Begin 2001 zat ik naar het programma Dateline te kijken dat ging over dr. Gary Schwartz en John Edward. Het programma onderzocht John Edwards helderziende vermogens en dr. Schwartz vertelde over zijn onderzoek naar het voortbestaan van menselijke energie na de dood. Mijn gidsen vertelden me dat ik moest meedoen aan dr. Schwartz’ onderzoek en contact met hem moest opnemen. Mijn gidsen sturen me nooit de verkeerde kant op, maar ik wist helemaal niets over wat het is om een onderzoeksmedium te zijn. Het idee van een fusie tussen de wetenschap en de andere kant stond me wel aan, maar kon ik daar iets aan bijdragen?
Dr. Schwartz is het hoofd van het Human Energy Systems Laboratory aan de universiteit van Arizona in Tucson. Hij staat wereldwijd bekend om zijn wetenschappelijke onderzoek naar het leven na de dood. Het duurde ongeveer een maand voor ik een afspraak kreeg met deze drukbezette man. Als je als helderziende van Gary hoopt te horen dat je bijzonder bent, vergeet het maar. Gary ziet je als studieobject, hij hemelt je niet op. Ik hou daar wel van. Hij is een wetenschapper, geen groupie. Ik omschrijf mezelf wel eens ironisch als Gary’s laboratorium ratje.
Ik begon steeds meer uit te zien naar onze afspraak. Een derde, objectieve, wetenschappelijke partij zou mijn gave bevestigen. Ik was echter niet op zoek naar schouderklopjes, eerder naar een proeve van bekwaamheid. Dat ik een fout zou maken of zelfs niet zou slagen in een test, maakte me niet uit. Ik wilde er gewoon voor mezelf achter komen of ik aan mijn eigen hoge verwachtingen kon voldoen en ik wilde graag feedback krijgen van een academicus die ervaring heeft met het spirituele. Na een maand wachten brak dan eindelijk de dag aan dat ik naar Tucson ging en dr. Schwartz ontmoette. Vanwege zijn academische prestaties voelde het niet goed om hem niet als dr. Schwartz aan te spreken; hij had toch niet voor niets al die jaren hard gewerkt voor een doctorstitel. Gary vond ‘dr. Schwartz’ echter te formeel en stond erop dat ik hem met zijn voornaam aansprak. Behalve bescheiden, leek Gary ook warm en aardig. Toen we gingen zitten zei Gary dat mijn timing opvallend was omdat hij net twee dagen geleden iemand had verloren die hem dierbaar was. Terwijl hij praatte, zag ik een mannelijke geest naast hem staan.
Super, dacht ik, wat als hij op dit moment nou even niet van een familielid wil horen? Soms zijn degenen aan de andere kant namelijk wat ongeduldig. De mannelijke geest haalde een moersleutel tevoorschijn en begon ermee op Gary's hoofd te tikken. Het was zo grappig dat ik mijn lachen nauwelijks kon inhouden. Ik probeerde goed te luisteren naar Gary's wijze woorden, maar ik kon me uiteindelijk echt niet meer concentreren.
‘Gary, er is een man bij je, je oom of je achteroom. Hij is geen wetenschapper zoals jij. Hij heeft een moersleutel in zijn hand en daarmee tikt hij plagend op je hoofd. Hij heeft iets met machines. Hij werkt met gereedschap en hij is goed in het repareren van dingen. Het is een heel nuchter iemand.’
Gary antwoordde: ‘Ja, dat is prima. Daar hebben we het nog wel over nadat ik je heb onderzocht.’
Ik ademde diep in en we vervolgden ons gesprek. Gary wilde graag testen of ik berichten of details kon overbrengen van die recentelijk overleden persoon over wie hij me net had verteld. Verder vertelde hij me niets: geen leeftijd, niet of het een man of een vrouw betrof, geen enkele bijzonderheid.
Na een korte pauze zei ik: ‘Ik zie een oude vrouw. Ze is klein, heeft wit haar en ze heeft een klein hondje bij zich.’ Ik was zelf niet zo tevreden hiermee want er gaan veel oude mensen dood die ook hondjes hebben. Ik denk dat ik liever had willen zeggen dat het een kind met een neusring was of een man met een paars stippeltjesshirt aan, iets ongewoons. Maar je bent of man of vrouw en er zijn veel menselijke algemeenheden. Het zijn de details die een persoon maken tot wie hij is, en juist die maken een reading indrukwekkend. Dr. Schwartz zweeg even en zei toen: ‘Ga door.’
Ik was echt zenuwachtig. Dr. Schwartz heeft op Harvard gestudeerd en lesgegeven aan Harvard en Yale.
Hij is een zeer gerespecteerde wetenschapper en ik wilde zijn verwachtingen overtreffen. Hij werkt bovendien samen met een paar van de bekendste mediums ter wereld en ik wilde een blijvende indruk op hem maken. En ik wist dat dat niet makkelijk zou zijn. Ik kreeg een beeld door, maar dat leek zo onbetekenend dat ik er liever niets over wilde zeggen. Blijkbaar verraadde mijn gezichtsuitdrukking me, want dr. Schwartz moedigde me aan.
‘Vertel maar gewoon wat je doorkrijgt. Het is niet erg als je het fout hebt.’
‘Ik zie een krantenjongen die kranten verkoopt op een straathoek in New York. Hij houdt een krant omhoog zodat ik die kan zien. De persoon aan de andere kant zegt: ‘Ik loop niet alleen.’
Dr. Schwartz schreef dit op.
‘Bloemen zijn heel belangrijk voor je vriendin,’ voegde ik hieraan toe. Dr. Schwartz reageerde niet.
Ik ging door en tijdens de rest van de sessie gaf ik nog veel meer persoonlijke details. Toen we klaar waren zei dr. Schwartz: ‘Ik zal je vertellen wat je informatie betekent.’
Ik kon nauwelijks wachten. Misschien zat ik wel helemaal fout dat het een oude vrouw was, misschien had ik nog wel honderd andere dingen verkeerd. Wat zenuwslopend! Het was nu niet het juiste moment om het bij het verkeerde eind te hebben. Hij begon met me te vertellen dat de persoon die net was overleden Susy Smith heette en dat ze inderdaad oud was. Ze was negenentachtig, bijna negentig geworden. Ze was een collega en goede vriendin van hem. Ze was klein, had wit haar en was ooit verslaggever geweest bij een krant in New York. En inderdaad, ze had een klein hondje waar ze veel van hield en dat al een hele tijd dood was.
De uitspraak ‘Ik loop niet alleen’ betekende ook wat voor Gary. Susy had voor haar dood verklaard dat ze hoopte dat ze aan de andere kant weer zou kunnen lopen. Ze had voor haar overlijden in een rolstoel gezeten. Susy liet Gary weten dat ze weer heel was. En hoewel ze zelf geen kinderen had gekregen, was ze altijd dol op kinderen geweest. Ik had beschreven dat ze naast een jongen stond. Susy zorgde nu voor kinderen; ze was als een moeder voor hen. Ze liet Gary weten dat ze zich aan de andere kant te midden van kinderen bevond. De verwijzing naar bloemen klopte helemaal, omdat Susy vroeger verschillende soorten bloemen schilderde. Er waren veel meer details die voor Gary betekenden dat ze springlevend was aan de andere kant. Gary vertelde me vervolgens wat over de mannelijke geest die naast hem had gestaan, de geest waar ik hem eerder over had verteld. Hij zei dat hij een oom had gehad die hem toen hij klein was vaak plaagde. Die oom had een ijzerwarenwinkel gehad en was goed met mechanische dingen. Blijkbaar plaagt Gary's oom hem vanaf de andere kant nog steeds. Het is voor ons mediums erg fijn bevestigd te worden; het stelt ons in staat een persoonlijk moment te delen met degene die we lezen. Ik voel me gezegend dat ik kleurrijke geesten ontmoet die berichten doorgeven aan mensen die hen nog steeds missen.
In apri12001 werd ik aan een andere test onderworpen. Dr. Schwartz had een vraag voor zijn overleden vriendin Susy. Hij wilde dat Susy zijn vraag zou horen en haar antwoord zou terugsturen via een van de mediums die aan het onderzoek meededen. We kregen niet te horen wat de vraag was en we werden allemaal onafhankelijk van elkaar getest. Dr. Schwartz vroeg of ik het antwoord wist. (Wat een druk, zeg!) Ik bleef steeds iets doorkrijgen over dat Susy wat wilde nalaten aan dr. Schwartz. Ik zag keer op keer een scene uit The Wizard of Oz waar Dorothy haar hondje Toto in een klein mandje bij zich draagt. Ik beschreef dit en dr. Schwartz vroeg me wat ik hem nog meer kon vertellen over wat ik zag.
Dr. Schwartz was aan het praten met de notuliste over de dingen die moesten worden opgeschreven toen ik fluisterde: ‘Haar hond.’
Zijn oren spitsten zich: ‘Wat zei je?’
‘Haar hond. Wie heeft haar hond? Ze wil dat jij haar hond krijgt, ze zegt dat niemand zo van haar hond zal houden als jij.’
Ik ging door en aan het einde van de sessie kreeg ik te horen dat dr. Schwartz Susy had gevraagd: ‘Wie wil je dat er voor je hond zorgt?’ Dat is wat ik een paranormale superscore zou willen noemen. Goal!
Mensen vragen me wel eens wat ik van Gary vind. Onze relatie heeft meerdere aspecten. Hij is een indrukwekkend man en een vooruitstrevend wetenschapper. Ik waardeer zijn vooruitziende blik, zijn humor en zijn kracht. Je begrijpt het al: ik heb veel bewondering voor hem.
Ik heb als onderzoeksmedium voor Gary mijn gave kunnen verfijnen. Toen ik Gary ontmoette, had ik ongepolijste vermogens en het ontbrak me aan een referentiekader dat me kon helpen de grenzen van mijn vermogens op te zoeken. Door de onderzoeken en de uitdagingen waaraan Gary me onderwierp, durf ik nu meer in mijn readings. Er is een groot verschil tussen het ontvangen van de naam van een overleden familielid, en het ontvangen van een antwoord op een specifieke vraag die gesteld is aan de andere kant, zonder dat jij als medium weet hoe die vraag luidt. Ik moest echt werken aan mijn concentratievermogen om zoiets moeilijks te kunnen doen.
Een van de redenen hiervoor is dat een vraag voor de overledene die via een onderzoeksmedium wordt gesteld, kan worden opgevat als een eis aan de overledene. Zo'n reading is niet noodzakelijkerwijs op gevoel gebaseerd, maar op wetenschap. Een overleden wetenschapper als Susy wil wel meewerken, maar iemand anders wil dat misschien niet. En mediums zijn uiteindelijk gewoon secretaresses voor de overledenen; we geven alleen maar door wat de overledene zegt.
Wetenschappelijke readings zijn anders omdat je als medium niet in staat bent een emotionele band op te bouwen met de geest aan de andere kant via hun emotionele band met jouw cliënt. Als ik een reading geef voel ik wat de geest voor mijn cliënt voelt. Ik krijg herinneringen door en beelden van objecten die iets voor hen betekenen. Doordat beide energieën aanwezig zijn (de overleden dierbare en de cliënt) is het voor een medium makkelijker om een fysieke connectie tussen de twee partijen te creëren. Als ik voor het onderzoekscentrum werk, heb ik vaak niet eens een ‘proefpersoon’ die zich in dezelfde situatie als ik bevindt. Ik weet niet of de proefpersoon een man of vrouw is, ik weet niet hoe oud hij of zij is; ik kan me nergens op richten. Ik ontvang informatie van de andere kant en geef die door aan de onderzoeksleiding die het op haar beurt weer doorgeeft aan de proefpersoon die de informatie uiteindelijk beoordeelt. Hoewel het voor het resultaat niet lijkt uit te maken of de proefpersoon nu aanwezig is of niet, voel ik me wat leeg als de proefpersoon niet bij me in de buurt is. Zonder te weten of ik geslaagd ben in het overbruggen van een kloof, mis ik de persoonlijke band die ontstaat als ik een reading geef aan een cliënt. Dat is echter niets vergeleken bij de bijdrage die ik lever aan de wetenschap. Ik hoop dat ik met dit onderzoek toekomstige mediums help. Het is een unieke ervaring om een onderzoeksmedium te zijn. We leren op onze informatie te vertrouwen, hoe vreemd die ook mag lijken, en we moeten die informatie ook delen zodat alles kan worden gedocumenteerd. Ook leer je onder moeilijke omstandigheden te werken, en op afroep.
Onderzoeksmediums hebben de neiging vrij direct te zijn wat betreft de informatie die ze geven en soms is het goed om er even aan te worden herinnerd dat je niet ongevoelig moet worden. Zo zeg ik bij elke reading tegen mezelf dat eerlijkheid en gevoeligheid tegenover mijn cliënt het allerbelangrijkste zijn. Ik ben sterker geworden door deze onderzoekservaring en heb veel grote levenslessen geleerd. Het is voor mij belangrijk dat ik de kans krijg mijn vermogens te onderzoeken. Ik word er niet alleen zelfverzekerder door, maar ik krijg zo ook de mogelijkheid mijn gave bij te schaven. Dit doe ik door goed te letten op de informatie die ik doorkrijg, op hoe ik die doorkrijg, en op hoe dat voelt. Ik sta ook open voor de informatie die ik krijg. Zo heb ik bijvoorbeeld geleerd dat degenen aan de andere kant hun berichten alleen kunnen doorgeven door begrippen te gebruiken waarmee ik bekend ben, zoals namen, beelden en plaatsen. Met andere woorden: ik moet de berichten begrijpen voor ik ze kan doorgeven. Mijn eigen levenservaring gaat dus hand in hand met de ontwikkeling van mijn gave.
Aangezien ik ervaring heb op het gebied van rechtshandhaving, vooral met moordzaken, kan ik als ik een moordslachtoffer doorkrijg ook makkelijker uitspraken en rechtbankgegevens over de dader(s) ontvangen. Ook bezit ik de handigheid dat ik de gedachten van een dader kan lezen. Zo is de medische kennis van John Edward opvallend. Hij is erg goed in het bepalen van de doodsoorzaak en hij is vaak in staat om een medische diagnose te geven. Zo hebben mediums ieder hun eigen specialisme. We hebben onze eigen sterke punten en eigen aanpak die onze gave versterken. En die diversiteit is goed. Ik moest een tijdje geleden voor zaken naar Tucson en besloot met Gary af te spreken om bij te praten. We zouden elkaar in een Mexicaans restaurant treffen. De gedimde verlichting in het restaurant was prettig voor het oog en ik genoot van het boeiende gezelschap. Ik zat samen met Joe, Gary en mijn vriendin Catherine in een nis, klaar voor een lekker pittig gerecht.
Nadat we hadden besteld zei Gary dat hij een uitdaging voor me had. Ik wil benadrukken dat dit geen onderzoekstest was, maar gewoon een informele uitdaging. Gary vertelde me dat Susy, zijn vriendin aan de andere kant, misschien een kind bezocht. Dit kind beweerde in elk geval dat het Susy zag en hoorde. Zijn vraag aan mij was: ‘Wie is het kind en wat kun je me over de moeder van het kind vertellen?’
Ik ging achteroverzitten en liet de vraag op me inwerken. ‘Ik zie een kind in een ziekenhuis; ze heeft geen haar meer.’ Ik gaf Gary een naam en op een letter na was die naam correct. Ik voegde andere bijzonderheden toe en liefdevolle berichten die met het kind te maken hadden.
Gary vertelde ons het volgende: ‘Het kind heeft kanker, maar ik zal moeten nagaan of het inderdaad last heeft van haaruitval.’ (Dat bleek inderdaad het geval.) Vervolgens zei Gary: ‘Waar zoekt Susy het kind op?’
‘Als het kind in bed ligt.’ Gary zei dat dat klopte.
Het kind over wie ik spreek is een speelse, felle, lichte energie. Ze is helderziend en is haar gave aan het ontdekken. Dat is deels waarom Susy haar had uitgekozen om zich vanaf de andere kant mee te verbinden. Ze is niet alleen toegankelijk, maar ook een prettig persoon om bij te zijn.
Gary vroeg me vervolgens: ‘En de moeder?’
‘Ik heb het idee dat haar moeder helderziend is en op tv is geweest,’ antwoordde ik. Susy liet me toen een beeld zien van Stevie Nicks, de zangeres van Fleetwood Mac. Ik keek Gary aan en vroeg: ‘Laurie Campbell. Is het Laurie Campbell?’ ‘Is dat een vraag of een uitspraak?’ vroeg Gary.
‘Een uitspraak.’ Ik had Laurie Campbell nog nooit ontmoet, niet persoonlijk of anderszins. Maar om de een of andere reden moest ik altijd aan Stevie Nicks denken als ik Lauries naam in het onderzoekscentrum hoorde. Ik weet dat Susy voor die visuele vergelijking had gezorgd zodat ik het verband tussen de twee kon leggen. Gary snapte niet helemaal waarom ik bij Laurie aan Stevie Nicks moest denken (hij kent Fleetwood Mac niet), maar hij zei dat het inderdaad om Laurie Campbell ging. Ik wist voor deze uitdagende vraag niets persoonlijks over Laurie, behalve dat ze een betrouwbaar onderzoeksmedium was. Susy maakte gebruik van de enige informatie die ik over Laurie had opgeslagen.
Gelukkig was dat alles wat Gary nodig had voor zijn antwoord. Later, toen ik Laurie Campbell een keer ontmoette, heb ik haar verteld over die associatie met Stevie Nicks. Laurie vertelde dat ze voor Susy's overlijden met haar had gesproken en dat Laurie haar in dat gesprek had verteld dat ze soortgelijke jurken als Stevie Nicks droeg en dat zij en Stevie Nicks ook andere persoonlijke overeenkomsten hadden.
Mijn informatie werd door Laurie herkend en dat was voor mij wederom een bewijs dat wat voor de een niets betekent, belangrijk kan zijn voor de ander. Susy heeft tijdens haar leven op deze aarde veel tijd en energie gestoken in een poging aan te tonen dat er leven is na de dood. En dat doet ze aan de andere kant nog steeds. Susy blijft haar best doen om te bewijzen dat de menselijke energie na de dood blijft voortbestaan.
‘Je maakt een grapje’
Ik heb veel readings gedaan uit naam van de wetenschap. En een daarvan zorgde ervoor dat de doorgaans ernstige professor Schwartz gierend van het lachen aan de telefoon zat. Voor degenen die Gary niet kennen: dat past totaal niet bij hem. Gary belde me op een afgesproken tijdstip voor een testreading van het onderzoekscentrum. De test was opgezet als een telefonische vergadering tussen Gary, de zitter en ik. Het gesprek werd opgenomen en later uitgetikt. Zowel Laurie Campbell als ik deden (onafhankelijk van elkaar) mee aan deze test. De reading verliep als volgt: er werd gevraagd wat ik doorkreeg over de proefpersoon, als ik sowieso iets doorkreeg. Ik kreeg een spervuur aan informatie door en ik zette alles keurig op een rij voor de zitter. Deze mocht pas met mij praten nadat ik helemaal klaar was met het ontvangen van informatie.
Ik kan niet veel vertellen over de persoonlijke aspecten van deze reading omdat deze persoon beroemd is en op zijn privacy is gesteld. Ik wist dat hij belangrijk was omdat zijn overleden vader me vertelde dat zijn zoon het gewicht van de wereld op zijn schouders draagt. Wat een verantwoordelijkheid! Dus gaf ik de proefpersoon vervolgens advies over wat hij kon doen om gezond te blijven. Ik gaf berichten aan hem door van mensen die hem dierbaar waren. Ik deed alles precies zoals ik bij ieder ander zou doen: ik gaf informatie door over doodsoorzaken en persoonlijke bijzonderheden over gestorven familieleden; en ik vond het fijn om die verbinding te kunnen leggen.
Toen we klaar waren, vroeg Gary me: ‘Weet je voor wie je zojuist een reading hebt gedaan?’
Ik zei dat ik dat niet wist.
‘Allison, je hebt zojuist een reading gedaan voor Deepak Chopra!’
Dr. Chopra gaf later aan dat mijn informatie voor zo'n tachtig procent klopte. De meeste mensen weten vast wel wie Deepak Chopra is. Voor degenen die dat niet weten: hij is een zeer beroemd schrijver en een groot spiritueel man. Het was zo grappig dat ik net een man geadviseerd had die niet alleen zelf wijs is, maar ook met andere wijzen in verbinding staat. Deepak Chopra heeft meerdere zeer populaire zelfhulpboeken geschreven. Deze man geeft raad aan wereldleiders, beroemdheden, leden van koninklijke huizen, en ga zo maar door. En nu gaf ik hem advies!
Ik zei hem dat ik het een eer vond dat ik een reading voor hem had kunnen doen. Het voelde erg goed om iets terug te kunnen doen voor een man die gewend is zelf zoveel aan anderen te geven. Sommige mensen geven, sommige mensen nemen, en de meesten zitten daar ergens tussenin. Als iemand vooral geeft, kan hij zichzelf uitputten. Als iemand vooral neemt, put hij anderen uit. De energie moet teruggegeven worden om weer in evenwicht te komen. Ik hoopte dat ik hem iets waardevols had gegeven. Ik sprak even met Deepak, met op de achtergrond het gelach van Gary, en toen was het onderzoek afgelopen. Die reading zal ik nooit vergeten.
De eerste aflevering
Tijdens het schrijven van dit boek kreeg ik de mogelijkheid auditie te doen voor een zogenaamde televisie-pilot, een eerste aflevering van een nieuwe serie. De producenten van het programma wilden graag een proeve van mijn bekwaamheid hebben en dat zou telefonisch gebeuren. Ik zou een reading doen voor Brian, een van de directeuren. Ik geef het liefst readings rechtstreeks aan iemand zelf en was dus best zenuwachtig. De ochtend van het gesprek kwam en ik bereidde me voor op de telefonische groepsreading. Mijn eerste observatie ging over iets dramatisch dat verband hield met Brians zus. Iemand aan de andere kant die haar dierbaar was, liet me een auto zien die belangrijk voor haar was. Ik verklaarde dat de persoon was overleden doordat hij niet meer had kunnen ademen. Hier kon Brian wel wat mee en dat gaf hij ook aan, dus ik ging verder en gaf nog wat meer persoonlijke gegevens door voor Brians zus. Zo kon ik haar dingen vertellen die voor haar zouden bevestigen dat haar overleden vriend(in) aanwezig was. Ik vertelde Brian ook dat zijn zus met de liefde van haar leven zou trouwen. Dat vond hij raar want zijn zus had op dat moment een verre van perfecte relatie. Een maand na deze reading woonde zijn zus een schoolreünie bij waar ze een klasgenoot van vroeger ontmoette. Ze hadden een paar afspraakjes en zouden in oktober 2002 gaan trouwen. Vervolgens kwam Brians grootvader door. Hij had het over een accordeon. Brian vertelde dat zowel zijn grootmoeder als zijn broer accordeon speelden. Dit object sprak me wel aan, omdat het geen alledaags huishoudelijk voorwerp is. En iets bijzonders maakt bij een reading altijd meer indruk. Het goede aan dit groepsgesprek was dat de momenten waarop Brian met stomheid geslagen was, zijn collega Debbie begon te lachen en de sfeer op die manier wat luchtig hield.
Toen ik had opgehangen vroeg mijn man hoe het was gegaan. Het was een prima reading geweest en ik was tevreden. Ik zei Joe dat ze me nog een keer om een reading zouden vragen, voor een andere directeur. En ja hoor, ik werd de week erna gevraagd een reading voor Karen te doen. Karen werkt samen met Kelsey Grammer en is de adjunct directeur Televisieontwikkeling bij Grammnet. 0 nee, niet nog een telefonische reading! Maar zou ik deze mogelijkheid voorbij laten gaan? Echt niet!
Karen belde me een week later. Ze maakte een vrolijke, prettige indruk. Ik kreeg verbinding met een vriend van haar aan de andere kant. Hij beschreef het stadje waar ze waren opgegroeid en het interieur en het uiterlijk van het huis waar ze als klein meisje had gewoond en waar ze vaak samen hadden gespeeld. Haar vriend liet me ook een ouderwetse schommel zien die aan een boom in de tuin hing. De reading verliep goed, maar ik had niet het gevoel dat ik mijn bijnaam: ‘de wake-up call uit het heelal’ waarmaakte, wat natuurlijk alleen maar een grapje is. Ik ben gewend dat ik informatie geef die mensen versteld doet staan. Soms ben ik zelf mijn grootste criticus. Maar toen ik bijna klaar was met de reading, kreeg ik opeens Bugs Bunny en ‘WB’ te zien. Ik vroeg haar of ze voor Warner Brothers had gewerkt. Ze was geschokt. Ja!’ zei ze. ‘Ik heb er niet alleen gewerkt, maar ik heb er morgen ook een afspraak.’ Dat was de eerste keer sinds haar vertrek dat ze weer bij dat bedrijf kwam. Die timing speelde een belangrijke rol in haar reading.
Vervolgens vroeg ik haar of ze binnenkort een reis naar Europa zou gaan maken of dat ze die misschien net had gemaakt. Dit bevestigde ze ook. Ze was met de voorbereidingen bezig voor een Europese reis. Ik kon verbinding maken met mijn cliënt en Karen was zeer ingenomen met haar reading.
Ze vroegen me naar Los Angeles te komen voor een auditie. Ze hadden in eerste instantie meer dan honderd helderziende kandidaten beoordeeld en ik was een van de achttien die werden uitgenodigd om bij Paramount auditie te komen doen voor de camera's. Het ging om vijf verschillende rollen.
Ik was de eerste die op moest. Ik deed readings voor drie verschillende mensen en dat ging goed. Ik vond het geweldig om in de Paramount Studio's te zijn, zo'n historische plek. De andere audities zouden in de twee dagen erna plaatsvinden en ik ging wat toeristendingen bezichtigen met mijn nieuwe vrienden. We hadden het veel en vaak over de enorme druk van showbusiness.
Die middag kregen twee vrouwen met wie ik het erg goed kon vinden te horen dat ze naar huis konden. We hadden nog een laatste avond samen. We besloten lekker uit eten te gaan met z'n vijven. Mijn gezelschap bestond onder meer uit Penny Thornton, oftewel ‘de Hertogin', zij is zes jaar lang de astroloog en adviseur van prinses Diana geweest; Ulrich Bold, een evolutionaire astroloog; Freya, die gespecialiseerd is in runes; en Joann, een medium net als ik. Het was een geweldige avond en we bleven als een stel kinderen op een pyjamafeest tot laat op. Maar aangezien we allemaal volwassen waren en de volgende ochtend weer vroeg op moesten staan, breiden we er uiteindelijk maar een eind aan. Ik heb tijdens die reis naar Los Angeles een stel bijzondere vrienden ontmoet en daar zal ik eeuwig dankbaar voor zijn.
Toen het stof was neergedaald, hoorde ik bij de vijf laatste kandidaten. Het filmen van de pilot was een onvergetelijke ervaring. Ik vond het heerlijk om samen te werken met andere mensen uit mijn vakgebied die gaven hadden waarvan ik geen weet had. Van iedere persoon op die set heb ik iets over mezelf geleerd.