– Ten pokerzysta urządzał sobie rozrywkę w domu bardzo rzadko, tylko wtedy, kiedy żony nie było. Dlatego każdego takiego pokera pamiętał, a wtedy jeszcze doskoczyła mu ta ciotka, zamknięta w łazience. Przypomniał sobie wszystkie nazwiska i kto kogo przyprowadził. Po nitce do kłębka trafiłem na gościa, o którym pani babcia mówiła, te gorzkie żale i roraty to jak znak szczególny, tego naprawdę nikt nie używa, rysopis się zgadzał, to musiał być ten sam facet. Miałem trochę szczęścia, wystarczyły dwa dni inwigilacji, akurat zrobili skok i już miałem wszystkich czterech. Zorientowałem się od razu, że nic mi z nich nie przyjdzie, bo szef zostanie nieuchwytny…
– Oni go naprawdę nie znali?
– Naprawdę. Wszystko z nimi załatwiał przez telefon komórkowy. Raz go widzieli, było to takie, można powiedzieć, zebranie organizacyjne, był w kapturze, w pelerynie, w masce i mówił szeptem. Potem już tylko dzwonił, on do nich, oni do niego nie. Wyznaczał akcje, miejsca, terminy… Miał doskonałe rozeznanie, wiedział dokładnie, co kto ma i w którym banku, załatwiał te kradzione dowody osobiste…
– Ale musiał je przecież dostarczać! To jak? Pocztą?
– Nie. To była precyzyjna robota. Osobiście pojawiał się tylko przy odbiorze pieniędzy, to pani mi właśnie nasunęła tę myśl. Główkowałem, jak go dopaść, no i okazało się, że chłopaczek pod bankiem ma pasażera, sama logika wskazywała na kogoś z góry. Załatwiał przy takiej okazji trzy sprawy, odbierał podjętą forsę, płacił za poprzedni skok i dawał dokumenty. Potem dzwonił do każdego i sprawdzał, czy się podzielili uczciwie, czy tam który czego nie podwędził. Jeden z tych czterech miał obowiązek pilnować dalszego ciągu, wybierał osoby podobne do zdjęć w dowodach, załatwiali charakteryzację, brody, wąsy, peruki i tak dalej, mieli doskok do bez mała wszystkich magazynów teatralnych w Warszawie, wchodzili jak w masło. Zresztą, wszyscy się starali, to wcale nie prymitywy, bystre jednostki, z ćwokami by mu tak nie wyszło.
Elunia słuchała bez tchu. Kazio zainteresował się samochodami, w końcu po samochodzie można dojść do właściciela. Dziwne, że podwładni tą drogą nie dopadli szefa.
– On własnego im nie pokazywał – odparł Bieżan. – Generalnie używali cudzych, przeważnie podprowadzali na krótko i potem zwracali. Niektóre, upatrzone, pożyczali częściej, tak jak tego forda, kluczyki mieli i podejrzewam, że umowę z właścicielem, ale tego mu już nijak nie udowodnię. On w ogóle, ten mafiozo cholerny, działał zdalaczynnie na wszystkie strony, ludzi ze sobą umawiał, trzymał rękę na pulsie, musiał mieć więcej personelu, ale tego też nie wyłapię…
– I nikt mu się nie wyłamał? – zdziwił się Kazio.
– Jeden spróbował, jeszcze na początku afery. Kuleje. Całe życie będzie kulał.
– Dlaczego pan tej reszty nie wyłapie? – zmartwiła się Elunia.
– Za wcześnie się go zdjęło. Należało dłużej za nim pochodzić, ale była obawa, że zakończy proceder, on nie głupol, wszyscy przestępcy wpadają, bo za długo ciągną z chciwości, gdyby wcześniej przystopowali, sam diabeł by za nimi nie trafił i on o tym wiedział. Mówiłem pani, spodziewałem się, że to będzie ostatni skok i faktycznie, tak miało być…
– Skąd pan to wie?
– Oni mówią. Zeznają. Przyznanie się do winy jest okolicznością łagodzącą, a w czym dzieło… Nikogo nie zabili, on kazał tego bardzo pilnować, strzelał do upartych ofiar tylko jeden, a i to humanitarnie, sama pani słyszała, w kolanko… W obliczu tych wszystkich zbrodni dookoła, ruskiej mafii, bandziorstwa, szwindli na światową skalę, wykombinowali sobie coś takiego, że prawie jak święci wyglądają. Anielska afera, można powiedzieć. Posiedzą praktycznie z rok i wyjdą, a co zdążyli wydać, to ich. Tylko Barnicz forsę dołował i jemu da się odebrać, a dłuższy wyrok dostanie ten jeden, pani zabójca. Dla mnie najcenniejszy.
– Bo co? – zdziwił się Kazio.
Bieżan zaczął nagle wyglądać jak kot, który dopadł magazynu ryb.
– Bo on jeden zna tego patafiana osobiście. Nie z nazwiska i adresu, rzecz jasna, tylko z twarzy. Czystym przypadkiem się zgadali, Barnicz tragarza zatrudniał, lekkomyślny to on nie jest, sprawdzał, z kim ma do czynienia, i Eleonora Burska wyszła im z tego sama. Podał mu pani adres. Dwa lata po wypuszczeniu ten Korzeniec, on się Korzeniec nazywa, niczym nie podpadał, pracował uczciwie, aż się namyślił mścić, a Barnicz go do tego namówił. Nie mając pojęcia, kim był jego pracodawca, z twarzy go rozpoznaje bezbłędnie. Można powiedzieć, że ma go pani za wspólnika.
Elunia kiwnęła głową i spytała, co na deser, kawa czy herbata. Pączków już nie ma, ale są daktyle i solone migdałki, bardzo tuczące. Kazio zarządził kawę i sam poszedł prztyknąć czajnikiem. Bieżan perspektywą utuczenia nie przejął się wcale, był w rozpędzie.
– W ogóle to zgubiła ich chciwość – oznajmił, odruchowo pomagając Eluni zebrać na tacę zastawę ze stołu. – Póki załatwiali hochsztaplerów i członków rządu, cisza była, nikt żadnego rabunku nie zgłaszał. Dopiero jak się rozbestwili i ruszyli biznesmenów jako tako uczciwych, doszło do nas, no i zaczęła się zgryzota. Pierwszy był ten, który nazwał panią, za przeproszeniem, niebiańską krową. Pani, szczerze mówiąc, będę wdzięczny całe życie, bo dzięki pani wylazłem z manowców. No i to usiłowanie zabójstwa bardzo mnie ucieszyło, tego już prokuratura nie umorzy. Chociaż, jak Boga kocham, nie sądziłem, że on się posunie aż tak daleko, tak pilnował, żeby się obyło bez mokrej roboty, a tu masz! No, ale z drugiej strony pani jedna mogła go rozpoznać, bo Korzeńca się nie bał…
Elunia otrząsnęła się z lekką zgrozą i udała się z tacą do kuchni, po drodze badając swoje wnętrze. W błysku samokrytyki uznała, że gdyby Stefan okazał się tylko przestępcą, który ją kocha, okazuje skruchę i wraca na uczciwą drogę, przebaczyłaby mu wszystko, przynajmniej chwilowo. Później może zaczęłoby ją gryźć. W dodatku gdyby rabował wyłącznie kanciarzy… Ale w tej sytuacji…? Nie dość, że miłość nie wchodzi w rachubę, nie dość, że uparł się ją zabić, to jeszcze dżentelmeneria go odbiegła i okazał się zwyczajnym chamem. I oszukał ją ohydnie, umawiał się, zarazem dokładnie wiedząc, że umawia się z trupem. Oszustwo, o nie; to za wiele!
Wszystko to zdążyła pomyśleć i poczuć na przestrzeni sześciu metrów, w trakcie zalewania kawy wrzątkiem. Stefan Barnicz w mgnieniu oka stracił całą swoją urodę. Elunia oczyma duszy ujrzała jego piękną twarz i doznała gwałtownego przypływu niechęci nie tylko do niego, ale także do siebie. Zarazem przyszła ulga, ma z głowy wynaturzenia seksualne…
Kiedy wróciła z termosem, filiżankami i resztą dodatków do pokoju, nawet Bieżan dostrzegł w niej jakąś zmianę, nie mówiąc o Kaziu. Rumieniec wrócił jej na twarz, oczy rozbłysły, w całej postawie objawił się powrót do życia. Wydarłszy się z pazurów jednej namiętności, Elunia odzyskała równowagę.
Bieżan również. Poniechał zwierzeń i przystąpił do spraw służbowych.
Suchym głosem i bardzo rzeczowo Elunia odpowiedziała na wszystkie pytania, prawie każdą odpowiedź popijając odrobiną to kawy, to koniaku. Oba napoje robiły jej coraz lepiej. Przy opowieściach kasynowych Kazio taktownie wyszedł do łazienki, budząc tym jej gorącą wdzięczność, aczkolwiek zdecydowana była wyznać całą swoją głupotę nawet przy nim.
Przed jedenastą wieczorem Bieżan poczuł się zaspokojony, a Elunia mężnie obiecała występ przed sądem. Miała zamiar zawczasu nastawić się na najgorsze i uniknąć nieruchomienia, ale ostrzeżenie w tej kwestii nie przeszło jej przez gardło. Pakując oprzyrządowanie akustyczne, Bieżan smętnie popatrzył na Kazia, który, rzecz jasna, z tej łazienki już wrócił.
– Ten twój chłopak… – zaczął.
– Tylko w razie ostatecznej potrzeby – przerwał Kazio od razu. – Gadałem z nim. Dobra, powiem. On ma taki wzmacniaczyk japoński, pluskwa szpiegowska się do niego nie umywa, myśli słychać i mruganie oczami, a burczenie w brzuchu zgoła ogłusza. Nie chce się do tego przyznać, bo cholera wie, czy to legalne, z czarnego rynku pochodzi. Prywatnie ci to mówię, więc rób, jak uważasz.
Bieżan westchnął ciężko.
– Przepisu przeciwko temu nie ma. I zawsze może powiedzieć, że podsłuchiwał dla rozrywki…
– A potem go dla rozrywki trzasną. Przed sądem pada nazwisko i adres.
– Okej, niech ci będzie. Tylko w ostateczności. Może się obejdę bez niego, bo sprawca pękł od pierwszej chwili. Tak samo jak bez ciebie.
Elunia drgnęła, a Kazio łypnął na nią niespokojnym okiem. Bieżan pozbierał swoje rzeczy i z wielkim żalem skierował się ku wyjściu. Kochał swoją żonę i chętnie wracał do domu, ale załatwianie spraw służbowych u Eluni stanowiło dla niego coś w rodzaju relaksu i dodawało mu sił. Jakieś takie było przyjemne, zarazem inspirujące i kojące, nie był osamotniony i otoczony wrogością, przeciwnie, czuł jakby aprobatę społeczeństwa. Społeczeństwo, składające się z jednej całej Eluni i kawałka Kazia, nie było wprawdzie zbyt liczne, ale dobre i tyle. Przed drzwiami jeszcze uzgodnił z Elunia porę jej jutrzejszej wizyty w komendzie.
Po jego wyjściu zapanowało milczenie. Elunia czekała na Kazia, a Kazio na Elunię. Kazio złamał się pierwszy.
– No i co teraz? – spytał niepewnie.
Elunia nie wahała się ani chwili.
– Teraz nie wyjdziesz stąd, dopóki mi nie powiesz, co to wszystko znaczy. Jakieś konszachty ze sobą macie, ty i ten gliniarz. On sam cię nie ciągnie na świadka, nic z tego nie rozumiem i chcę wiedzieć, o co chodzi.
Kazio patrzył na nią takim wzrokiem, że złagodniała nagle i zmiękła, bo zrobiło jej się ciepło na sercu.
– Kaziu, ja… Może w ogóle nie powinnam ci tego mówić… Ale ja też się wygłupiłam…
– Wiem.
– O mało co… Skąd wiesz?
– Oczy mam w głowie, uszy także i tam jakieś takie urządzenie w środku…
Eluni łzy stanęły w oczach.
– O Boże… I nie masz do mnie pretensji?
– Ty mnie chyba próbujesz rozśmieszyć. Ja do ciebie? Najgorszą głupotę gdybyś zrobiła, to dla mnie sama przyjemność! Co ja w ogóle jestem, superman? Kretyn i tyle. Bogiem a prawdą dopiero od spotkania ciebie zacząłem robić za człowieka, może mi to zostanie. Podobno nie jest wykluczone, że można kochać ludzką jednostkę, zdaje się, że takie dziwo na mnie spadło. W dodatku żyjesz. Goryla gdybyś sobie upatrzyła, niech ci będzie, jeszcze parszywcowi banany do mordy wetknę…
– Nie chcę goryla – powiedziała Elunia łzawo i słabiutko.
– Chwała Bogu. A co chcesz?
– Koniaku…
Kazio z całego serca spełnił jej życzenie. Wciąż nie śmiał wierzyć, że uczucia Eluni wróciły do niego.
– Już bym ci powiedział, co mnie nęka, ale ciągle się boję, że mnie za drzwi wyrzucisz…
– Nie. Za drzwi nie…