- Хацеў бы я ведаць, - вымавiў ён, для чаго свецяць зоркi? Цi не для таго, каб рана цi позна кожны мог адшукаць сваю зорку? Глянь, вунь мая планета якраз над вамi... Але як далёка да яе!
- Прыгожая, - ухвалiла змяя. - А што ты будзеш рабiць тут, на Зямлi?
- Я пасварыўся са сваёй кветкай, - прызнаўся Маленькi прынц.
- А, вось яно што...
I яны змоўклi.
- А дзе ж людзi? - зноў загаварыў нарэшце Маленькi прынц. - Нейк самотна ў гэтай пустынi...
- I мiж людзей таксама самотна, - заўважыла змяя.
Маленькi прынц дапытлiва паглядзеў на яе.
- Дзiўная ты iстота, - нарэшце прамовiў ён, - тонкая, як палец.
- Затое магутней пальца караля, - сказала змяя.
Маленькi прынц усмiхнуўся:
- Якая ж ты магутная... У цябе нават ног няма... Ты нават падарожнiчаць не можаш...
- Я магу даставiць цябе далей, чым якi карабель, - сказала змяя.
Яна, як залаты бранзалет, абвiлася вакол шчыкалаткi Маленькага прынца.
- Кожнага, каго я крану, я вяртаю зямлi, з якой ён выйшаў, - дадала яна. Але ты чысты i прыляцеў з зоркi...
Маленькi прынц прамаўчаў.
- Мне шкада цябе, ты такi бездапаможны на гэтай камянiстай Зямлi. Я змагу дапамагчы табе, калi ты моцна знудзiшся па сваёй планеце. Я магу...
- Я цудоўна зразумеў цябе, - сказаў Маленькi прынц. - Але чаму ты ўвесь час гаворыш загадкамi?
- Я рашаю ўсе загадкi, - сказала змяя.
I яны змоўклi.
ХVIII
Маленькi прынц прайшоў усю пустыню i не сустрэў нiводнай жывой душы. За ўвесь час яму трапiлася толькi адна-адзiная кветка, кволенькая, непрыкметная кветачка ў тры пялёсткi.
- Добры дзень, - павiтаўся Маленькi прынц.
- Дзень добры, - адказала кветка.
- А дзе людзi? - ветлiва спытаў Маленькi прынц.
Кветка аднойчы бачыла, як мiма iшоў караван.
- Людзi? Ды iх, па-мойму, усяго шасцёра цi сямёра. Я бачыла iх некалькi гадоў назад. Але хто iх ведае, дзе iх шукаць. Iх носiць ветрам. У iх няма каранёў, гэта надае iм безлiч турбот.
- Бывай, - развiтаўся Маленькi прынц.
- Бывай, - адказала кветка.
ХIХ
Маленькi прынц падняўся на нейкую высокую гару. Адзiныя горы, якiя ён ведаў у сваiм жыццi, былi тры вулканы, якiя былi яму па калена. Патухлы вулкан служыў яму табурэтам. "З такой высачэзнай гары, - падумаў ён, - я адразу ўбачу i ўсю планету i ўсiх людзей..." Але наўкол перад яго вачыма тырчалi адны вострыя вяршынi скал.
- Добры дзень, - павiтаўся ён на ўсякi выпадак.
- Добры дзень... дзень... дзень... - адгукнулася рэха.
- Хто вы? - спытаў Маленькi прынц.
- Хто вы... хто вы... хто вы... - адгукнулася рэха.
- Будзьце маiмi сябрамi, я зусiм адзiн, - сказаў ён.
- Адзiн... адзiн... адзiн... - адгукнулася рэха.
"Якая дзiўная планета! - падумаў Маленькi прынц. - Сухая-сухая, i ўся ў ражнах, i салёная нейкая. А людзям бракуе ўяўлення. Яны толькi паўтараюць тое, што iм кажуць... Дома ў мяне была кветка: тая заўсёды загаворвала першая..."
ХХ
Доўга блукаў Маленькi прынц па пясках, снягах ды скалах i натрапiў нарэшце на нейкую дарогу. А ўсе дарогi вядуць да людзей.
- Добры дзень, - сказаў ён.
Перад iм рассцiлаўся сад, у якiм квiтнела мноства ружаў.
- Добры дзень, - азвалiся ружы.
Маленькi прынц не мог паверыць сваiм вачам. Усе яны былi так падобны да яго кветкi!
- Хто вы? - уражаны, спытаў ён.
- Мы ружы, - адказалi ружы.
- Вось як... - прамовiў Маленькi прынц.
I ён адчуў сябе вельмi-вельмi няшчасным. Яго красуня казала, што яна адзiная такая ў сусвеце. I вось - калi ласка! У адным толькi садзе iх цэлых пяць тысяч, як на падбор.
"Яна вельмi раззлавалася б, калi б убачыла iх, - падумаў ён. - Яна страшэнна закашляла б i прыкiнулася, што канае, толькi б не паказацца смешнай. I я быў бы вымушаны рабiць выгляд, што ратую яе, бо iначай яна сапраўды памерла б, каб толькi прынiзiць мяне..."