Sissy wyszła na podwórze i zapaliła pierwszego papierosa od dwóch dni. Próbowała rzucić palenie, jednak czekając na Minę Jessop, postanowiła sobie powróżyć i wyczytała z kart ostrzeżenie, jakiego nie widziała jeszcze nigdy dotąd.
Nadchodzą dwie burze, obie naraz.
Pan Boots, czarny labrador, otarł się o jej nogi i wybiegł na trawnik. Uniósł nogę przy bezlistnej wiśni i wysiusiał się, po czym zastygł w bezruchu, nasłuchując i rozglądając się dookoła. Od czasu do czasu spoglądał na Sissy, jakby oczekiwał od niej wyjaśnienia, co się dzieje.
Podwórze chronił przed wiatrem stromy pagórek i rząd wysokich jodeł, nie czuła więc podmuchów, lecz jedynie je słyszała. Ku ziemi spłynęły pierwsze płatki śniegu. Kilka z nich łagodnie osiadło na jej szalu. Wiatr szeleścił i szeptał coś dokoła, niczym duchy w pustych pokojach. Sissy nie słyszała ani samochodów na szosie, ani warczenia psów. Odniosła wrażenie, że jest w tej chwili jedyną żywą osobą w hrabstwie Litchfield.
Mocno zaciągnęła się papierosem i wypuściła dym nosem. Właściwie nie lubiła palić na dworze, jednak o szesnastej miał przyjść Trevor. Nie znosiła, jak z surową, potępiającą miną głośno pociągał nosem w jej własnym domu.
Właściwie to Trevorowi nie podobało się nic, co jej dotyczyło. Nie podobały mu się jej długie, białe włosy. Nie lubił jej kolekcji spinek w stylu art nouveau, które wpinała w kok. Nie pochwalał długich czarnych sukien ani wysokich butów, ani pełnej szafy różnokolorowych swetrów, zrobionych na drutach. Nie pochwalał zwisających jej z uszu dużych srebrnych kolczyków ani srebrnych naszyjników, które z kolei Sissy wprost uwielbiała.
– Mamo, wyglądasz jak wróżka z wędrownej trupy.
No, cóż, właściwie tak wyglądała. Bo przecież była wróżką. Wpatrywała się w fusy po herbacie i potrafiła przepowiedzieć, czy człowiek, który ją wypił, będzie szczęśliwy czy nie. Wpatrując się w ludzkie dłonie, przepowiadała, jak długo będą żyć ich właściciele. Urządzała seanse spirytystyczne, by otrzymać informacje z zaświatów. Jej specjalnością były jednak karty DeVane, talia, wydrukowana we Francji w XVIII wieku, dwukrotnie większa od talii do tarota. Karty DeVane bardziej przypominały podkładki pod talerze niż karty do gry. Zwano je „kartami miłości” i rozkładając je, Sissy niemal czuła słodycz, jaką dają ludzkie uczucia. Czasem bywały mdłe jak syrop, a czasem zaprawione goryczą – jak krew.
Czasami jednak karty DeVane przepowiadały, że wydarzy się coś złego. Potrafiły przestrzec, że zakazany romans zostanie nagle przerwany, kiedy niespodziewanie lekarze rozpoznają u ciebie raka. Albo że zostaniesz na całe życie sparaliżowany w wyniku wypadku samochodowego. Albo że zjeżdżając na nartach, zatrzymasz się na drzewie. Ostrzegały, że przyjaciele obgadują cię za plecami albo że twój mąż zdradza cię z dziewczyną młodszą od ciebie o dwadzieścia lat.
Tego popołudnia, rozłożywszy karty na stoliku do kawy, Sissy odwróciła dwie Karty Przepowiedni. Na pierwszej z nich dwaj mężczyźni w szarych płaszczach chronili się przed deszczem pod ogromnym czarnym parasolem. Na drugiej mężczyzna i chłopiec szli pod rękę przez zaśnieżony cmentarz, a grube płaty śniegu padały na kamienne nagrobki. Twarz chłopaka była blada jak okno zalane blaskiem księżyca.
Karta Przepowiedni po prawej stronie powinna przewidywać to, co miało się stać najgorszego, a ta po lewej miała przepowiedzieć to, co najlepsze. Zazwyczaj, kiedy pojawiała się karta burzy, obok niej ukazywała się także karta słońca albo przynajmniej zapowiedź uspokojenia pogody.
Nigdy dotąd Sissy nie odkryła dwóch kart burzy jednocześnie i właściwie nie wiedziała, co one wspólnie oznaczają poza tym, że zbliżają się poważne kłopoty takiego czy innego rodzaju oraz że nie ma przed nimi żadnej ucieczki.
– Co się dzieje, panie Boots? – zapytała głośno. Pan Boots cicho zawarczał, z głębi gardła. – Karty powiedziały, że nadchodzą dwie burze, obie naraz. Co o tym sądzisz?
Wypaliła marlboro, aż do filtra, następnie zdusiła go w doniczce z pelargonią, stojącej tuż przy tylnych drzwiach. Niedopałek zagrzebała w piasku, na tyle głęboko, żeby Trevor go nie zobaczył.
– No, proszę pana, wracamy – powiedziała do psa i weszła do kuchni, gdzie było ciepło.
Postawiła na kuchence gazowej czajnik z wodą.