У iхняй вёсцы часта расказвалi пра аднаго хлопца, як яго падхапiў вецер i хутчэй, чым паспееш перахрысцiцца, панёс, а праз дзве мiлi шпурнуў, ужо мёртвага, на зямлю. Цi ж з iм не тое самае стала? Цi ж гэтая машына, якое старыя людзi баяцца, не горшая яшчэ i за вецер?.. А дзе яна яго выкiне!
Ад гэтай думкi Мiхалка ўхапiўся за борт платформы i заплюшчыў вочы. Адчуў, як яго нясе, як страшна гудзе, як вецер хвошча яго па твары i смяецца: "го-го-го!.. хi-хi-хi!.."
Падхапiла яго бура, падхапiла!.. Толькi што не ад мацi, не ад бацькi, не ад роднай хаты, а сiрату з чыстаполiцы.
Ён разумеў, што нешта з iм не так, але нiчым не мог сам сабе памагчы. Дрэнна яму, будзе, напэўна, яшчэ горш, але таму, што бывала ўжо дрэнна, горш i найгорш, ён расплюшчыў вочы i перастаў трымацца за борт. На ўсё божая воля. На тое ён бедны мужык, каб цягаць бяду на карку, а ў сэрцы - страх i смутак...
Паравоз прарэзлiва засвiстаў. Мiхалка зiрнуў наперад i ўбачыў воддаль цэлы лес дамоў, аслоненых дымам.
- Недзе гарыць? - спытаўся ён у змазчыка.
- Гэта Варшава!..
Дзецюка зноў сцiснула за сэрца. Як ён асмелiцца ўвайсцi ў гэты дым?
Станцыя. Мiхалка злез з платформы. Пацалаваў у змазчыка руку i, разглядзеўшыся, памалу пайшоў да тое крамы, дзе на шыльдах былi намаляваны куфлi з чырвоным пiвам i зялёная гарэлка ў бутэльках. Не выпiўка яго туды прыцягвала, а штосьцi iншае.
За карчмой вiдаць было - будуецца дом, а перад тымi шыльдамi стаялi муляры. Ён прыгадаў параду iнжынера i падышоў - спытацца пра работу.
Муляры, хлопцы хвацкiя, забруджаныя вапнай i цагляным пылам, самi зачапiлi дзецюка.
- Хто ж ты такi?.. Адкуль жа ты?.. Як тваю мацi завуць?.. Хто табе шапку такую пашыў?
Адзiн цягнуў яго за рукаво, другi насунуў шапку на вочы. Разоў некалькi закружылi яго на адным месцы, дык ён i не ведаў ужо, з якога боку прыйшоў.
- Адкуль жа ты, хлопча?
- Я, пане, з Вiльчалыкаў, - адказаў Мiхалка.
Ён гаварыў неяк нараспеў, твар яго быў перапалоханы, i муляры дружна зарагаталi.
Мiхалка стаяў сярод iх i, хоць i крыўдна трохi было, таксама смяяўся.
"Глядзi, якiя вясёлыя хлопцы!.."
Гэты ягоны смех i прастадушны выгляд выклiкалi ў муляраў прыхiльнасць. Яны супакоiлiся, пачалi яго распытваць. Калi ж сказаў, што шукае працы, паклiкалi за сабой.
- Дурны, падла, але, здаецца, добры хлопец, - сказаў адзiн з майстроў.
- Трэба яго ўзяць, - дадаў другi.
- А ўступнае дасi? - спытаўся ў Мiхалкi чаляднiк.
- Ды я ж не ведаю, як гэта?
- Паставiш гарнец гарэлкi, - растлумачыў другi.
- Або возьмеш ад нас прачуханца! - дадаў, смеючыся, трэцi.
Падумаўшы, Мiхалка сказаў:
- Яно, вядома, лепш узяць, чым даваць...
Мулярам i гэта спадабалася. Зноў разоў два насунулi яму шапку на вочы, але гарэлкi не дамагалiся i прачуханца не далi.
Так яны весела дайшлi да месца i ўзялiся за працу. Майстры ўзлезлi на высокае рыштаванне, а дзеўкi i падлеткi пачалi насiць цэглу. Мiхалку, як навiчка, паставiлi перамешваць лапатай вапну з пяском.
Так ён стаў мулярам.
Назаўтра яму далi на дапамогу дзеўку, такую ж бедную, як i ён. Усяго i вопраткi ў яе было, што старая хустка, дзiравая спаднiца i кашулiна - божа, злiтуйся! Прыгожай яна не была. Смуглявая, сухая з твару, нос кароткi, задзёрты, нiзкi лоб. Але Мiхалка быў непераборлiвы. Як толькi яна з'явiлася каля яго з лапатай, ён зацiкавiўся ёю, як хлопец дзяўчынай. А як зiрнула на яго з-пад спалавелай хусткi, адчуў, што ў грудзях пацяплела. Ён нават так асмялеў, што спытаўся:
- Адкуль жа вы? Далёка ад Варшавы? Даўно працуеце з мулярамi?
Распытваючы, ён казаў ёй "вы". Але таму, што яна пачала гаварыць яму "ты", дык i ён ёй "ты".
- Не бяры так цяжка, - казаў ён, - я ўжо i за цябе, i за сябе зраблю.
I рабiў так шчыра, што ажно пот з яго лiўся, а дзеўка толькi коўгала лапатай па версе, туды ды назад.
З таго часу яны хадзiлi ўдваiх увесь дзень, i заўсёды асобна. Часамi да iх далучаўся адзiн чаляднiк. Дзеўцы ўсялякага нагаворыць, з дзецюка накпiць толькi i ўсяго. Увечары Мiхалка заставаўся начаваць у камянiцы, якую яны муравалi, бо не было яму куды iсцi, а яго сяброўка iшла ў горад разам з iншымi i з тым чаляднiкам, якi ўвесь час лаяў яе, а то i па карку даваў.
- Нешта не любiць ён дзеўку, - сам сабе гаварыў Мiхалка. - Але нiчога не зробiш: на тое ён i чаляднiк, каб нас падштурхоўваць...
Затое ўжо сам ён стараўся за ўсю тую крыўду рабiць дзяўчыне палёгку. Увесь час працаваў за сябе i за яе. Снедаючы, дзялiўся з ёю хлебам, а ў абед купляў ёй баршчу за пяць грошаў, бо ў дзеўкi амаль нiколi не было за што купiць.
Калi iх прызначылi насiць цэглу наверх, дзяцюк не мог ужо выручаць сваю сяброўку, бо тут прыглядалiся майстры.
Аднак па гнуткiх дошках рыштаванняў хадзiў ён за ёю след у след i вельмi ж баяўся, каб яна не спаткнулася i цэгла не прывалiла яе!
Бачачы такую яго заклапочанасць, той чаляднiк пакеплiваў з Мiхалкi i паказваў на яго iншым. Тыя таксама смяялiся i крычалi зверху:
- На, дурань, на!..
Неяк апоўднi чаляднiк паклiкаў дзяўчыну ўбок, чагосьцi ўсё ад яе дамагаўся, нават i штурхануў мацней, чым заўсёды. Пасля той гутаркi яна падышла да Мiхалкi заплаканая i спыталася, цi не пазычыць ён ёй дваццаць грошаў.
Чаго б у яго для яе не было! Ён хуценька развязаў вузельчык, дзе былi грошы, яшчэ прывезеныя са станцыi, i адлiчыў ёй, колькi прасiла.
Дзяўчына занесла дваццаць грошаў чаляднiку, i з той пары не было амаль нiводнага дня, каб дзяцюк не рабiў ёй тых безнадзейных пазыкаў. Потым аднойчы нясмела спытаўся ў яе:
- Навошта ты даеш грошы гэтаму нелюдзю?
- Ды так ужо, - адказала дзеўка.
Неяк раз чаляднiк пасварыўся з пiсарам i пакiнуў працу. Мала таго, што сам пакiнуў, дык яшчэ i дзяўчыне загадаў, нiбы служанцы якой, зрабiць тое самае iсцi за iм.
Дзяўчына завагалася. Аднак, калi пiсар прыгразiў, што калi яна не дабудзе да вечара, дык ён не заплацiць ёй за ўвесь тыдзень, - зноў узялася за працу. Беднаму чалавеку капейка, так цяжка заробленая, не можа не быць дарагой.