Door Joe, Allisons echtgenoot
Allison vroeg me of ik iets toe te voegen had aan haar boek. Daar overviel ze me mee. Dit is haar project. Ik ben juist de niet-helderziende van het gezin. Ik ben nota bene een ruimtevaartingenieur! Ik heb nog nooit een spook gezien. Ik heb er een keer eentje gehoord, maar ik heb er nog nooit een gezien. Hoe dan ook, ik voelde me vereerd en nam haar aanbod aan. En toen stond ik er alleen voor.
Waar moet ik beginnen? Zal ik over onze eerste ontmoeting vertellen? Of zal ik vertellen over het moment dat ik te horen kreeg dat mijn vrouw een helderziend medium is? Over onze dagelijkse beslommeringen? Wie onze discussies meestal wint? Of ze continu mijn gedachten leest? Dit zijn vragen die me vaak worden gesteld en ik denk dat ze het allemaal waard zijn om even aandacht aan te besteden. De dingen die ik het interessantst vind, zijn dingen die Allison je niet zelf zal vertellen. Toen ik Allison voor het eerst zag was het alsof ervan boven een licht op haar neerscheen. Ze werd omringd door potentiële vriendjes, maar het was duidelijk dat ze geen belangstelling voor hen had. Ondanks een uiterst klungelige introductie lukte het ons op een of ander niveau contact te maken. Ik zag haar vervolgens een paar weken niet, maar toen gingen we steeds vaker uit en nog voor het jaar om was, waren we verloofd. Op dat moment wist ik nog niet dat ze een helderziend medium was, hoewel het wel altijd leek alsof ze wist wat ik dacht. Dat verbaasde me destijds natuurlijk niet omdat de meeste vrouwen lijken te weten wat een man denkt.
Een van de eerste keren dat ze me ontegenzeglijk een glimp liet zien van haar vermogens, was de keer dat ik haar naar San Francisco meenam waar ik om haar hand zou vragen. We gingen daar naar het museum van ‘Ripley's Believe it or Not'. We deden daar een spel waarbij een van de twee mensen probeert te raden wat de ander denkt. Het spel is zo opgezet dat de twee mensen door een wand van elkaar gescheiden zijn. Aan beide kanten van de wand zit een paneel met knoppen voorzien van een bepaalde vorm: een cirkel, een ster of een vierkant. Een van de twee personen drukt op een knop. Vervolgens probeert de ander op dezelfde knop te drukken, zonder dat hij de medespeler kan zien. Als je goed hebt gegokt, gaat er een stel lichten aan en als je het fout hebt, krijg je een afschuwelijk geluid te horen.
Allison koos vijf keer achtereen dezelfde knop die ik had ingedrukt. Ik snapte het niet. De kans dat dat zou gebeuren was 1 op de 3125. Ik dacht dat de machine misschien kapot was en controleerde dat dus. Hij was niet kapot. Ik vroeg haar de knoppen weer in te drukken in de volgorde waarop ze dat daarvoor ook had gedaan. Ze had het elke keer goed. Ik had op dat moment op mijn knieën moeten vallen en haar ten huwelijk moeten vragen!
Maar ze vertelde me nog steeds niet over haar helderziende gave. Het was niet voldoende dat ze altijd wist waarom iemand iets deed of dat ze altijd kon raden hoe een verhaal zou aflopen. Ik wist dat ze heel goed kon autorijden, alsof ze altijd van tevoren wist waar een opening in het verkeer zou komen. Maar die dingen waren op zichzelf te subtiel om op te vallen en bovendien was ik verliefd en dus vond ik alles wat ze deed bijzonder. Vlak voor ik ten volle besefte wat ze allemaal kon, gebeurde er iets raars. We stonden op een middag bij de autowasserette te wachten toen Allison naar de auto voor ons keek en opeens begon te lachen. ‘Zou het niet grappig zijn als de auto voor ons helemaal onder het zeepsop zat en dat de machine dan kapot zou gaan en het er niet af kon spoelen?’
Vreemd genoeg was dat precies wat er gebeurde. De man voor ons wachtte even, stapte toen uit de auto en keek met een heel grappige uitdrukking op zijn gezicht om zich heen. En toen reed hij weg, waarschijnlijk om een klacht in te dienen bij de leiding. Ik wist op dat moment niet goed of Allison de toekomst kon zien of daadwerkelijk in staat was dingen te laten gebeuren. Maar de reikwijdte van haar gave zou binnenkort worden onthuld en veel van mijn vragen zouden worden beantwoord, hoewel dat alleen maar nieuwe vragen zou oproepen.
Op een dag waren Allisons voelsprieten gevoeliger dan anders. Ze zag allerlei geesten in en om het huis en voelde zich daar niet helemaal prettig bij. Ik vroeg haar wat er aan de hand was.
‘Alsof jij dat niet weet,’ snauwde ze me toe. Nou ja zeg, natuurlijk wist ik dat niet. Ik kon ze niet zien. Ik vroeg het haar nog een paar keer en uiteindelijk vertelde ze me toen wat ze zag. Nadat ze besefte dat ik — hoewel ik geen geesten kon zien — haar vermogen om dat wel te kunnen niet veroordeelde, werd ze overladen door berichten van overleden familieleden van me.
Mijn vader was een van de eersten die doorkwam. Hij was tweeënhalve maand voor ik Allison ontmoette overleden. Ik miste hem en wenste lange tijd dat hij en Allison elkaar hadden ontmoet. Ze vertelde me over de tekentafel waaraan ik als klein jongetje mijn modelvliegtuigjes bouwde, terwijl mijn vader over mijn schouder meekeek. Ze beschreef de modellen die ik maakte en boven mijn bed hing nauwkeurig, ze beschreef zelfs hoe mijn kamer er toen had uitgezien. Ze wist dingen die ze zonder een helderziende gave niet had kunnen weten. Het bleek een prachtige manier te zijn om mij kennis te laten maken met haar vermogens. Ik denk dat ze ook opgelucht was dat ze zich nu helemaal voor mij kon openstellen.
Het dagelijkse leven met Allison is minder moeilijk dan je zou denken. Maar het is wel anders. Sommige mensen zijn dol op de volgende uitdrukking: ‘Vergeving vragen is makkelijker dan toestemming vragen.’ Nou, die aanpak werkt dus niet bij Allison. Ze voelt zich dan verraden, omdat ze meteen weet dat je tegen haar gelogen hebt. Ik heb al vroeg in ons huwelijk geleerd dat ik niet om de zaken heen moet draaien. De kleine onenigheden zijn vaak snel vergeten als je ze bespreekt voordat het te laat is. Allison heeft wat ze ‘een levendige herinnering’ noemt, ze kan zich namelijk echt alles herinneren. Veel echtgenoten beweren dat hun vrouw dat kan en misschien is dat ook wel zo, maar Allison herinnert zich zelfs nog de kleren, de mensen, het eten, de cadeaus en de sfeer van elke verjaardag, feestdag en andere bijzondere momenten van de afgelopen tien jaar. Ik hoef me ook nooit zorgen te maken dat ik haar in het winkelcentrum of pretpark zal kwijtraken. Ze lijkt altijd precies te weten waar ik ben. Als ik met andere mensen ergens heen ga, vergeet ik soms dat zij me niet zo makkelijk kunnen terugvinden.
Ik denk dat twee mensen die echt verliefd zijn op elkaar, ook op elkaar zijn afgestemd. Wij geven echter een nieuwe betekenis aan de uitdrukking: ‘Denk jij wat ik denk?’ De meeste getrouwde stellen voelen een sterke band. Stel je dat gevoel voor, maar dan met een toename van 20dB (dat is ingenieurstaal voor honderd maal sterker). Allison gebruikt deze onzichtbare band ter verbetering van ons leven. Zo belt ze me vaak als ik aan haar denk. Of ze zegt dat ik wat extra geld moet meenemen als ik even naar de winkel ga. Ik snap dan nooit waarom, tot ik bij de winkel kom en zie dat de pinautomaat defect is. Ik ben inmiddels gewend geraakt aan dit soort dingen.
We hebben samen menig avondje doorgebracht waarop zij berichten van overleden mensen aan me doorgaf. Die boodschappen zijn meestal afkomstig van familieleden, maar sommige komen van beroemde mensen. De geesten komen vaak door met iets waarmee ze hun identiteit bewijzen. Zo zei mijn opa bijvoorbeeld dat hij vooral de Boston clam chowder miste. We belden mijn moeder en zij bevestigde dat die soep inderdaad zijn absolute lievelingsgerecht was geweest.
Zo heb ik ook een keer naar Albert Einstein gevraagd en toen kwam ze via een omweg bij de Duitse universiteit waar hij heeft gestudeerd. Ik heb ook berichten gekregen die te maken hebben met dingen die nog gaan gebeuren, en bij een aantal daarvan weet ik nog niet of ze ook zullen gebeuren.
Er staan in dit boek veel voorbeelden van de geweldige dingen die Allison doet. Maar dat is maar een deel van haar. Ze is ook een echtgenote, een moeder en een vriendin. Net als bijna iedereen, is Allison moe na een lange dag werken. Ze vindt het dan fijn om tot rust te komen door naar stupide televisieprogramma's te kijken, zoals spelletjes en comedy's. Maar soms zet ze een wetenschappelijk programma op over forensische detectives waar ze de larve van een of ander insect uit de neus van een lijk halen dat in vergaande staat van ontbinding is om op die manier hun zaak tegen de dader op te bouwen. Ik vraag haar dan of ze dat nou echt ontspannend vindt, maar ik krijg meestal geen antwoord omdat ze zo in het programma opgaat.
Ik ben een wetenschapper in hart en ziel en ik wil een verklaring hebben voor wat ze kan. Ik heb haar gewoontes bestudeerd en heb zelf eigen testjes uitgevoerd. Ik hoop dat ik op een dag een verklaring vind voor hoe ze het doet. Maar ik denk niet dat de vraag: ‘W aarom zij?’ nog in dit leven zal worden beantwoord.