– Co do jednego, mogę ci powiedzieć. Prokurator to był, znałam go osobiście. Strasznie wygrywał w pokera i grał specjalnie po to, żeby mieć co przegrywać na wyścigach. Na wyścigach przegrywał jeszcze straszniej. Mieciu, nie schodź mi z tematu, co z tą mafią?
– Z którą? – zachichotał Miecio jadowicie. – Tam ich jest ze trzy.
– Może być z każdą po kolei. Wolisz w końcu mnie czy gliny?
– Wolę gliny, bo ty jesteś nieobliczalna.
– Bo cię przewiozę! – zagroziła mu nagle Maria.
– Co…?
– Przewiozę cię! W pośpiechu! Miecio przeraził się śmiertelnie.
– Nie! To są groźby karalne! Precz, diablico! Honorka, zrób coś, one stosują tortury trzeciego stopnia!
– Związanego – podsunęłam, zanim Honorata zdążyła się odezwać. – Zostaniesz jej wepchnięty do samochodu, przemocą albo podstępem i zrobi rekord trasy do Błonia.
– Dlaczego akurat do Błonia? – zdziwiła się Honorata.
– Bo w tamtą stronę jest najciaśniej. Miecio przeżyje pełnię szczęścia.
Miecio z oburzenia i zdenerwowania zaczął gulgotać. Ciągle nie mógł darować Marii jazdy, jaką go uczęstowała, kiedy oboje się dokądś śpieszyli i małym fiatem wyprzedzała volkswageny, nissany i mercedesy, dokonując na jezdni szatańskich sztuk. Zawsze jeździła szybko, a tym razem podobno przeszła samą siebie i Miecio wielkim głosem modlił się o drogówkę albo też inne zmiłowanie boże. Poprzysiągł, że tego nie zapomni i robił wrażenie jakby przysięgi w pełni dotrzymywał.
– To ja już wolę, żeby on wszystko powiedział – zadecydowała Honorata. – Pamiętam, że potem, jak ona go przewiozła, był zdenerwowany przez trzy dni. Mieciu, mów o mafii. Ja też chcę usłyszeć.
Miecio poniechał gulgotania. Wzniósł toast za cudowne ocalenie i trochę się uspokoił.
– O jednej mafii wie cały świat – oznajmił.
– Z pominięciem mnie – wypomniałam. – Stanowię wyjątek. Dołącz mnie do świata.
– Bo w tym uzdrowisku ciągle jesteś zajęta i z nikim nie gadasz. Poza tobą, wszyscy wiedzą, że jest takich trzech z Łomży, co mieszkają we Włochach. Łomżyńska mafia…
– O łomżyńskiej mafii słyszałam, owszem – wtrąciłam. – Podobno istnieje w Nowym Jorku.
– W Nowym Jorku widocznie inny odłam. Może filia. Tutaj ci trzej działają i mogę ci powiedzieć jak, proszę bardzo. Żadna tajemnica. Po pierwsze, to oni właśnie płacą za ciemnienie koni i taki, na przykład, Rowkowicz jest u nich na żołdzie. Niektórzy inni też są na stałym etacie, a niektórzy na pracach zleconych. Ty myśl logicznie, do Gomorka albo do Sarnowskiego przyleci facet i pcha mu do ręki pięć milionów, żeby go nie było. Oni też potrafią liczyć, jak wygra dostanie 180 tysięcy, jak przegra dostanie pięć milionów, to co mu się więcej opłaca?
– Szczególnie jak jedzie na koniu bez szans – dołożyła kąśliwie Maria.
– Za takie bez szans też płacą? – zdziwiłam się.
– Przeważnie – potwierdził Miecio. – Pojęcia o tych wyścigach nie mają żadnego, prymitywy denne, ja nawet nie jestem pewien, czy oni umieją czytać. Nie sami lecą, tylko pośrednika wysyłają. Usuną z gonitwy jednego czy dwóch, a na pozostałe grają tak idiotycznie, że to się w głowie nie mieści.
– Mnie się nie mieści w głowie to, co teraz mówisz. Dlaczego idiotycznie?
– Bo grają na to, co im dadzą. A dżokeje, w porozumieniu z bukmacherami, pilnują bardzo starannie, żeby wybrać takie coś, co na pewno nie przyjdzie. Ściśle biorąc, jednego konia dają im z sensem, a drugiego bez i na przykład dwie niedziele temu dali im Daniele. Te ćwoki grały Daniele.
Pomyślałam, że Miecio chyba łże.
– Niemożliwe. Nie mogli grać Danieli. Najgorszy dwulatek na torze, już to zdążyła udowodnić, specjalnie sprawdzałam. No, może jeszcze z jeden czy dwa są gorsze, ale w ostatniej trójce ona znajduje się na pewno. Kto grał Daniele…?!
– Te cepy właśnie. Słowo ci daję. Napust.
– A…! – przypomniałam sobie nagle. – No właśnie, przyszła Eliana, koń z wyższej grupy i za porządek dali przeszło dwadzieścia tysięcy! Nawet się zastanawiałam, co, na litość boską, ci ludzie grali…
– Daniele właśnie. Oni grają i w kasach i u bukmacherów. Bukmacherzy kochają ich nad życie, bo oni mają stawkę sto milionów. Stawiają w ostatniej chwili, konie do wirażu dochodzą, a oni jeszcze im pchają pieniądze. Na kretyństwo, więc czysty zysk…
W ułamku sekundy zrozumiałam co najmniej połowę kombinacji. Przyjmujący pieniądze bukmacherzy zazwyczaj starają się zabezpieczyć, sami stawiając w kasie, szczególnie jeśli w grę wchodzą faworyty. Wcześniejsze obstawienie koni pozwala im zorientować się w sytuacji i do tej kasy się dopchać, wypłacają potem wygraną, ale i sami ją biorą. Po zamknięciu ostatniej kasy zdani są na własne szczęście, zabezpieczenia już nie uzyskają, muszą ryzykować. Jeśli zatem ktoś gra na bezsensowne fuksy, zarabiają, zgarniają wszystkie wpłaty i mają czysty zysk. Kretyni, pchający im w ręce ciężkie miliony na najgorszego konia, muszą być przez nich uwielbiani bez granic. Kogoś, kto typowałby z sensem i trafiał, znienawidziliby może śmiertelnie, odmawialiby przyjmowania od niego pieniędzy albo w inny sposób postaraliby się go pozbyć…
– Czy ten Derczyk przypadkiem nie grywał u bukmacherów…? – wyrwało mi się.
– Ty bardzo rozumnie myślisz – pochwalił mnie Miecio. – Nie wiem, ale chyba nie. Zdaje się, że nie grywał.
– Gdyby grywał, wiedziałabym, kto go zabił…
Spółka z dżokejami jest im niezbędna. Konia, który nie wygra na pewno, znacznie łatwiej jest wybrać, niż takiego, który przyjdzie pierwszy. W każdej prawie gonitwie mogłabym wskazać co najmniej jednego i założyć się o wszystkie pieniądze świata, że w przodzie go nie będzie. Dżokeje, stajenni czy ktokolwiek z pracowników podtyka ćwokom złego konia, ćwoki lecą do bukmacherów, dochód pewny jak w szwajcarskim banku. Szczególnie przy takich sumach…
Pojawiła mi się nagle jeszcze jedna możliwość. A jeśli Derczyk, z głupoty, złośliwie albo z innych przyczyn, dawał komuś dobre konie…? Może miał ślepe szczęście i trafiał przypadkiem? Ten ktoś, obojętne, z mafii czy nie, grał u bukmacherów i kosztował ich potworne pieniądze… Ale nikt tam chyba nie stawia tak wysoko, jak te żłoby…
– Zawsze grają po sto milionów?
– Co najmniej. Jak im się uda, to i drożej. Sami by nie zdążyli, dobiegaczy mają, tych pośredników, rozsyłają ich na wszystkie strony. I coś mi się widzi, że pośrednicy bogacą się najbardziej.
– Bo mają rozum i idiotyzmów nie stawiają wcale?
– A pewnie. Chociaż raz się jeden narwał, nie postawił, bo uważał, że nie przyjdzie.
– I przyszło?
– Przyszło. Latał jak z pieprzem, żeby pożyczyć forsę na wypłatę, jedną trzecią mu się udało uzyskać. Mordę miał potem skatowaną, ale zwolnienia lekarskiego nie wziął. Ma spłacić wszystko do końca, zdaje się, że do tej pory jeszcze mu trochę tego długu zostało, bo urazu dostał i boi się nie postawić. Z dżokejami też robią numer, ćwoki dają na przykład dla Zameczka albo dla Szczudłowskiego pięć milionów, a oni im przekazują cztery. Albo nawet trzy. Resztę mają dla siebie. Trzy miliony to też więcej, niż ta głupia nagroda, nie?
– Czekajcie – przerwała nam zdumiona Honorata. – Z tego, co tu mówicie, wynika, że te prymitywy z mafii przegrywają? Czy ja dobrze słyszę?
– Doskonale, kochano żono – przyświadczył Miecio. – I zgadza się, przegrywają.
– To po co im te wszystkie sztuki?
– Tego nikt nie wie. Lubią widocznie. Ze dwa razy w sezonie zdarza im się wygrać, ale nie więcej, bo chłopaki pilnują.
– No dobrze, a skąd wobec tego biorą na to pieniądze?
– Z czego innego. Tak jak ten jej prokurator. Gdzie indziej wygrywają, żeby na wyścigach przegrywać. W ogóle są bogaci z domu, bo przez całe życie robili za cinkciarzy i legalizacja procederu zrobiła im ciężką krzywdę. Ale jeszcze im dużo zostało.
Głupota jest to nie do pojęcia, ale od początku wam mówię, jak komu dobremu, że to są głąby wsiowe.
– Ty masz rację. Mieciu, ja też wątpię, czy oni umieją czytać – zgodziłam się. – Wystarczyłoby im raz w program popatrzeć, żeby się połapać w tych napustach. Ale i tak coś mi tu nie gra, bo jeśli mieli dość rozumu, żeby się wzbogacić na walutach obcych, powinni mieć go dość i teraz, żeby tak nie tracić.