Ганна, відаць, любіла колер асенніх лісцяў. Гэты пакой таксама быў вытрыманы ў іх адценнях. I абажур клаў на ўсё гэта цьмяны аранжавы адбітак, рабіў яе валасы зусім залатымі, а твар зусім янтарным.
— Вы былі ў вёсцы? — сказала яна. — «Распавядайце».
— Быў, але нічога не бачыў. Падарваўся працуючы.
— Што вы мне прывезлі адтуль у падарунак?
— Прывёз, — сказаў Андрэй. — Але я не думаў заходзіць да вас сёння. З сабою няма.
— Што?
— Дзве сапраўдныя народныя выцінанкі. А для душы слоік бруснічнага варэння.
— З грушамі?
— Угу.
— Гэта праўда? — яна глядзела на яго вельмі сур'ёзна.
— Як бога кохам.
— Вы заўсёды памятаеце аб усіх… Бог ты мой, бруснічнае варэнне! Ненавіджу ўсе гэтыя гарадскія «Ружы» і "Дыні". Каб яны папрахлі дзе былі… Ах, як журавіны растуць! На зялёнай нітачцы, нябачныя ў імхах.
— Не пакутуйце вы так, — сказаў Андрэй. — Кіньце ўсё і з'ездзіце на спатканне з пералескамі.
— Хіба так проста? — сказала яна. — Не, гэта, што вакол, — яно трымае. Яно не выпусціць.
— Што з вамi? — спытаў Андрэй. — Скажыце мне.
Яна агледзела яго нават з памяркоўнай усмешкай.
— А вы і сапраўды на зайздрасць румяны і здаровы правінцыял, які дарваўся нарэшце да горада.
— Што з вамі?
— Нічога. Лепей давайце вып'ем… Ну вось… Што з вамі здарылася?
— Сёння лаялі на савеце.
— Цяжка?
— Цяжка.
— А ў астатнім?
— У астатнiм таксама цяжка, — прызнаўся Андрэй.
Бровы Ганны здрыгануліся:
— Нясцерпна?
— Амаль нясцерпна, Ганна.
Яна склала рукі на каленях. Наступнае, відаць, каштавала ёй цяжкіх намаганняў:
— Вы пыталіся, што са мной… Добра… скажу… — Памаўчала. — Прынцыповая старая дзеўка, здаецца, нарэшце пакахала.
— Дык гэта ж вельмі добра, — сказаў Андрэй.
— Гэта вельмі дрэнна, — сказала яна.
— Чаму?
— Таму, што ён ніколі не пакахае мяне.
— Хацеў бы я пабачыць, які гэта дурань можа не пакахаць вас. Скажыце мне, я з ім тады пагавару.
— Андруша, — сказала яна, — вы такi недалёкi?
Толькі тут у Андрэя міжвольна пачырванеў твар.
— Няўжо?..
— Так, — проста сказала яна. — I я ніколі не сказала б вам гэтага, каб не бачыла, як вам цяжка. Я ведаю, гэта не надае прыгажосці дзяўчыне, такія прызнанні… Але я падумала, — а можа, вам будзе лягчэй… Няма нічога, чаго я не зрабіла б для вас… Калі вас можа трошкі суцешыць гэта — я… мне больш нічога не будзе трэба.
Глыбока расчулены, Андрэй глядзеў на яе схіленую галоўку.
— Вы лепшая дзяўчына на свеце, — сказаў ён са спазмаю ў горле.
— I ўсё ж вы кахаеце не самую лепшую?
— Так. Я кахаю не самую лепшую.
— Ну вось, — сказала яна быццам з палёгкаю, хоць вочы яе блішчалі, - я прызналася, але з гэтага нічога не вынікае, Андруша. Я проста буду, не спадзеючыся залішне, быць недзе поруч. Буду заўсёды дапамагаць вам. Зраблю ўсё, каб вы былі з Ірынай…
— Гэтага не будзе, — сказаў ён. — Яна чужая. А ад вас я ніколі не прыму такой ахвяры.
— Які вы дурны, — нейкім танюткім, птушыным галаском сказала яна. — Што вы разумееце ў ёй? I як вы можаце думаць, што мне гэта будзе цяжка?! Для ўсяго, што цяпер ажыло ўва мне, гэта не ахвяра, гэта… радасць. I вы не пакутуйце маім болем, Андруша, не ўнікайце мяне. Прыходзьце, калі шчаслівы, прыходзьце, каб паскардзіцца. Я буду бязмерна рада.
— Але ж вам цяжка…
— О то ж, — з сумнаватай усмешкай сказала яна. — А між тым, яно… як у раю ды на краю, то лепей у пекле на сяродцы.
— За што вы мяне так?
— Хіба я ведаю? Але з першым вашым прыходам, як свежым ветрам пранесла па пакоях. Быццам у камяніцу ўнеслі кавалачак зусім іншага жыцця.