Obie damy energicznie zajęły się uprzątaniem pogorzeliska, pan z bańkami skierował się w stronę domu, Sobiesław zrezygnował chwilowo z pytań, nie wątpiłam, że o zapalniczkę, poczuł się zobowiązany sięgnąć po drugi, prawie pusty kanister i poszedł za nim.
Garaż, ulokowany z boku, przy zewnętrznej ścianie, szedł na durch, jedną stroną można było wjeżdżać, a drugą wyjeżdżać, bardzo wygodnie, tyle że wymagało to większej przestrzeni. Istniała ogromna szansa, że za jakieś dwa lata bambus zarośnie to miejsce dokładnie, likwidując jeden wyjazd. Albo wjazd, bez różnicy.
Sierżant również podążył w stronę garażu, dotarł do otwartych wrót i wrósł w ziemię. Stał niczym posąg i wpatrywał się w przednią szybę szarego passata. Stał i stał, wpatrywał się i wpatrywał, tak długo, że w końcu też spojrzałam. Nic szczególnego nie zobaczyłam, szyba jak szyba, nawet czysta, widać było przez nią wsteczne lusterko i wiszącą na nim maskotkę, małą małpkę na cienkim sznureczku…
Konfrontacja z panią zoolog przesądziła sprawę. Tak jest, to tę właśnie głowę widziała w stojącym naprzeciwko jej domu samochodzie. Te brwi, ten nos i to międlenie ustami. I tę małpę, z całą pewnością.
Nawiasem mówiąc, przy nas pan Majda nie międlił, ponieważ był wściekły, awanturował się i niczego w sobie nie dusił. Jak później wyszło na jaw, międlił tylko wtedy, kiedy musiał opanowywać zdenerwowanie.
Dociśnięty nieco, w opanowaniu wytrwał krótko. Usiłował, co prawda, z początku godnie milczeć, ale rychło emocje wygrały walkę z usiłowaniami. Wólnicki poddał się nawale, nie próbując jej się przeciwstawiać, z majaczącymi gdzieś w tle wiatrakami i don Kichotem, zatroskany już tylko o wytrzymałość utrwalających głos przyrządów. Pan Majda w szale wypluwał z siebie swoją martyrologię ogrodniczą.
– Panie, od dziecka…! Od urodzenia…! Na botanikę chciałem iść, na SGGW, na ogrodnictwo…! Do ekonomii mnie zmusili, do księgowości, do maklerstwa, ojciec, dziadek, cała rodzina…! No to, co, że umiałem liczyć, no to, co, że zarabiałem, panie, ja gdzieś mam liczby, w dupie, powiem wyraźnie, w dupie!!! Ogród chciałem mieć, całe życie, ogród…!!! Nawet działki pracowniczej nie dali, bo rodzina zamożna, kupić, a co pan kupił w tamtym ustroju, żeby ten cały komunizm z piekła nie wyjrzał!!! Panie, ja już stary jestem, ja mam sześćdziesiąt osiem lat, ile się jeszcze nażyję?! Do stu dwudziestu dociągnę?! Pan se sam dociąga, beze mnie!!! Wreszcie mi ta głupia gęś sprzedała, wszystko naraz trzeba było zrobić, a skąd ja miałem sam umieć, jak i kiedy, urlop nie urlop, na trzech etatach, fachowiec w trzy lata zrobić potrafi, wziąłem fachowca, krowa mi go naraiła, a zachwyty, a on sam, wszystko potrafi, co potrafi, gówno potrafi!!! Kantować potrafi!!! Panie, ja pracuję, nie nakradłem się, w polityce nie robię!!! Złote góry mi obiecywał, pierwszy gatunek, wszystko, co najlepsze, płaciłem za to najlepsze bez słowa, kumkwat perłowy, panie, jak ze śmierdzącym jajkiem dookoła chodziłem, jak mi usechł na pieprz, jak mi się jeszcze nowy sekator w ręku rozleciał, jak się pokazało, że ja w puszczy bambusowej zaginę, coś mi się zrobiło! Ja go wcale nie chciałem zabijać, ja mu chciałem po mordzie dać, panie, zarażony bez na samym początku mi wtrynił, trzy lata paskudzenia, trzy lata…!!! Jedno za drugim diabli brali, ja chory człowiek jestem, uschnięte, zrudziałe, spaskudzone, to śmietnik, a nie ogród…!!!
Wreszcie pan Majda się popłakał i nieco go zatchnęło. Komisarzowi wykrzyczane treści brzmiały jakoś dziwnie znajomo, bardzo ostrożnie jął wyjaśniać szczegóły techniczne dochodzenia, starannie unikając jakiejkolwiek wzmianki o przyrodzie żywej, żeby przesłuchiwanego nie rozdrażniać. Na inne tematy pan Majda rozmawiał ze znacznie większym opanowaniem.
– Szalik? – zdziwił się. – Jaki szalik? A, szalik…! Tego parszywca szalik!!!
No i, niestety, znów się zaczęło. Pan Majda znalazł ten szalik w bambusie. Przystrzygł kępę na równo, wyjechał na trzy tygodnie, wrócił i dwa razy wyższa się zrobiła, szlag go trafił, a w sobotę akurat ten młody łajdus róże mu przywiózł, sam je sobie zamawiał w takim jednym ogrodnictwie i teraz nie wie, czy nie od Krzewca były, a on już od Krzewca niczego nie chciał! A on może jeszcze mu i te róże wtrynił! Szalika też nie chciał! Znalazł go, jak resztkę tej kamfory wychlapywał w niedzielę i złapał, i wziął ze sobą, żeby mu w gardło wepchnąć! Nie wie, czy wepchnął, może w nerwach zapomniał!
Nie, wcale nie zamierzał rzucać podejrzenia na młodego łajdusa, chociaż tak naprawdę było mu wszystko jedno. To wspólnik tamtego złoczyńcy! Ale szalik, myślał, że ogrodnika i ciemno w oczach mu się zrobiło, nie dość, że bambus, jeszcze i garderobę u niego zostawia, na pamiątkę może, co…?!
No dobrze, a czy pan Majda coś stamtąd zabrał? Pan Majda zdziwił się bardzo, co miał zabierać? Nic nie zabrał. Przeciwnie, zostawił parszywy szaliczek. Załatwił sprawę i poszedł.
No owszem, pojechał tam samochodem. Swołoczą nie było w domu, więc czekał i z chwili na chwilę był bardziej wściekły. I jak go wreszcie zobaczył, znów ciemno mu się przed oczami zrobiło, ten kwiat w donicy, ani go przesadzić, ani co, ten sekator, to od niego był przecież, niech go sobie zeżre, ten bambus przeklęty, nie wie, jak tam wszedł, chyba tuż za nim się wepchnął i prawdę mówiąc, oprzytomniał dopiero, kiedy on już leżał. Leżał, podlec, i udawał, że nie słyszy, co się do niego mówi!!!
Ciężko Wólnickiemu szło to przesłuchanie.
Do odcisku palca na donicy bez oporu przyznała się pani Majdzina. Jasne, że jej dotykała, wszystkiego we własnym domu dotyka, sprząta przecież i kurze wyciera. Nie, o nagannym czynie męża pojęcia nie miała, jak wyszedł wściekły, tak i wściekły wrócił, tyle, że już bez tego idiotycznego kwiatka, powiedział, że go wyrzucił, czemu się nawet zbytnio nie dziwiła. Jej w ogóle trudno w to okropne wydarzenie uwierzyć, chociaż mąż nerwowy, mógł, owszem, pana Krzewca stuknąć, ale żeby aż tak…? Pan Krzewiec chyba jakiś przesadnie delikatny…? Mąż w ogóle nie dziabał, to mowy nie ma, on tylko ten sekator panu Mirkowi wtykał… No i nareszcie wszystko się zgodziło…
Całą wiedzę o zeznaniach uzyskaliśmy via Sobiesław, któremu fotograf informacji nie skąpił.
Kością zgryzoty dla komisarza Wólnickiego okazał się Szrapnel, co nas wszystkich bardzo zaintrygowało, bo na dobrą sprawę, co ten Szrapnel miał tu do czynienia? Sobiesław wyjaśnił, że dzwonił. Sam się podłożył, dzwonił jak wściekły do ofiary zbrodni i te jego wszystkie telefony o mało Wólnickiego nie wykończyły, Szrapnel nie używał, bowiem własnej komórki, tylko cudzych, w tym pozostawionej w Warszawie przez pomyłkę komórki przyjaciółki swojej siostrzenicy, a przyjaciółka pojechała do Egiptu. Ze skąpstwa to robił. Świństwo roślinne też wymyślił ze skąpstwa i z chciwości, ale nie w tym rzecz, umówiony był z panem Mirkiem, że odpady będą zabierane na bieżąco, a tu nagle chała. I też nie w tym rzecz. Pan Mirek nawalił w bambusie.
Szrapnel miał u siebie bambus, wyrwany, wykopany, składowany do wywiezienia i teoretycznie zniszczenia, w praktyce do uszczęśliwienia kolejnej ofiary, pan Mirek się nie zgłaszał, a bambus wyrastał. Łapał korzeniem każdą odrobinę gruntu, każdą spoinę między kamiennymi kostkami, płożył się, wystrzelił nagle Szrapnelowi przy jego własnej werandzie, zaczął zarastać wjazd na teren, z godziny na godzinę było gorzej, a pan Mirek nic. Szrapnel dostał szału, wpadł w rozpacz i jął popełniać nieostrożność za nieostrożnością.
I taki piękny przekręt całkiem mu się zawalił.
Tego właśnie komisarz nie potrafił zrozumieć. Żeby głupi bambus mógł człowieka doprowadzić do takiego otumanienia? I Majda też przez bambus…? To wprost niemożliwe. Nie zetknął się z tym osobiście, nie był w stanie uwierzyć, chyba powinien sprawdzić to doświadczalnie…
– Kazio ma obawy, że ten cały Wólnicki osobiście zacznie hodować bambus na dziedzińcu komendy – wyjawił nam Sobiesław, rozweselony. – Wszystko mu pasuje doskonale, poza tym jednym. Bambus jako motyw przestępstwa!
Znów odbywało się u mnie zebranko w komplecie.
Przy okazji czekałam na Beatę, do której się wreszcie dodzwoniłam z komunikatem, że już jestem. Ucieszyła się nadzwyczajnie i zapowiedziała natychmiastowy przyjazd, bardzo zaciekawiona, bo zdążyłam jej napomknąć o sensacjach.
– I wszystko ci razem przywiozę – obiecała żarliwie.
Nie pamiętałam wprawdzie, co to było to wszystko, co miała mi przywieźć, przeciwnie, wydawało mi się, że raczej miała wziąć ode mnie, ale nie żywiłam wątpliwości, że cokolwiek by przywiozła, obejrzymy dzieła sztuki. Dodatkowa przyjemność. Uświetnienie sukcesu komisarza, z pominięciem oczywiście bambusa.
Zabrałam ze stołu zapalniczkę i postawiłam ją na półce pod ścianą, żeby nie gnębiła nas swoim widokiem. Komisarzowi się w końcu udało, mnie nie.
Witek, jak zwykle, wspierał się łokciami o bufet nad naszymi głowami. Twierdził, że pracę ma w zasadzie siedzącą, więc bardzo chętnie sobie postoi, tym bardziej, że z tego miejsca ma blisko do lodówki z napojami.
– Nie wiem, czy to już koniec – rzekł ostrzegawczo. – Ta zapalniczka, jak dotąd, wykończyła dwie osoby, a ciągle jej nie ma. Kto będzie trzeci?
– Kracze – skrytykowała go Małgosia.
– To uważasz, że u kogo jeszcze może być? – zainteresował się Tadzio. – Bo ani u ofiar, ani u sprawcy jej nie znaleźli?
– Może źle szukali…
– To szczęście, że ten Majda się przyznał! – westchnął pan Ryszard. – Henio już był ugotowany, a ja miałem same kłopoty z transportem. Wypuścili go, ale bardzo niechętnie.
– Bo chyba łatwiej im było uwierzyć w motywy uczuciowe niż roślinne – powiedziałam w zadumie. – Z miłości i zazdrości od wieków zabijali się gęsto, nikt nikogo dotychczas nie zabił za bambus. O ile wiem.
– I dla pieniędzy…
– Pieniędzy to się tu nachapali, że ho, ho – mruknął Witek i zagrzechotał lodem w szklance. – Lepiej by się im opłaciło chodzić z kopytem po prośbie.
Wtrąciła się zgnębiona Julita.
– Sobiesław mówi, że szukali porządnie. Powiedz im to jeszcze raz, ze szczegółami!
– Zgadza się – wsparł ją Sobiesław. – Uczuliłem Kazia, bez skutku. Nigdzie nie było, ani u Majchrzyckiej… ci Pasieczniakowie do bursztynu się przyznali, a do zapalniczki nie, to znaczy, mnie się przyznali, bo Mirek im obiecywał drugi taki wór i mieli nadzieję, że gdzieś to jest, a tymczasem było ledwo trochę drobiazgu… Cholera, przez tyle lat się odcinałem, a teraz za niego oczami świecę…! W każdym razie zapalniczki się wyparli. U Majdy też nie było, przekopali wszystko…
– A Majdowa żona przysięgła, że na oczy czegoś takiego nie widziała – przypomniała Małgosia.
– U Krystyny szukałem osobiście – ciągnął zmartwiony Sobiesław. – Chętnie mi pozwoliła, chociaż z góry wiedziała, że nie ma. U tej Wiesi… Wandzi… Jak jej tam, dziewczyny Henia…?
– Sam tam byłem – podjął pan Ryszard. – Sam szukałem, bo gliny nie chciały, Henio szukał, Wandzia, ta jej szefowa, ogrodniczka, po rodzinie pytała, wszyscy chyba z tego zgłupieli, bo skoro Wandzia wiedziała, że jej nie ma, to, co? Pan Mirek potajemnie ją tam ukrył? I po jakiego grzyba?
Znaleźliśmy się w punkcie wyjścia. Komisarz Wólnicki mógł sobie kwiczeć ze szczęścia, wiedzieliśmy już, że ambicją wiedziony, uparł się znaleźć sprawcę zbrodni przed powrotem z urlopu swojego zwierzchnika, Górskiego, stąd przeraźliwy chaos, jaki w dochodzenie wprowadził, no dobrze, znalazł. Górski miał wrócić pojutrze. I co nam z jego sukcesu?
Aferę botaniczną udało się rozpętać, już zaczęli likwidować tę jakąś zarazę, ale to właściwie zasługa Majdy, nie nasza. O bursztynie Pasieczniaków nikt z nas słowa nie powie, bo tak się ten nasz bursztyn marnuje, że przyda się każda odrobina korzyści. Reklama w Kalifornii, proszę bardzo, czysty zysk. Julita i Sobiesław… a owszem, z tego może coś sensownego wyniknąć, wygląda nawet na to, że już wynika, bez mojej zapalniczki zaś w życiu by się nie zetknęli!
Tylko gdzie, do stu piorunów jest ta cholerna zapalniczka…?!
Brzęknął gong u furtki i prawie natychmiast szczęknęły otwierane drzwi. Beata! Zerwałam się z kanapy.
– Bardzo cię przepraszam, już tydzień temu powinnam była zadzwonić!
– Nic nie szkodzi, o, cześć wszystkim, jeszcze zdążę bez żadnego problemu. To ja cię przepraszam…
– A ty mnie, za co?
– Za niedopatrzenie. Ale nadrobiłam!