Mensen vragen me voortdurend hoe het is om overleden mensen te zien. Ik heb besloten dit onderwerp in mijn boek aan de orde te stellen, zodat anderen mijn leven en dat van andere helderzienden beter leren begrijpen. Laat me allereerst zeggen dat paranormale begaafdheid en mediumschap echte gaven zijn. Die gaven zijn onlosmakelijk met mij verbonden en al zou ik het kunnen, dan nog zou ik dit vermogen niet willen opgeven. Ik probeer er juist van te genieten. Zo draag ik bij groepssessies soms een T-shirt met de tekst: I SEE DEAD PEOPLE. Mijn clienten waarderen die humor wel. Maar het is niet altijd makkelijk om helderziend te zijn. Net als alles heeft het zijn voor-en nadelen. Ik heb een hekel aan de stereotypen die ermee worden geassocieerd, het beeld dat veel mensen van een helderziende hebben: een rare snoeshaan met kroeshaar en klauwen en die wierook brandt. Ik ervaar het mediumschap als een zegening en een uitdaging.
Stel je voor dat alles wat je ooit meemaakte in je leven met een loep zou worden bekeken. De meeste mensen zullen nooit weten hoe het voelt om een antichrist te worden genoemd of te worden beoordeeld voordat iemand je überhaupt heeft ontmoet. En dan is er nog de veronderstelling dat mensen zoals ik altijd klaar zouden moeten staan om te helpen of te vermaken.
Net als ieder ander met een willekeurig beroep, willen we het niet altijd over ons werk hebben of om advies worden gevraagd als we ergens plezier aan het maken zijn. We vinden het heerlijk een avond uit te gaan en gewoon een van de gasten te zijn, net als ieder ander. Ik geniet van de keren dat ik een van de velen ben en niet opval. Heb je hulp nodig? Bel me dan maandag maar.
Wat betreft mijn roeping: zelfs toen ik jong was, vroeg ik me af wat er nou helemaal zo geweldig was aan datgene waardoor ik werd aangetrokken. Ik wist niet precies wat het was, maar ik kon het zien, voelen en horen. Ik heb gelezen dat andere mediums in hun jeugd vergelijkbare ervaringen hebben gehad. Het is een troost dat er tenminste een paar andere mensen zijn die weten wat ik doormaak.
Geen echte rolmodellen
Na de scheiding van mijn ouders zag ik mijn vader elke zaterdag. Hij haalde me op en we gingen samen naar de film en uit eten. Ik genoot van onze tijd samen. Ik weet zeker dat ik alle films heb gezien die zijn uitgekomen in de periode van halverwege de jaren zeventig tot eind jaren tachtig. Ik was altijd al nieuwsgierig naar geesten en was dol op films die over de andere kant gingen.
Helaas herkende ik mezelf niet in de helderzienden in het merendeel van de films. Ze waren te raar of te New Age (dat bedoel ik niet beledigend naar New Age-mensen, ik kon er alleen niks mee). Ik zag niemand die op mij leek. Liepen er meer kinderen rond die helderziend waren, of was het zoals een rijbewijs en moest je een bepaalde leeftijd hebben om het te zijn? Wat ik nodig had, was meer informatie over de andere kant. Films over paranormaal begaafde jongeren waren schaars. Soms ging een film over kinderen die een geest konden zien, maar dan waren die kinderen nooit zelf helderziend. Ze bevonden zich in een uitzonderlijke situatie en hadden te maken met een geest die in het verleden onrechtvaardig behandeld was. Nadat die geest uiteindelijk met dat probleem in het reine was gekomen, hielden de geestverschijningen ook op. Als je het op die manier bekeek, leek het kunnen zien van geesten inderdaad eerder een kwestie van mazzel dan een gave.
Mijn lievelingsfilm over spoken werd op een zondagavond uitgezonden door Disney Channel. De film ging over een glazen pop die op zolder lag, over de geest van een klein meisje die iets moest verwerken, en een stel gewone kinderen die erachter probeerden te komen wat er gebeurd was met het kleine meisje dat lang geleden was gestorven. Ze probeerden haar te helpen met haar verwerkingsproces door met haar te communiceren en haar dood te onderzoeken. De kinderen konden het overleden meisje zien en horen, en voor mij was dat heel logisch.
Het beste aan de film was dat de kinderen die de geest van het meisje konden zien, gewone kinderen waren en niet werden geportretteerd als gek of vreemd. De film was een beetje eng en dat maakte het contact met de andere kant voor mij spannender. Ik vond het geweldig. En ik werd bovendien blootgesteld aan scenario's die ooit heel gewoon voor mij zouden zijn. Mijn geest kreeg brandstof om met de andere kant in contact te treden. Ik werd tijdens mijn jeugd steevast aangetrokken tot de gedachtewereld van misdadigers. Hoewel ik pas later, eenmaal volwassen, besefte wat er aan de hand was geweest, keek ik op televisie naar alles en iedereen die ook maar iets te maken had met waargebeurde moorden. Ik kreeg dan informatie door over onopgeloste zaken: beelden van de dader, wapens, namen van mensen of plaatsen, en motieven. Ik kwam er pas later achter dat ik aanleg had voor het maken van profielschetsen van misdadigers. Mijn specialiteit is toegang krijgen tot de gedachten van anderen, uitvinden wat hun motief is, wat hun gevoel daarbij of gebrek aan gevoel inhoudt, en wat zij uiteindelijk met die drijfveren hebben gedaan.
Mijn gave
De notie van het onbekende is een makkelijk doelwit voor mensen die geloven dat we na onze dood voer voor de wormen zijn. Als je dat gelooft, hoef je niets te doen aan spiritueel zelfonderzoek of zelfreflectie. Dat kan namelijk pijnlijk zijn. Ook maken mensen die zo denken zich vaak niet zoveel zorgen over de gevolgen van de manier waarop ze andere mensen behandelen. Zo was ik een keer bij een programma waar een zeer bekende idioot (ik zal geen namen noemen) tegen me zei: ‘Nou, ik geloof wel dat er geesten zijn, maar ik kan ze toch zeker niet horen of met ze praten!’
Mijn antwoord was: ‘Ja, nogal logisch! Jij bent ook geen medium.’
Is dat nou echt zo moeilijk te begrijpen? Als iedereen geesten kon horen en zien, zouden we allemaal mediums zijn. Voor mij is het niet anders dan een aangeboren ander talent. Hoeveel zanglessen ik ook volg, ik zal nooit als Celine Dion klinken, echt in de verste verte niet. Hoe hard ik ook studeer, ik zal nooit het denkvermogen van Albert Einstein kunnen evenaren. Hoezeer sommige mensen het ook proberen, ze zullen nooit geesten zien of met ze kunnen praten. En daar is niets mis mee; dat maakt deze wereld juist zo bijzonder. Ik zou zo graag willen dat mensen ons beter leren begrijpen en daarom zal ik hier een paar misvattingen over ons bespreken. Een medium kan soms koud of afstandelijk overkomen. Veel mediums trekken zich tijdens een reading emotioneel terug, om er zeker van te zijn dat ze alle informatie van de andere kant kunnen overbrengen en hun cliënt kunnen helpen bij het verwerkingsproces. Ik vind het vaak een hele opgave me niet te laten meeslepen door de emoties van een reading. Maar ik weet dat het toelaten van emoties slecht is voor mijn concentratie, wat de helderheid van de verbinding met de andere kant negatief kan bemvloeden.
Een andere vaakgehoorde misvatting is dat mediums arrogant zijn. Op het moment dat mediums in de gaten krijgen hoe vaak ze gelijk hebben, weten ze precies wanneer ze de spijker op de kop slaan en dus voelen ze zich zeker van hun zaak. Aangezien de rest van de wereld vraagtekens bij hen zet, leren mediums al snel dat ze volledig achter hun informatie moeten staan, of hun mond moeten houden. Veel mensen vergissen zich in mediums die in hun eigen accuratesse geloven en vinden hen arrogant, terwijl die mediums juist eerst en vooral in zichzelf moeten geloven, willen ze het sowieso volhouden. Jongere mediums moeten zich zeker voelen over de informatie die ze geven, maar ook waardering hebben voor het feit dat hun cliënten hun persoonlijke leven met hen delen. Mediums zijn gewoon boodschappers, geen mensen die wonderen verrichten. Hun voor naamste doelstelling moet zijn anderen te helpen en te adviseren, het gaat niet om indruk maken.
Ik vind steun bij mijn gezin, bij de mensen die ik heb geholpen bij hun verwerkingsproces, bij andere paranormaal begaafden, bij mijn gidsen en bij mijn eigen gevoel voor humor. Als je helderziend bent en daar niet voor durft uit te komen, laat me je dan zeggen dat je je gave kunt proberen te negeren, maar dat het veel natuurlijker voelt als je die aanvaardt. Vergeet niet dat je helderziendheid niet op school kunt leren en dat je het ook niet kunt kopen: het is een gave. Iedereen heeft in het leven zijn eigen ding waar hij aanleg voor heeft; zo heb ik aanleg voor het praten met overleden mensen. En ik vind dat bovendien ook leuk. Mensen die overleden zijn hebben geen last van allerlei complexen die levende mensen wel dwarszitten en ik merk dat ik het vaak makkelijker vind om met mensen van de andere kant te praten.
Als ik me voorbereid op een privé-reading weet ik dat de andere kant om me heen heftig in beweging is op het moment dat mijn handen heel snel heel koud worden. Ik beschrijf dit als hand in hand met de andere kant. Het heeft even geduurd, maar ik ben er nu aan gewend. Ik steek mijn handen dan gewoon naar mijn man uit en die warmt ze voor me op. (Hij heeft meerdere talenten.)
Het is heel fijn als je een mentor of een helderziende vindt met wie je goed kunt opschieten. Ik heb het geluk gehad dat ik Catherine als mentor heb: een helderziende/medium/astroloog. Zij is heel erg goed in het uitoefenen van haar gave. In haar vond ik de lerares die niet voldeed aan het stereotype van paranormaal begaafden, en zij zorgde ervoor dat ik mijn gave accepteerde en ernaar ging leven. Niet alle helderzienden zijn vrouwen die er eng uitzien en in kristallen bollen staren, in griezelige trances raken en alleen maar biologische producten eten.
De meesten van ons zijn best normaal. Zo ben ik dol op Dr. Pepper: ik kan hele emmers van die frisdrank op. Sommige mensen die wat spiritueler zijn aangelegd, zeggen me dat dat niet bevorderlijk is voor mijn helderziendheid. Ik heb eerlijk gezegd wel eens geprobeerd de geesten te verjagen door een hele hoop frisdrank te nuttigen. En ik kan je verzekeren dat dat bij mij niet werkte.
Behalve dat ik liters Dr. Pepper drink, hou ik van mantelpakjes, snacks, luide muziek, en enge films (omdat ze niet echt zijn). Ik zit niet de hele dag te mediteren. Dat zou overigens best goed voor me kunnen zijn, maar ik ben er gewoon te ongeduldig voor. Ik doe meestal een vijf minuten durende turbo-meditatie waarin ik mijn gidsen vraag de informatie van de andere kant helder en duidelijk door te geven, waarbij ik nog eens bevestig dat het belang van de cliënt altijd vooropstaat. Ik wilde aanvankelijk openbare aanklager worden en heb daar ook een opleiding voor gevolgd. Ik heb stage gelopen bij de afdeling moordzaken bij het kantoor van de openbare aanklager in de stad waar ik woonde. Ik probeerde mijn gave te negeren en wilde het minst betreden pad nemen, zodat ik de strijd met anderen om wederzijds respect niet hoefde aan te gaan. Ik verborg mijn gave en leidde een parallel leven waar andere zaken aan de orde kwamen. Maar mijn gave maakt onlosmakelijk deel van mij uit en ik moest er gehoor aan geven. Mijn gidsen probeerden me te vertellen dat ik een ander pad moest bewandelen, dat ik geen advocaat zou worden. Maar ik weigerde naar ze te luisteren. Ik vertel dit aan lezers die het gevoel hebben dat het leven hen een richting op duwt terwijl ze eigenlijk ergens anders heen willen. Ik stopte mijn vingers in mijn oren en probeerde door een deuntje te neuriën mijn gidsen te overstemmen. Ik sprong door alle hoepels heen en deed alle examens, want ik ging potverdorie toch rechten studeren! Een halfjaar lang werden er meer wegblokkades voor me opgeworpen dan ik aankon. Uiteindelijk keek ik mijn man aan en zei: ‘Ik denk niet dat het de bedoeling is dat ik rechten ga studeren.’ Joe had zich al afgevraagd hoe lang het zou duren voor ik tot die slotsom kwam. Ik heb me erbij neergelegd dat er niet veel vraag is naar helderziende openbare aanklagers. Er zijn te veel politieke spelletjes en ik val te zeer uit de toon. Dus geef ik gehoor aan mijn roeping, neem zo veel mogelijk uitdagingen aan en verg het uiterste van mijn gave.
Ik ben maar een mens
Een van de nadelen van helderziend zijn, is dat er van je wordt verwacht dat je alles, echt alles weet. De meeste mensen hebben geen idee hoe het lezen van energie werkt. Kun je je voorstellen hoe het is door het leven te gaan als een zogenaamde allesweter? Als je afwasmachine kapotgaat, krijg je te horen: ‘Had je dat niet zien aankomen?’ Als je kind uitglijdt en valt, zegt men: ‘Waarom wist je dat niet van tevoren, je bent toch helderziend?’
Ten eerste kan het veel energie kosten om het volume harder te zetten, dus we letten niet altijd even goed op. We zijn druk bezig met leven en we zijn en blijven mensen. Helderzienden zien trouwens ook niet alles. Ja, we hebben een zesde zintuig, maar onze andere vijf zintuigen zijn toch ook niet volmaakt, dus waarom krijgt ons zesde zintuig niet dezelfde speelruimte?
Paragnosten kunnen ten prooi vallen aan alle gewone menselijke zwakheden. Ieder mens heeft wel eens meegemaakt dat zijn ogen hem voor de gek houden, als hij denkt dat hij een bekende ziet en er vervolgens achter komt dat het toch niet de persoon in kwestie is. Of soms versta je iemand niet helemaal goed. Je denkt wel eens dat iemand je naam roept om erachter te komen dat het gewoon een stem was op de televisie beneden. Of je vergeet waar je iets hebt neergelegd.
Soms houden onze zintuigen ons voor de gek. Mensen halen geuren vaak door elkaar of denken ten onrechte dat er een bepaald ingrediënt zit in het recept van een kennis. Dit kan bij je zesde zintuig ook gebeuren. Zo zag ik in een visioen een cliënt naast een TE KOOP-bord staan. Ik vroeg of haar huis te koop stond. Ze zei van niet. Maar ik zag haar daar steeds weer naast dat bord staan. Uiteindelijk vroeg ik haar: ‘Overweeg je makelaar te worden en je beroep te maken van de huizenverkoop?’ Ze antwoordde dat ze al een tijdje rondliep met die gedachte.
‘Ik krijg heel duidelijk door dat dat de weg is die je moet bewandelen,’ zei ik haar. Als een visioen steeds terugkomt, wil de andere kant daarmee iets belangrijks benadrukken, zoals een belangrijke keuze in iemands leven. In dit visioen zag mijn cliënt er heel gelukkig uit en het leek goed met haar te gaan: dat vatte ik op als een teken van succes. Als helderziende moet je voorzichtig zijn met het ontcijferen van wat je ziet; je kunt het makkelijk fout hebben. En de enige manier om het te leren is met vallen en opstaan. Als je eenmaal het gevoel hebt ervaren van bijvoorbeeld een hartaanval, zul je dat de volgende keer herkennen. Mediums moeten de verschillende manieren van overlijden en de verschillende emoties die daarbij horen ervaren om een referentiekader op te bouwen dat ze bij een goede reading kunnen inzetten. Dat vergt veel oefening.
Ik gaf een keer een reading aan een vrouw van in de twintig die me vroeg iets over haar gezondheid te vertellen. Ik keek haar aan en zei dat ik een probleem voelde bij haar spieren en gewrichten. Ik kreeg carpaal tunnel syndroom door als mogelijke oorzaak van de spierverzwakking in haar handen. Ik zei dat ik niet het idee had dat de heftige effecten daarvan zich op korte termijn zouden manifesteren. Ze vertelde me dat ze multiple sclerose had. Ik vroeg haar of de ziekte in remissie was. Dat bleek inderdaad zo te zijn. Ik had nog nooit eerder iemand met multiple sclerose gelezen en ik wist dus niet met welk gevoel dat gepaard ging. Ik had gelijk wat haar symptomen betreft, maar was niet in staat geweest de ziekte te herkennen. Ik wist dat haar aandoening op dat moment niet heel ernstig was en dat het nog wel even zou duren voordat het echt zwaar zou worden. Nu kan ik dat gevoel wel herkennen. Mijn eigen levenservaring versterkt mijn vermogen om iemand te lezen, omdat ik door herhaling beter leer aanvoelen wat ik doorkrijg. Het komt ook wel voor dat mediums iets gewoon weten, zonder zich te hoeven concentreren, of dat ze worden overweldigd door een geest die erg aandringt en heel graag hun aandacht wil trekken. Soms blijft een geest een naam in mijn oor roepen tot ik zijn bericht doorgeef: dan is de behoefte om door te komen sterker dan de etiquette. We krijgen door wat we doorkrijgen en dat is afhankelijk van de sterkte en de helderheid van de energie aan de andere kant, van ons vermogen om dat bericht op te vangen en van de bereidwilligheid van de persoon aan wie we het bericht doorgeven.
Soms wil de nabestaande die verdriet heeft graag een bepaald woord horen. Zelfs als deze persoon zeer specifieke informatie krijgt, kan hij toch teleurgesteld of geïrriteerd zijn omdat de reading niet volgens zijn verwachting verloopt, maar volgens de agenda van zijn dierbare aan de andere kant.
Bekijk het eens vanuit het standpunt van die geest aan de andere kant. Stel je voor dat je echt heel graag met iemand wil praten en je hebt tien jaar moeten wachten om die mogelijkheid te krijgen. Je hebt maar een halfuur om die persoon alles te vertellen wat je hem wil vertellen. je wil een leegte opvullen en je wil dat de ander beseft dat je bij hem bent in zijn leven op aarde. Dit is misschien je enige kans om de persoon om wie je geeft te vertellen wat je voelt. Wat zou er dan belangrijk zijn? Wat zou jij dan zeggen? Dat je van hem houdt, dat het je spijt? Noem je zijn naam en de namen van mensen die bij hem zijn, of noem je herinneringen en objecten die een bepaalde gevoelswaarde hebben?
Je zou je waarschijnlijk niet bezighouden met een codewoord, want je zou het te druk hebben met het uiten van je emoties, of het nou om liefde, blijdschap of spijt gaat. Je zou het hart van die persoon willen raken. Dus als je het geluk hebt dat je in contact komt met iemand om wie je geeft, luister dan naar diens boodschap. Sta hem toe je te raken en zet je eigen agenda even opzij.
‘Helderziend’ is een vies woord
Ik was een keer te gast bij een programma waar het publiek werd gevraagd aan te geven of het wel of niet geloofde dat mediums met de doden kunnen communiceren. De presentator zei: ‘Wie denkt dat mediums de boel belazeren en wie is onnozel en makkelijk te misleiden?’
Ik kon nauwelijks geloven dat hij zo'n sturende vraag stelde en zijn publiek zo duidelijk een bepaalde kant op duwde. Ik bleef kalm wachten tot ik mijn reading zou geven, toen het camerateam het onderwerp van het programma belachelijk begon te maken. Ze maakten spookgeluiden en kwamen niet meer bij. Ik sloot me ervoor af en besloot dat ik niet al te veel moeite zou doen voor deze reading.
De ‘proefpersoon’ bleek toch een scepticus te zijn en stelde zich nauwelijks voor me open. Het leek alsof ze alleen maar was gekomen om te bewijzen dat ik geen gelijk had. De twee namen die haar vader me van de andere kant gaf, bleken te kloppen, maar ze had niet erg veel op met die familieleden en dus maakte het weinig indruk op haar. Ze hield er geen rekening mee dat die mensen heel belangrijk waren voor haar vader. Ik noemde ook een heel belangrijk en uniek object dat iets te maken had met haar vaders dood, maar op dat moment kregen we te horen dat onze tijd erop zat.
Nou ja, dacht ik, het is tenminste voorbij. Ik had de nacht ervoor amper vier uur geslapen omdat ik om vijf uur ’s ochtends het vliegtuig had moeten halen. Ik had dus wel zin in een middagdutje.
Elke keer dat het woord ‘helderziend’ bij dit programma werd genoemd, ging dat gepaard met spot en minachting, alsof het een vies woord was. Als iemand toegaf dat hij in mediums geloofde, werd hij belachelijk gemaakt en meteen met de grond gelijk gemaakt. Dit soort reacties zie je echter niet alleen bij dit specifieke programma. Dat komt deels doordat er mensen zijn die zich voordoen als paragnost en op die manier anderen geld uit de zak proberen te kloppen. Vergeet niet dat er in elke beroepsgroep leugenaars en fraudeurs rondlopen. Als je naar een helderziende wil gaan, doe je er goed aan een vriend of vriendin te vragen iemand aan te raden, of naar referenties te vragen om te voorkomen dat je wordt opgelicht.
Ik heb als medium genoeg negatieve reacties gekregen en ik stelde het dan ook niet op prijs dat ik belachelijk werd gemaakt door mensen die ik nauwelijks kende. Maar deze ervaring had uiteindelijk toch nog iets goeds: ik begon me af te vragen waarom ik een bekende helderziende wilde zijn. Ik had een waardevolle les geleerd: ik zou me niet door vijandige ongelovigen van mijn levenspad laten duwen.
Hoe word je een scepticus?
Als een scepticus het woord ‘helderziend’ hoort neemt hij meestal meteen een defensieve houding aan. Het woord is besmet, maar ik heb geleerd me niet te schamen voor mijn gave. Dingen kunnen zien die anderen niet kunnen of willen zien, is juist heel bijzonder. Er is niets mis met een sceptische houding. Sceptici kiezen geen partij. Ze weten niet of het nu het een of het ander is en ze zijn niet makkelijk te overtuigen. Als ze gedetailleerde, specifieke informatie krijgen, kunnen ze erin gaan geloven. En als ze niet horen wat ze willen horen, blijven ze wel twijfelen aan een leven na de dood, maar ze sluiten die mogelijkheid niet helemaal uit. Ik begrijp dat wel en respecteer dat ook. Ze hebben niet alleen het recht op hun eigen mening, het is ook slim er gezonde twijfel op na te houden. Boze sceptici: dat is een heel ander verhaal. Dat zijn mensen die hun kwaadheid over het verlies van een dierbare projecteren op kwesties die met het onbekende te maken hebben. Ze kampen vaak met verlatingsangst. Een boze scepticus kan ook iemand zijn die zich qua intelligentie superieur voelt aan de rest van de samenleving. Hij denkt dat alle andere mensen dom of goedgelovig zijn. Hij is ook geneigd emoties als een teken van zwakte te zien.
Boze sceptici richten hun woede op mediums en denken dat ze op die manier minder intelligente mensen tegen onze invloed beschermen. Ze hebben de neiging hard te praten om het antwoord van het medium op hun vraag te overstemmen; een vraag die trouwens toch eerder een uitspraak dan een vraag was. En ze gebruiken vaak belachelijke argumenten om de andere kant te ontkrachten: ‘Ik praat tegen mijn overleden tante, maar ze praat niet terug.’ Het komt nooit in hen op dat ze misschien wel zo gesloten zijn dat ze niet in staat zijn overleden mensen te horen. Bovendien ontbreekt het hen duidelijk aan zogenaamde medium-energie'. Niet iedereen kan overledenen horen. Boze sceptici zijn ook geneigd argumenten te gebruiken als: mediums zijn te algemeen. Oké, soms overlijden mensen aan hartaanvallen en sommigen van hen heten Michael, net als mijn vader. Zou een medium de geest van een dierbare niet moeten erkennen omdat zijn dood niet uniek genoeg was of omdat zijn naam te gewoon is? Mediums erkennen iedereen die doorkomt en het zou dom zijn als ze een geest zouden negeren omdat die niet voldoet aan de eisen van de scepticus. De algemene gegevens moeten ook worden doorgegeven; die zijn onlosmakelijk verbonden met die geest. Dat neemt niet weg dat er ook persoonlijke en specifieke informatie moet bovenkomen.
Ik ben erachter gekomen dat ik mijn hele leven zou kunnen wijden aan pogingen het deze moeilijke mensen naar de zin te maken, maar dat zou zonde zijn van mijn tijd en energie. Bovendien gaat het om een klein groepje mensen. Ik heb lange tijd het idee gehad dat ik boze sceptici persoonlijk van een weerwoord moest voorzien, in een poging hen te laten begrijpen dat mediums niets anders doen dan het uitoefenen van een heel natuurlijk menselijk vermogen: ze verbinden. Tegenwoordig negeer ik dit soort mensen gewoon. Als een boze scepticus het spirituele aspect van het hiernamaals en onze wetenschappelijke aanpak van het hiernamaals niet wil erkennen, is dat zijn probleem. Als iemand zijn stem verheft en rood aanloopt als hij het heeft over het hiernamaals, zou hij zich eens moeten afvragen waarom hij zo boos is en of hij geen hulp nodig heeft bij het oplossen van een aantal kwesties. Waar zijn boze sceptici nou eigenlijk bang voor? Dat de meeste mensen wel in een hiernamaals geloven en dat dit hen dwingt de keuzes in hun leven te aanvaarden? Dat degenen die ze verloren hebben getuige zijn van hun woorden en daden? Boze sceptici zijn niet anders dan mensen die er vroeger op aandrongen dat de wereld plat was: ze zijn bang voor wat ze zouden kunnen aantreffen als ze het onbekende onderzoeken. Nu het duidelijk is wat het verschil is tussen een gezonde en een ongezonde scepticus: moge iedereen gezond blijven!
Grenzen
Iedereen moet grenzen stellen in het leven. Dat is heel belangrijk. Hier heb je een voorbeeld van een grens waarvan ik het gevoel had dat ik het aan mezelf verplicht was die te stellen. Jonge mediums moeten goed bij zichzelf nagaan wanneer ze zich goed voelen bij hun gave. Zij mogen ook grenzen stellen en hebben net zoveel recht als ieder ander op een beleefde behandeling.
Ik zou willen dat ik een kwartje kreeg voor elke keer dat iemand me aankijkt en zegt: ‘Ik ben een scepticus, maar vertel eens: hoeveel kinderen heb ik?’ of: ‘Waar denk ik nu aan?’ Alsof ik besta om anderen te vermaken.
Ik ben niet bereid loterijnummers aan sceptici te geven of hen tijdens feestjes te vermaken. Sceptici moeten niet vergeten dat mediums ook een ]even hebben en dat ze het verdienen met respect te worden behandeld. Het is helemaal niet nodig hen te beledigen, vooral niet op feestjes of andere sociale bijeenkomsten. Ik respecteer dat een scepticus niet in de andere kant gelooft, dat is zijn overtuiging. Ik zie graag dat zij dan ook respect hebben voor de mijne.
Aan de andere kant komt het ook vaak voor dat een scepticus na een reading waardering voor de andere kant heeft gekregen, en zelfs een nieuwe kijk op het leven na de dood. Ik heb gemerkt dat voormalige sceptici soms het vurigste geloven in geesten en het idee van een eeuwig bestaan. Mensen hebben meestal wel een idee van wat ze moeten horen om te worden overtuigd dat een geest met een levend iemand aan het communiceren is. Als iemand heeft gehoord wat hij hoopte te horen, lijkt het alsof er een last van zijn schouders valt. Iedereen die daar getuige van is, kan dat ook voelen. Iemand die een opmerkelijke reading heeft gehad, voelt bij zichzelf ook vaak een hernieuwd gevoel van spiritualiteit. Deze mensen horen neezeggers vaak gewoon niet meer. Ze zijn verbonden geweest met de andere kant en die band wordt niet makkelijk verbroken. Ik gebruik mijn gave voor mensen die echt de behoefte voelen om iets een plekje te geven, mensen die graag weer contact willen leggen met iemand van wie ze houden en eventuele onafgewerkte zaken willen verwerken. Sommige mensen hebben behoefte aan raad of willen weten wat iemand motiveert. Op die manier krijgen ze een duidelijker beeld van de persoon of de situatie waarmee ze te maken hebben en dat stelt hen in staat een betere keuze te maken bij het probleem waar ze voor staan.
Ik ben meer dan bereid specifieke dingen te vertellen en boeiende informatie van de andere kant door te geven, maar ik denk niet dat mediums het aan de rest van de wereld verplicht zijn te bewijzen dat we bestaan. Ik geloof in een hogere macht en deze hogere macht heeft ons niet gecreëerd om ons alleen maar weer te laten sterven. We houden nooit op te bestaan. We zijn spirituele wezens en in staat te communiceren met de zielen van onze dierbaren, zelfs voorbij de fysieke dood.
Legitieme paragnosten moeten met veel stigma's leren leven. Zo bestaan er bijvoorbeeld veel oplichters die legitieme mediums een slechte naam geven. Dat vind ik natuurlijk heel frustrerend. Het is gewoon fout. Een cliënt vroeg me een keer of ik haar geld in rekening ging brengen voor het aansteken van kaarsen ter verdrijving van de kwade geesten. Ik had hier nog nooit van gehoord en vroeg haar wat ze bedoelde. Ze vertelde dat ze een keer bij een helderziende was geweest die kaarsen van tien tot vijftig dollar had. De helderziende had gezegd dat die de kwade geesten konden verdrijven die de problemen in het leven van deze cliënt veroorzaakten.
Als je ooit naar een helderziende gaat die je iets probeert te verkopen door je te vertellen dat je anders een nare toekomst te wachten staat, draai je dan om en vertrek. Een helderziende kan je aanraden salie te branden als je huis negatief aanvoelt of als je een aanwezigheid voelt die niet prettig is, maar hij zou op geen enkele manier moeten profiteren van een sprietje salie dat nog geen vijftig cent kost. Als je meer achtergrondinformatie wil en vraagt wat je zou kunnen lezen, kan een helderziende je de titel van een boek aanraden. Vermijd paragnosten die zeggen dat je naar de hel zult gaan of nooit liefde zal vinden, of dat er iets anders vreselijks zal gebeuren als je geen honderd dollar kostende kaars of iets dergelijks aansteekt.
Goede helderzienden willen niet dat een cliënt afhankelijk van hen is voor elke stap die ze in hun leven zetten. Zij willen dat hun cliënten het op eigen kracht klaarspelen en het beste van hun leven maken en vooral — het allerbelangrijkst — dat ze gelukkig zijn. Dus onthou alsjeblieft dat je niet alle helderzienden op een hoop veegt. Als je naar een helderziende gaat voor een reading en hij of zij zegt dat je oma bij je is, sluit je daar dan niet voor af. Vraag het medium je over je oma te vertellen. Je hoeft geen details over haar te geven. Laat het medium maar met die details komen.
Als de reading is afgelopen, is het prima om in te gaan op dingen die je te horen hebt gekregen. Onthou goed dat een legitiem medium er geen enkel probleem mee zou moeten hebben persoonlijke details te geven over de overleden persoon. Dat is juist wat ons mediums maakt!
Wij kunnen met de doden communiceren.
Als het medium je specifieke details heeft gegeven zonder dat jij eerst aanwijzingen daartoe hebt gegeven, doe dan ook niet moeilijk over de algemene gegevens die waarschijnlijk ook in de reading aan de orde komen, zoals ziektes of hartaanvallen. Als je de bijzonderheden wil, accepteer de algemeenheden dan ook. Een goed medium zou in elk geval in staat moeten zijn je gerust te stellen.
Als een medium je heel uitzonderlijke persoonlijke details geeft, sta jezelf dan toe daardoor geraakt te worden, hoe sceptisch je er ook tegenover staat. Als je dat niet doet, doe je jezelf en de persoon van wie je houdt tekort. Als je weet dat je emotionele blokkades hebt, accepteer dan dat je er nog niet klaar voor bent te worden overtuigd. Timing is belangrijk en sommige mensen zijn er gewoon nog niet klaar voor om in contact te komen met het hiernamaals. Maak je geen zorgen, daar is niks mis mee. Ik weet dat een heleboel sceptici zullen zeggen dat helderzienden niets met hen te maken willen hebben omdat ze hun tekortkomingen aan het licht kunnen brengen. Dit is zo bezijden de waarheid. Sceptici hebben juist vaak een smerige en afstotelijke energie. Het maakt niet uit welke informatie een helderziende doorgeeft; dit soort sceptici zal alles ontkennen en blijven ontkennen. Voor paranormaal begaafden voelt contact met zo iemand alsof je met je hoofd tegen een muur beukt. We willen onze tijd en energie niet aan een dergelijk persoon verspillen.
Als je naar een reading gaat, laat je dan ook niet te makkelijk overtuigen. Zorg ervoor dat je niet krampachtig gaat proberen de informatie die het medium je geeft te laten kloppen. Wees objectief. Het enige wat ik vraag, is dat je openstaat voor het ontvangen van boodschappen en dat je onthoudt dat jij niet degene bent die de agenda bepaalt, maar dat de andere kant bepaalt wat je te horen zult krijgen. Dat betekent niet dat je niet de informatie zult krijgen waarnaar je op zoek bent: het betekent dat de andere kant je een heleboel informatie zal geven. Luister dus goed.
Als ik een cliënt lees, probeer ik de informatie die ik doorkrijg niet te redigeren. Als de informatie alleen maar bedoeld is om pijn te doen, stel ik me wel eens terughoudend op. Maar dat gebeurt zelden. Het is niet zo dat de geesten de cliënt pijn willen doen, maar ze kunnen bijvoorbeeld een bericht hebben dat aan een ander familielid moet worden doorgegeven, waarvoor ze nu hun kans grijpen om dat te doen. Het kan zijn dat een geest zich schaamt voor iets wat hij tijdens zijn leven heeft gedaan en dat nu, na zijn dood, wil vertellen. Dat kan problemen opleveren. Ik heb een keer een reading gedaan waarbij ontrouw aan het licht kwam en dat ging gepaard met excuses die aan een ander familielid moesten worden doorgegeven. Ik vertelde dit aan mijn cliënt, die niets wist van die verhouding en zoals te verwachten viel, raakte ze nogal van streek. Mijn informatie werd later bevestigd door haar vader. Daardoor wist ik nu wel dat mijn informatie inderdaad klopte, maar tegen welke prijs? Die cliënt heeft nu informatie over iemand van wie ze houdt die op z'n zachtst gezegd niet echt fijn is. De excuses losten voor niemand iets op en hebben er juist voor gezorgd dat een jonge vrouw nu op een andere manier aan haar grootvader terugdenkt.
Ik ga sinds die reading anders om met de informatie die ik doorkrijg. Ik beoordeel nu eerst of die zinvol kan zijn en niet alleen pijn veroorzaakt bij mijn cliënt. De derde partij voor wie de informatie bedoeld is, is niet mijn eerste zorg. Mijn eerste zorg is mijn cliënt. Dit is de enige situatie waarin ik moedwillig informatie achterhoud, en nogmaals: dat komt niet vaak voor. Dit geval heeft ertoe geleid dat ik voor mezelf een soort ethische code heb opgesteld. Soms is het gewoon een kwestie van gezond verstand. Mediums horen er hoge morele normen op na te houden. Ze dragen tenslotte een grote verantwoordelijkheid. Cliënten die me iets vragen over hun echtgenoten of geliefden zijn niet altijd blij met mijn voorspelling over hun relatie, maar ik ben altijd duidelijk en ik geef alle informatie door die ik krijg. Natuurlijk wens ik iedereen een gelukkig liefdesleven toe. Maar helaas kan ik cliënten niet altijd vertellen dat hun relatie eeuwig zal duren. Onthou dat begaafde mensen je advies kunnen geven over je relatie, maar meestal komt het erop neer dat je voorgevoel wordt bevestigd.
Ik wil graag nog iets toevoegen voor mensen die hebben ontdekt dat ze aanleg voor helderziendheid hebben, maar nog niet zeker weten wat ze daarmee moeten. Ook al heb je een bijzondere gave, dat betekent niet automatisch dat je er ook je werk van moet maken. Niet iedereen met helderziende gaven is een goede raadgever. Het is prima als je een ander beroep hebt en je zesde zintuig aanwendt om op dat gebied succesvol te zijn. Je kunt er ook voor kiezen gewoon een heel spiritueel ingesteld mens te zijn en je gave aanwenden om evenwichtig te worden. Kijk voor oplossingen verder dan de vaste kaders, want dat is waar het bij het zesde zintuig sowieso om draait.
Ethiek
Ik heb geleerd mijn gave te accepteren en weet dat ik die niet voor niets heb gekregen. Ik ben me absoluut bewust van de bijzonderheid van mijn vermogen, maar ik weet ook dat elke gave verantwoordelijkheid met zich meebrengt. Ik moet voorzichtig zijn en goed nadenken. Als ik in een restaurant ben en een oudere vrouw zie zitten met de geest van haar man naast zich, kan ik niet gewoon naar haar toe lopen en haar dat vertellen. Ik heb voor mezelf bepaald dat tenzij de omstandigheden ernaar zijn en mij gevraagd word om mijn inbreng, ik geen informatie geef aan mensen die ik niet ken. Ik moet voorzichtig zijn met het delen van mijn informatie. Ik wil geen inbreuk maken op iemands leven, vooral niet met iets wat hen emotioneel zal raken. Dit doe ik uit respect voor de overtuigingen van iemand anders.
Ik stel hoge eisen aan mezelf, maar ik probeer niet uit het oog te verliezen dat iedereen wel eens een fout maakt. Ik ben maar een mens en wil niet opbranden door het onmogelijke van mezelf te verwachten. En ik ben geen medium die uit is op wat ik ‘Kleenex-punten’ noem. Ik ken mediums die heel goed onoprecht kunnen meehuilen met hun cliënten. Je zou je niet beter moeten voelen over jezelf als je mensen aan het huilen krijgt. Je kunt een bericht op een andere, minder onaangename en gevoeligere manier formuleren. Een voorbeeld daarvan. Als een zoon doorkomt en aan zijn moeder wil overbrengen dat hij van haar houdt is dat niet echt verrassend, dus is mijn reactie dan: ‘Je zoon zegt dat hij van je houdt. Hij erkent de band tussen moeder en zoon.’ Ik heb dat bericht op een vriendelijke manier doorgegeven en ben niet uit op iets dramatisch. Dat is beter dan zeggen: ‘Je zoon laat weten dat niemand ooit zo van hem zal houden als jij hebt gedaan en het spijt hem dat hij je heeft gekwetst. Jullie leven samen zou prachtig zijn geweest.’
Soms moet het medium een gevoel dat wordt overgebracht interpreteren, en die interpretatie kan een rol spelen bij de manier waarop dat bericht wordt doorgegeven: dramatisch, bedachtzaam of boos. De ene persoon zal de voorkeur geven aan een dramatische reading, terwijl iemand anders daar aanstoot aan kan nemen. Als je iemand vraagt een helderziende aan te raden, vraag dat aan een persoon van wie jij het idee hebt dat die dat goed kan inschatten.
Het is ook fijn als het klikt tussen jou en het medium dat je kiest. Zorg dus dat je die persoon bijvoorbeeld even telefonisch spreekt (als dat mogelijk is) en vraag wat je van een reading kunt verwachten. Als je een goed gevoel krijgt bij die persoon, is de kans op een teleurstellende reading kleiner. En onthou dat je het medium niet meteen al allerlei persoonlijke informatie geeft. Laat hem of haar eerst maar komen met specifieke details over jou. Dat zal je reading indrukwekkender en veel betekenender maken. Nadat ik de boodschappen van de andere kant heb doorgegeven, neem ik de reading altijd nog even door. Dan sta ik stil bij opvallende voorwerpen die genoemd zijn of bij herinneringen die de overledene gebruikte om zijn aanwezigheid te bevestigen. Het is belangrijk dat de cliënt de boodschap van zijn dierbare te horen krijgt, maar die boodschap zal beter aankomen als de cliënt later nog kan terugdenken aan de details die naar voren kwamen en zich de momenten van bevestiging kan herinneren. Ik blijf niet eindeloos stilstaan bij het verdriet dat naar voren kan komen. Tranen zijn heel gewoon bij een reading; ik geef liever de momenten van geluk extra aandacht.
Bij mijn familie doe ik het wel eens heel anders; daar hoeven deze regels niet altijd op te gaan. Als ik weet dat een familielid een hartaanval gaat krijgen moet ik hem dat vertellen, ook al staat hij niet open voor wat ik doe. Mijn familie moet genoegen nemen met mij en mijn gave. Als ik de boodschappen doorgeef, voldoe ik aan mijn verplichtingen tegenover hen en mijn roeping.
Zo kwam Joe's overleden vader ‘s nachts een keer bij me door. Hij liep naast ons bed heen en weer en de vloer kraakte helemaal. (Wat een stereotiep spookbeeld: een krakende vloer!) Tot mijn vreugde kon Joe zijn vaders heen en weer geloop ook horen; ik was nu eens niet de enige die de signalen opmerkte. We lagen twintig minuten lang samen te luisteren naar zijn vader die naast ons bed ijsbeerde. Ik trok het dekbed over mijn hoofd en probeerde hem te negeren.
‘Wat wil hij?’ vroeg Joe.
‘Dat wil ik niet weten. Ik ben moe.’
‘Allison, kom op nou, vraag het hem dan,’ zei Joe.
‘Hij zegt dat je broer naar de dokter moet gaan, maar ik ga hem dat niet vertellen. Hij luistert toch niet.’
De volgende avond — Joe en ik stonden weer op het punt te gaan slapen — ging onze alarminstallatie opeens af Joe controleerde alles en dacht dat hij het probleem had opgelost, hoewel we niet hadden ontdekt hoe het alarm was afgegaan. We gingen naar bed. Omstreeks half twee ‘s nachts ging het alarm weer af.
‘Vraag je gidsen eens wat er mis is met het alarm,’ zei Joe. Dat deed ik en het antwoord luidde: ‘Het gele draadje zit los.’
Ik gaf dit door aan Joe en ik zei dat het geen zin had om op te staan omdat het beveiligingsbedrijf nu toch al onderweg was. Ik vertelde dat het Joe's vader was die het alarm deed afgaan. Hij gaf daarmee aan dat hij gealarmeerd was over de gezondheid van zijn zoon. De volgende ochtend kwam er iemand van het beveiligingsbedrijf langs. Ik vroeg hem of de alarminstallatie een gele draad bevatte en zo ja, wat die draad precies deed. Hij antwoordde dat het systeem inderdaad een gele draad bevatte en dat die verbonden was met het bedieningspaneel.
Dit zei me natuurlijk niets. De reparateur ging naar de eerste verdieping en klom in de slaapkamer op een stoel. Het alarmkastje met alle draden zit namelijk helemaal boven in mijn kledingkast. Hij deed de deur open en scheen met zijn zaklamp op het kastje.
‘Dat is wel raar, zeg,’ zei hij. ‘De gele draad zit los. Bij de installatie van deze kastjes maken ze de draden altijd goed vast.’ Ik zag aan zijn gezicht dat de reparateur opeens besefte dat de gele draad waarnaar ik hem had gevraagd los zat. Ik vroeg me af of hij dacht dat ik dat expres had gedaan om hem hierheen te lokken. Ik vond het wel leuk om hem in het ongewisse te laten. Hij had de waarheid waarschijnlijk nog vreemder gevonden. Ik belde Joe en vertelde hem dat het gele draadje inderdaad loszat. Joe besloot dat hij de volgende ochtend zijn broer zou bellen. Joe was zenuwachtig. Het enige waar we op konden hopen was dat zijn broer enigszins zou openstaan voor deze informatie en naar de dokter zou gaan. Joe's broer werkt bij een ingenieursbedrijf en is nogal rationeel ingesteld. Joe belde zijn broer op zijn werk. Zodra zijn broer de telefoon oppakte, ging het brandalarm op zijn werk af. Joe stond perplex. Zijn broer maakte een opmerking over hoe raar het was dat het brandalarm was afgegaan en dat hij hem zou moeten terugbellen omdat hij hem niet kon verstaan boven al het lawaai uit. Joe's vader ging echt tot het uiterste om zijn boodschap door te geven. Joe was erg aangedaan door dit alles. Hij bracht de boodschap uiteindelijk over aan zijn broer, maar helaas raakte mijn koppige zwager niet overtuigd en hij ging niet naar de dokter. Hij wacht liever af en ziet wel wat er gebeurt.