potraktowałem ją bardzo łagodnie… jak na mnie. Nie było mowy o żadnym wyrzucaniu. Z mojej strony miały miejsce jedynie perswazja, przekupstwo i wytrwałość.
– Jak dotąd – zauważył sucho Tony. – Ale twoja cierpliwość zaczyna się wyczerpywać.
Uśmiech na twarzy Noaha przygasł.
– Zgadłeś.
– Czy powiedziałeś jej, nad czym miałaby tu pracować?
– Nie chcę ryzykować. Muszę zaczekać, aż sprowadzę ją tutaj. – Nachmurzył się. – A czas ucieka.
– Może nawet szybciej, niż myślisz. – Tony umilkł na moment. – Tropiłem tę podróż. Chyba od Londynu.
Noah zmełły w ustach przekleństwo.
– Jesteś pewien?
– Owszem. Spodziewałeś się tego, może nie?
– Spodziewałem się, ale nie tak szybko. Myślałem, że uda mi się przedtem ułożyć wszystko jak należy. – W jego głosie zabrzmiała wyraźnie nuta rozpaczy. – Niech to szlag, nie jestem jeszcze gotów! Wiesz, kto go opłaca?
Tony pokręcił głową.
– Jestem przecież prawnikiem, nie wróżbitą. A ty wiesz?
– Może. Wczoraj zadzwonił do mnie Raymond Ogden.
Tony zagwizdał przeciągle.
– To gruba ryba. Do niego należy jedna z największych firm farmaceutycznych na świecie, prawda?
Noah skinął głową.
– I cały arsenał nieczystych sztuczek, jakie stosuje.
– Skąd wiesz?
– Sześć lat temu próbował przejąć moją firmę. – Noah uśmiechnął się krzywo. – Próbował wszystkiego: od kuszenia akcjonariuszy do wszczęcia kampanii reklamowej, sugerującej, iż nasza linia produkcyjna jest zaniedbana.
– Ale nie udało mu się wysadzić cię z siodła?
– Nie. Rozmyślił się.
Tony nie pytał nawet, jakich metod użył Noah, aby zniechęcić Ogdena do pierwotnego zamysłu. Noah był prawdziwym twardzielem, a swoją firmą zarządzał z niemal feudalną pasją posiadacza. – A więc on nie stanowi już dla ciebie niebezpieczeństwa.
– Ten człowiek nie zadał sobie wtedy wielkiego trudu, aby przejąć moją firmę. J. & S. była zbyt mała, aby ściągnąć na siebie całą jego uwagę.
– A tym razem byłoby inaczej?
– O tak! Z pewnością jest teraz mną w pełni zainteresowany. A to oznacza, że twoja rola jest skończona.
– Co takiego?
– Słyszałeś. Od tej pory sprawa może się stać niebezpieczna.
– Jesteś przewrażliwiony. Nie odbyłem jeszcze tej podróży do Waszyngtonu. Ogden może nie wiedzieć o niczym. Prawdopodobnie działa na razie po omacku.
– Oby. Mam nadzieję, że tak jest.
Tony spojrzał na niego zaskoczony. Noah Smith nie zwykł kierować się w życiu nadzieją. Wolał brać ster w swoje ręce, samemu kształtować okoliczności. Nietypowe były też w tej chwili znużenie brzmiące w jego głosie i brak pewności siebie. W ogóle całe jego podejście do RU 2 mogło się wydawać niezwykłe. Od jakiegoś czasu trzymał mocno w ryzach lekkomyślną część swojej natury. Był ostrożny, skrupulatny i opiekuńczy. – Naprawdę się o mnie martwisz. – Umilkł na moment, aby wreszcie zadać pytanie, które tłumił w sobie już od dziesięciu miesięcy. – Co to w ogóle jest, u diabła, to RU 2? Noah pokręcił głową.
– Lepiej nie pytaj.
– Nie pytałbym, gdybym nie chciał wiedzieć. Jestem twoim przyjacielem od szesnastu lat i twoim prawnikiem od ośmiu, Noah. Wydaje mi się, że zasłużyłem sobie na zaufanie.
– Mój prawnik nie powinien zadawać mi pytań, na które nie mam ochoty odpowiadać. – Noah spojrzał mu prosto w oczy. – A mój przyjaciel powinien mi wierzyć, że byłoby dla niego lepiej nie wiedzieć zbyt dużo. To niebezpieczne.
– Pod względem zawodowym?
– To niebezpieczne – powtórzył Noah. – Nie pchaj się w to, Tony.
– Wątpię, aby Ogden chciał rzucić mi się do gardła w jakiejś ciemnej uliczce.
– Nie osobiście. Bo i po co? Może przecież wynająć kogoś do tej roboty.
Tony pokręcił głową.
– Nie rozumiem, dlaczego Ogden miałby traktować twoje RU 2 jako tak olbrzymie zagrożenie. To doskonały gracz.
– Zrozumiesz to łatwiej, jeśli spojrzysz na Ogden Pharmaceuticals jak na Hiroszimę, a na RU 2 jak na pierwszą bombę atomową. Pojmujesz już?
Tony parsknął śmiechem.
– Żartujesz! To niemożliwe, abyś… – Uświadomił sobie nagle, że Noah jest śmiertelnie poważny. – Nie jesteś chyba paranoikiem? – zapytał wstrząśnięty.
– Jestem po prostu ostrożny. Na miłość boską, staram się tylko trzymać cię z dala od niebezpieczeństwa. – Głos Noaha przybrał szorstkie brzmienie. – Korzystam z twojej pomocy, bo tylko tobie mogę ufać, teraz jednak chcę, abyś się z tego wycofał. Wiedziałem, że ktoś taki jak Ogden wyłoni się natychmiast, gdy tylko te rekiny dowiedzą się o RU 2.
– Czego miałyby się dowiedzieć?
Noah pozostawił to pytanie bez odpowiedzi. Tony postanowił dać za wygraną.
– Zawsze był z ciebie kawał egoisty – mruknął. – Od czasów Grenady nie łowiliśmy rekinów, a teraz chcesz zatrzymać je wszystkie dla siebie.
Noah odprężył się.
– Wystarczy mi odrobina szczęścia, abym odpłynął na bezpieczną odległość, zanim się zorientują, że jestem obok nich w wodzie.
– Nie sądzę. Zazwyczaj robisz wokół siebie mnóstwo hałasu.
– Zobaczymy. Pojedź mniej więcej na tydzień w góry, a ja zorientuję się w tym czasie, co z Ogdenem. – Otworzył biurko, wyjął z szuflady pęk kluczy i rzucił je przyjacielowi. – Wynająłem na twoje nazwisko domek w Sierra Madres. Adres masz na kółku. Nie mów nikomu, dokąd wyjeżdżasz, nawet sekretarce. Dobrze?
– Jak sobie życzysz. – Wstał. – Przyda mi się parę dni wypoczynku. Muszę jeszcze przynieść ci do podpisu te umowy amsterdamskie. Mają być gotowe na poniedziałek, a ja wyjadę pod koniec tygodnia.
– Jedź we wtorek.
– Już dobrze, niech będzie wtorek. Zadzwonisz do mnie, jeśli będę ci potrzebny?
– Zadzwonię na pewno.
Tony ruszył ku drzwiom.
– Jeszcze jedno… – Noah rozmyślał nad czymś intensywnie, marszcząc brwi. – Skontaktuj się z Sethem. Poproś go, żeby wpadł.
– Nie zgodzi się.
– Poproś go.
– Na miłość boską, Noah, po co ci najemnik? Przecież to nie wojna!
– Jeszcze nie.
– Nie wiemy nawet, czy on żyje. Nie odzywa się od pięciu lat.
– Na pewno był wśród żywych osiem miesięcy temu. Spędziliśmy wspólnie tydzień na pokładzie „Cadro”, żeglując po Morzu Karaibskim.
Tony nie ukrywał zaskoczenia.
– Nic mi o tym nie mówiłeś.
– Nie mówię ci wszystkiego, Tony.
– Wygląda na to, że mówisz mi cholernie mało. Noah uśmiechnął się.
– Czyżbyś czuł się urażony, bo nie zaprosiłem na rejs również ciebie? Nie wydaje mi się, abyście byli przyjaciółmi od serca, ty i Seth.
Ten łajdak zawsze doprowadzał mnie do szału.
– Fakt. Myślę, że drażni go twoja reputacja. Nie przepada za prawnikami.
– To prawda, woli towarzystwo przemytników, morderców i rozmaitej hołoty.
– Hołoty. – Noah powtórzył to słowo powoli, takim tonem, jakby delektował się jego brzmieniem. - Skąd ci to przyszło do głowy?
– To określenie kojarzy mi się zawsze z osobą Setha.
– Powiedz mu to następnym razem, kiedy się z nim spotkasz.
– Nie chcę się z nim spotykać. Do diabła, nie wiem nawet, gdzie mógłbym się z nim skontaktować.
– Ameryka Południowa.
– Dzięki za tak dokładną informację.
– Hotel „Pedro Estabana” w Venga, Kolumbia. Zostaw wiadomość u Manuela Carrery. Powiedz mu, że nadeszła pora. Umów mnie z Sethem. Jak najszybciej.
– Zrobię, co tylko możliwe – mruknął Tony. – Do diabła, nie chcesz, abym ci pomógł, ale nie przeszkadza ci, kiedy on nadstawia głowę.
– To jego pole działania. I ma przewagę nad tobą. – Noah uśmiechnął się chytrze. – Nie jest prawnikiem.
– Ty draniu. – Tony przystanął w progu i spojrzał ponownie na akta leżące na biurku. – Jak widzę, bardzo się troszczysz, aby ratować mój tyłek. A co z bezpieczeństwem Kate Denby?
Twarz Noaha stała się natychmiast nieprzenikniona.
– Nie mogę sobie pozwolić na to, by troszczyć się o nią. Będzie musiała zdać się na los.
– Dlaczego?
– Jest mi potrzebna – odparł krótko Noah.
Kiedy Tony zamknął za sobą drzwi, Noah czym prędzej schował teczkę z dossier Kate Denby. Nie chciał patrzeć na jej fotografię. W ciągu kilku ostatnich tygodni zżył się za bardzo z widokiem twarzy tej kobiety. Przyzwyczaił się do niej.
Duży błąd.
Kiedy wreszcie uda mu się nakłonić ją do przyjęcia jego propozycji, będzie musiał zachować dystans. Nie będzie to łatwe, gdyż czeka ich oboje bliska współpraca, ale nie można inaczej. Znał siebie zbyt dobrze. Nie wolno mu zbliżyć się do niej za bardzo, pozwolić na powstanie zażyłych stosunków między nimi. Gdyby zaczął przejmować się losem Kate Denby, RU 2 zostałoby zagrożone, a do tego nie wolno dopuścić. Najważniejsze, aby mieć z niej pożytek i nie zaprzątać sobie głowy konsekwencjami.
A konsekwencje zaczynały się już gromadzić na horyzoncie niczym groźne chmury burzowe. O Ogdenie można wprawdzie chwilowo zapomnieć, ale rzeczywiście tylko na krótką chwilę, gdyż jest on niczym horda Indian otaczających wozy osadników. Prędzej czy później atak musi nastąpić.
Jemu zaś, Noahowi, nie pozostało nic innego, jak usiąść na tyłku i czekać biernie na rozwój wypadków. Czekać zamiast przystąpić do ataku. Robić unik zamiast ruszyć do boju i wziąć się z przeciwnikiem za bary.
Wstał, podszedł do okna i wyjrzał na dziedziniec fabryczny, niemal opustoszały w to sobotnie popołudnie. Jedynie niezbędna część załogi pracowała we wschodnim skrzydle budynku, gdzie odbywała się większa część produkcji. Firma J. & S. Pharmaceuticals była nieduża, ale prosperowała znakomicie. Założył ją jeszcze dziadek Noaha, a rozwinął potem jego ojciec. Przez hale fabryczne przewinęło się mnóstwo robotników, podczas gdy on dorastał. Jako dziecko brał swój lunch i jadł na tym dziedzińcu razem z Paulym McGregorem, który kierował obecnie produkcją. W tym zmiennym świecie liczyła się teraz głównie owa fabryka.
Jego fabryka. Jego ludzie.
Ale RU 2 mogło zmienić również ten stan rzeczy. Mogło przekształcić wszystko, co miało dla niego znaczenie.
Po co głowić się nad tym ponownie? – żachnął się w duchu. Ostateczna decyzja zapadła już przed dwoma laty; wtedy gdy zdał sobie sprawę z możliwości tkwiących w RU 2.
Teraz było za późno na odwrót.
RU 2 musi przetrwać.
Niedziela, 25 marca
Ameryka Południowa
Seth znał dobrze ten zapach. Zapach, który trudno zapomnieć. Przeklęty Namirez.
Szybkim krokiem szedł przez mokry od deszczu las w stronę wioski. Nie musiał już zachowywać się cicho. Nie teraz, kiedy ów zapach stawał się coraz bardziej intensywny.
W wiosce panowała martwa cisza.
Wszędzie leżały ciała. Ciała mężczyzn, kobiet, nawet dzieci i niemowląt.
Śmierć. Błoto. Odór rozkładających się zwłok.
Chryste, nawet małe dzieci.
Namirez, ty kłamliwy sukinsynu.
Z pobliskiej chaty wyłonił się żółtawobrązowy kundel, merdając ogonem. Podszedł bliżej, obwąchał wojskowe buty Setha.
Dziwne, pomyślał Seth, że Namirez nie zaszlachtował również zwierząt.
Sukinsyn.
Venga, Kolumbia
Znalazł pan sobie pieska, senor? – Manuel pokręcił głową, kiedy Seth zjawił się w hotelu dzień później. – Okropnie kościsty. Mogę postarać się o ładniejszego.
– Podoba mi się ten. – Seth podał Manuelowi koniec sznura, na którym trzymał kundla. – Daj mu coś jeść, dobrze? Namirez jest w mieście?
Manuel przytaknął.
– W pokoju na zapleczu. Przyjechał też sierżant Rimilon. Jest u siebie. – Wręczył Sethowi złożoną kartkę papieru. – Wiadomość dla pana. Mister Lynski życzy sobie, aby zatelefonował pan do niego jak najszybciej.
– Później. – Seth wetknął kartkę do kieszeni koszuli. – Zadzwoń na policję i powiedz sierżantowi Rimilonowi, że chcę spotkać się z nim w holu. Niech przygotują dla mnie helikopter.
– Wybiera się pan gdzieś?
– Tak. – Seth obszedł biurko i otworzył drzwi na zaplecze.
Namirez siedział przy stoliku. Podniósł wzrok i uśmiechnął się.
– Ach, Drakin! Wszystko układa się dla nas dobrze. Dotrzymał pan słowa.
– Ale ty nie. – Jednym ruchem Seth wyciągnął pistolet z kabury. – Powiedziałem wyraźnie: żadnych kroków odwetowych.
Strzelił w sam środek czoła.
– I co teraz zrobimy? – krzyczał Rimilon. Starał się nie zostawać w tyle za Sethem, który biegł w stronę helikoptera stojącego za hotelem. – Musiałeś go zabić?
– Tak. – Seth wskoczył do wnętrza maszyny, posadził psa na podłodze obok siebie. – Trzeba rozpuścić ludzi i spieprzać stąd jak najprędzej. Wspólnicy Namireza nie będą zachwyceni, że stracili go akurat w takim momencie. Wszystko diabli wezmą.
Rimilon klął długo, zapamiętale.
– Mogłeś po prostu zignorować to, co stało się w wiosce. A teraz co? Kto nam wypłaci forsę? Widziałem, jak policjanci przetrząsali jego sejf.
– Ale ja byłem tam przed nimi. – Seth cisnął mu zwitek banknotów. – Wypłać ludziom i znikaj. Jeśli o mnie chodzi, opuszczam Amerykę Południową na jakiś czas. Będziemy w kontakcie. – Zamknął drzwiczki i po chwili helikopter oderwał się od ziemi.
Dopiero gdy Seth znalazł się nad Wenezuelą i skierował maszynę w stronę lotniska w Caracas, wyjął z kieszeni kartkę. Zawierała tylko jedno zdanie i numer telefonu.
Noah mówi, że nadeszła pora.
Nie spodziewał się niczego innego. Noah powiedział mu ostatnio, że sytuacja dojrzeje niebawem i osiągnie punkt krytyczny. Następna wojna. Następne miejsce.
Boże, jakież to męczące.
Ale tym razem będzie inaczej. To wojna Noaha, a Noah jest jednym z tych ludzi, którzy są w porządku. Może nie będzie tak źle.
Szczeniak u jego stóp zaskomlał.
Seth opuścił wzrok. No tak, pies nasikał na podłogę. Wspaniale. Widocznie wystraszył się hałasu i wibracji helikoptera. Seth wiedział dobrze, co to strach. Nawet jeśli się doń przywyknie, nie można się już od niego uwolnić.
Pogłaskał psa po głowie.
– Nie przejmuj się. Niedługo lądujemy. – Wiedział, że nie postąpił rozsądnie, zabierając go ze sobą. Bo co z nim teraz zrobi? Niech to szlag, powinien był zostawić szczeniaka pod opieką Manuela.
No tak, ale nie zwykł ufać innym, a pies przeżył masakrę i zasługiwał na to, aby żyć dalej. Tak więc on był skazany na towarzystwo tego kundla, który z pewnością przysporzy mu niejednego kłopotu.
Co prawda, wygląda na to, że czekają go jeszcze większe tarapaty. Noah jest sprytny i sądzi, że przygotował się solidnie na każdą ewentualność, ale od czasów Grenady nie walczył na żadnej wojnie. Nie potrafi już myśleć jak żołnierz.
Z drugiej jednak strony – to wojna Noaha. I zew Noaha. Tym razem on, Seth, nie musi kierować całą operacją. Może to i dobrze odprężyć się na jakiś czas i posiedzieć w drugim rzędzie.
Przydałaby się taka odmiana. Ostatnio miał ciężki okres. Z każdym rokiem czuł się mocniej przyparty do muru, bardziej osaczony…
Pies próbował wdrapać mu się na kolana. Seth zepchnął go z powrotem na podłogę.
– Przykro mi, ale tu tylko byś mi zawadzał. A chyba nie chcesz, aby nasz ptak wylądował teraz w dżungli. Już tam byłeś.
Podobnie jak i on. Dżungla, pustynia czy też wyspy… to wszystko traciło z czasem swoje kontury, zacierało się w jego umyśle. W pamięci zachowali się już wyłącznie ludzie, ale i oni zaczynali teraz zlewać się z tłem, ginąć jakby za mgłą.
Wszyscy prócz sukinsynów takich, jak Namirez, oraz Noaha, tego porządnego faceta.
Ów porządny facet i RU 2 mogli wysłać ich spokojnie do piekła.