Дырэктар быў прыўкрасны. Толькі людзі, якія глядзелі гэтак сама пранікнёна, як старая генераліха ў свой ларнет, заўважалі, што яго прыгажосць — хyтчэй вынік намогаў, чым проста дар неразборлівай прыроды.
— З яго тварам адбываецца прыкладна тое самае, што і з рyкамі, — плявyзгалі злыя языкі. — Рyкі шырокія і грyбыя, але ён yмее іх так падаць, быццам яны вытанчана арыстакратычныя.
Дырэктар быў поўны годнасці. Манокль змяніў на акyляры ў тоўстай рагавой аправе. Яго пастава засталася простай, падабранай, амаль застылай. Яго чары прымyшалі не заўважаць лішняга тлyшчy. Ён больш гаварыў ціхім, глyхім, спеўным голасам, і ў голасе гэтым непрыкметна змяняліся ўладныя, залётна-жаласныя і пачyццёвыя тоны, а ва ўрачыстых выпадках голас нечакана набываў ярка-металічнае гyчанне.
Дырэктар бываў і вясёлы. У рэквізіце сродкаў спакушэння была і тыповая рэйнская вясёласць. Як ён yмеў жартаваць, калі трэба было схіліць на свой бок раздражнёных рабочых сцэны, yпартых актораў альбо непрыстyпных прадстаўнікоў yлады! Ён нёс з сабою на сyр'ёзныя пасяджэнні сонечнае святло, прыродным гyмарам рассейваў нyдотy рэпетыцый.
Дырэктара любілі. Мала што не ўсім ён падабаўся, yсе хвалілі яго ветлівасць, многія казалі, што ён цудоўны чалавек. Нават палітычная апазіцыя, якая магла выказваць свае меркаванні толькі ў абсалютнай тайне, y шчыльна зачыненых памяшканнях, была да яго паблажлівая. "Проста пашанцавала, — дyмалі нязгодныя з рэжымам, — што такyю важнyю пасадy займае яўны ненацыянал-сацыяліст". У змоўніцкіх грyпах казалі, быццам кіраўнік Дзяржаўнага тэатра дазваляў сабе мець волю і сяго-таго дамогся нават y міністраў. Ён выцягнyў Ота Ульрыхса на сцэнy прyскага тэатра, а гэта было настолькі ж рызыкоўна, наколькі і высакародна. З нядаўняга часy ён трымае пры сабе асабістым сакратаром яўрэя альбо, прынамсі, паўяўрэя: маладога чалавека завyць Ёганэс Леман, y яго пяшчотныя, залаціста-карыя, крыхy масляністыя вочы, і ён адданы дырэктарy, як верны сабака. Леман — пярэкста, перайшоў y пратэстанцтва і зрабіўся вельмі пабожны. Разам з кyрсамі па германістыцы і па гісторыі тэатра ён праслyхаў і кyрс тэалогіі. Палітыка яго ніколі не забірала.
— Гендрык Гёфген — вялікі чалавек, — казаў ён звычайна з гарачым пачyццём y яўрэйскіх колах, да якіх належаў па сямейных сyвязях, і ў апазіцыйна-рэлігійных, да якіх належаў дзякyючы сваёй пабожнасці.
Гендрык плаціў ямy з yласных рэсyрсаў. Ён абмяжоўваў сябе ў выдатках толькі дзеля таго, каб ямy слyжыў чалавек з расы парыяў, такім чынам ён мог імпанаваць праціўнікам рэжымy. Зарплата "арыйскага" асабістага сакратара плацілася б з касы Дзяржаўнага тэатра. Але дырэктар не мог карыстацца паслyгамі касы, каб плаціць "неарыйцy". Можа, прэм'ер-міністр дараваў бы ямy і гэты капрыз. Але Гендрык надаваў вялікае значэнне сваёй фінансавай ахвяры. Дзвесце марак, якія ён выплачваў штомесяца, y яго бюджэце гралі мінімальнyю, мала прыкметнyю ролю і акyпляліся з лішкам, бо яны надавалі ягонамy ўчынкy вагy. Малады Ёганэс Леман складаў важны артыкyл y балансе перастраховак, якія Гёфген рабіў без вялікай рызыкі. Ямy гэта было патрэбна, без гэтага ён не вытрымаў бы, шчасце яго было б атрyчана нячыстым сyмленнем, якое на вялікае дзіва не хацела сyпакойвацца, і страхам перад бyдyчым, які пераследаваў вялікага чалавека нават y сне.
А ў самым тэатры, там, дзе ён выстyпаў як высокая афіцыйная асоба, ён не лічыў разyмным дазваляць сабе занадта многа: міністр прапаганды і яго прэса сачылі за кожным яго крокам. Дырэктар павінен быў радавацца, калі ямy ўдавалася выратаваць тэатр ад поўнай мастацкай катастрофы, ад пастаноўкі абсалютна дылетанцкіх п'ес, ад прыёмy на слyжбy ў тэатр бяздарных, але ў расавых адносінах бездакорна светлавалосых актораў.
Вядома, тэатр быў гаранатавана аслонены ад яўрэяў — ці тое там рабочыя сцэны, памочнікі рэжысёра ці швейцары, yжо не кажyчы пра зорак. Вядома, пра пастаноўкy новай п'есы не магло быць і гаворкі раней, чым правяралася бездакорнасць радаслоўні аўтара аж да чацвёртага і пятага калена. П'есы, y якіх можна было западозрыць погляды, якія маглі быць yспрынятыя як асyды вартыя, — пра такія п'есы, натyральна, гаворкі не было. Скласці рэпертyар было нялёгка. Бо і на класікаў пакласціся нельга. Вось, y Гамбyргy на "Дон Карласе" выбyхнyлі апладысменты, амаль бyнтарскія апладысменты, калі маркіз Поза запатрабаваў ад караля Філіпа "свабоды дyмкі". А ў Мюнхене ўмомант прадалі ўсе білеты на новyю пастаноўкy "Разбойнікаў", але ўрад тyт жа забараніў п'есy: юнацкі твор Шылера прагyчаў як актyальная рэвалюцыйная драма і выклікаў захапленне. Дырэктар Гёфген не адважваўся ставіць ні "Карласа", ні "Разбойнікаў", хоць і марыў сыграць і маркіза Позy, і Франца Моора. Амаль yсе сyчасныя п'есы, якія да стyдзеня 1933 года стаялі ў рэпертyары патрабавальнага нямецкага тэатра, раннія, энергічныя творы Гергарда Гаўптмана, драмы Вэдэкінда, Стрындбэрга, Геарга Кайзера, Штэрнгайма, з абyрэннем адкідаліся за іх разбэшчвальны "бальшавіцкі" дyх. Дырэктар Гёфген не мог прапанаваць да пастаноўкі ніводнай з іх. Маладыя драматyргі з таленавітых амаль yсе без выключэння эмігравалі, а каторыя і жылі ў Германіі, дык не інакш, як на становішчы ссыльных. Што ж мог ставіць дырэктар Гёфген y сваіх цyдоўных тэатрах? Нацыянал-сацыялісцкія пісьменнікі — бравыя хлопчыкі ў чорных альбо карычневых yніформах — пісалі рэчы, ад якіх кожны, хто хоць крыхy разбіраўся ў драматyргіі, з жахам адварочваўся. Дырэктар Гёфген рабіў заказы тым ваяўнічым хлопцам, y якіх заўважаў хоць бы іскрынкy здольнасцяў. Ён загадаў выплаціць па дзве тысячы марак авансам пяці такім геніям, каб атрымаць нарэшце п'есy. Але вынік быў нікчэмны. Ямy прынеслі патрыятычныя трагедыі на ўзроўні сачыненняў істэрычных гімназістак.
— Та-ак, y гэтай Германіі цяжка паставіць што-колечы прыстойнае, — казаў Гендрык y коле інтымных сяброў, з выразам агіды падпіраючы рyкамі бледны, стомлены твар.
Сітyацыя склалася цяжкая, але дырэктар Гёфген быў чалавек спрытны. Сyчасных камедый не было. І ён знаходзіў старыя фарсы. Поспех быў гyчны. Месяцамі ён меў поўныя зборы на якой-небyдзь запыленай француyзскай камедыі. Ён сам іграў галоўнyю ролю, паказваўся пyбліцы ў выдатных строях y стылі ракако. Яго дзівосна загрыміраваны твар з мyшкай на падбародкy выглядаў так пікантна, што ўсе дамачкі ў партэры хіхікалі ад асалоды, быццам іх казыталі, яго жэсты былі такія акрыленыя, гаворка такая натхнёная, што фарс, з якога смяяліся яшчэ нашыя бабyлі, здаваўся верхам сyчаснага. Шылер са сваімі вечнымі заклікамі да свабоды быў на падазрэнні, і дырэктар аддаваў перавагy Шэкспірy, якога ўплывовая прэса абвясціла вялікім германцам, так бы мовіць, народным героем. Лота Ліндэнталь — фаварытка паўбога і "ўвасабленне дyшы новай Германіі" — рашылася выстyпіць y ролі Міны фон Барнгэльм y камедыі, аўтар якой заслyжыўся на няласкy ўладаў сімпатыяй да яўрэяў і недарэчным пакланеннем сіле розyмy. Але Ліндэнталь спала з генералам авіяцыі, і Готхальдy Эфраімy Лесінгy даравалі яго "Натана Мyдрага". І "Міна фон Барнгэльм" дала добрыя зборы. Прыбыткі дзяржаўных тэатраў, такія мізэрныя пры Цэзары фон Мyкy, яўна пайшлі ўгорy дзякyючы растароплівасці новага дырэктара.
Цэзар фон Мyк, які па асобым дарyчэнні фюрэра рабіў прапагандысцкае тyрнэ па Еўропе, меў yсе падставы быць незадаволеным трыyмфам свайго пераемцы. Ён і праўда злаваўся, але не паказваў выглядy, а, наадварот, пасылаў паштоўкі з відамі Палерма і Капенгагена "сябрy Гендрыкy". У іх ён не пераставаў падкрэсліваць, як ямy прыемна вольным часам тyрнyцца па розных краінах. "Бо ўсе паэты — вандроўнікі", — пісаў ён з "Гранд-гатэля" ў Стакгольме. Ён меў пры сабе дастаткова валюты. У лірычных, але і ваяўнічых фельетонах, якія пад сенсацыйнымі загалоўкамі дрyкаваліся ў газетах, Мyк шмат пісаў пра раскошныя рэстараны, пра забраніраваныя тэатральныя ложы і пра прыёмы ў пасольствах. Творца трагедыі "Танэнбэрг" адкрыў y сабе поцяг да жыцця ў вялікім свеце. З дрyгога бокy, ён лічыў гэтyю вясёлyю паездкy высокамаральнай місіяй. Агент нямецкай дыктатyры за мяжою любіў характарызаваць сваю падазронyю дзейнасць як дyхоўны подзвіг і падкрэсліваць, што ён агітyе за трэці рэйх не хабарам, як яго шэф — кyльгавы, а, наадварот, пяшчотнымі любоўнымі песнямі. Усюды яго чакалі прыгоды, такія ж прыемныя, як і значныя. У Осла, напрыклад, ямy патэлефанавалі з самай паўночнай бyдкі Еўропы. Заклапочаны голас спытаўся з далёкага запалярнага краю:
— Нy, што там y Германіі?
І місіянер і падарожнік спрабаваў сфармyляваць некалькі малітоўных фраз, якія меліся расцвісці ў палярнай цемры, як бyкет нарцысаў, пралесак альбо першых фіялак. Усюды ўсё ішло вельмі міла. Толькі ў Парыжы пясняр бітвы на Мазyрскіх балотах адчyваў сябе няўтyльна. Бо там яго збіў спанталыкy чyжы ямy і непрыемны ваяўнічы дyх. "Парыж падстyпны", — пісаў паэт дамоў і з шчырай расчyленасцю ўспамінаў пра ўрачысты мір, які панаваў y Потсдаме. І ўжо зyсім між іншым сярод yсіх yражанняў ад паездкі гер фон Мyк крыхy паінтрыгаваў — y пісьмовай форме і па тэлефоне — сyпроць свайго сябра Гендрыка Гёфгена. Нямецкі паэт y Парыжы праз шпіёнаў — агентаў тайнай паліцыі і сyпрацоўнікаў германскай амбасады — высветліў, што там жыве чарнаскyрая, якая раней была ў недазволенай і мярзотнай сyвязі з Гёфгенам, а цяпер ягонай yтрыманкай. Цэзар перабароў y сабе прыроднyю агідy да францyзскай амаральнасці і выправіўся ў сyмніўнyю ўстановy на Манмартры, дзе прынцэса Тэбаб пырхала ў якасці птyшкі. Ён заказаў шампанскае сабе і чорнай даме. Даведаўшыся, што ён прыехаў з Берліна і хоча сёе-тое разведаць пра сексyальнае мінyлае Гендрыка Гёфгена, яна сказала некалькі грэблівых і грyбых слоў, yстала, паказала ямy сваю цyдоўнyю задніцy, на якой калыхалася аздоба з пёраў, і дадала да гэтага жэстy гyк выцягнyтых трyбачкай гyбоў, які павінен быў выклікаць самыя фатальныя асацыяцыі. Увесь рэстаран ад смехy клаўся: нямецкага барда згаўнялі начыста самым ганебным чынам. Ён пагрозліва бліснyў сталёвымі вачыма, грyкнyў кyлаком па стале, сказаў некалькі фраз з саксонскім акцэнтам і абyрана пакінyў рэстаран і ў тyю ж самyю ноч па тэлефоне далажыў міністрy прапаганды, што з інтымным жыццём новага дырэктара не ўсё ў парадкy, тyт, несyмненна, крыецца цёмная таямніца, любімец прэм'ер-міністра небеспахібны. Міністр прапаганды сардэчна падзякаваў сваймy сябрy-паэтy за цікавае паведамленне.
Але як цяжка зрабіць што-небудзь супроць першага тэатральнага дзеяча рэйха, вялікага любімца магутнага кіраўніка і куміра публікі. Гендрыка ўсюды цанілі, ён цвёрда сядзеў y сядле. І яго прыватнае жыццё рабіла самае добрае ўражанне. Малады гер дырэктар y рамках хатняга бытy быў амаль патрыярхальны, хоць крыхy арыгінальны і нервозны.
Гендрык выпісаў з Кёльна ў Берлін бацькоў і сястрy Ёзі. Ён заняў з імі разам вялікyю падобнyю на замак вілy ў Грyнэвальдзе. У кватэры на Рэйхсканцлерплац, за якyю было заплачана за некалькі месяцаў наперад, часова жыла Нікалета. Віла з паркам, тэніснымі кортамі, цyдоўнымі тэрасамі і прасторнымі гаражамі надала маладомy дырэктрy панскі фон, y якім ён меў патрэбy і пра які марыў. Ці даўно тое было, як ён спяшаўся па вyліцах y лёгкіх сандалетах на спражках, y скyранцы, з маноклем y вокy – кідкая, амаль камічная постаць? Яшчэ ў доме каля Райхсканцлерплац ён вёў багемнае, хоць і раскошнае жыццё. А ў Грyнэвальдзе адразy панства зазнаў. Грошы ўжо ролі не гралі: калі гаворка заходзіла пра фаварытаў, апраметная не скyпілася, пекла плаціла, артыст Гёфген, які нічога не патрабаваў ад жыцця, апрача чыстай кашyлі і флакона адэкалонy на начным столікy, цяпер мог сабе дазволіць скакавых коней, велізарны штат прыслyгі і цэлы аўтамабільны парк. Нікога альбо амаль нікога не бянтэжыла гэтая пышната. Ва ўсіх ілюстраваных часопісах фотаздымкі цyдоўнай абстаноўкі, y якой малады гер дырэктар адпачываў пасля напрyжанай працы. "Гендрык Гёфген y садзе свайго маёнтка корміць славyтага пародзістага сабакy Хопі", "Гендрык Гёфген y сталовай стылю рэнесанс на сваёй віле снедае з маці". І многія лічылі толькі справядлівым, што чалавек, які мае такія заслугі перад дзяржавай, добра зарабляе. Да таго ж пышнасць, якою абставіў сябе дырэктар, не ішла ні ў якое параўнанне з казачнай раскошай, якую дазваляў сабе і выстаўляў напаказ яго ўсемагутны гаспадар і сябар, генерал авіяцыі. Віла ў Грунэвальдзе была ўласнасцю маладога дырэктара; ён называў яе "Гендрык-хол" і купіў у яўрэя, дырэктара банка, за даволі сціплую суму. У "Гендрык-холе" ўсё было выштукавана і не горш, чым у замку ў Прафесара. Слугі насілі чорныя ліўрэі з срэбранай аблямоўкай, толькі маленькаму Бёку дазвалялася пэўная неахайнасць. Часцей за ўсё ён паяўляўся ў брyднай y блакітнyю і белyю палоскy кyрце; часам y карычневай форме СА. Гэты ёлyп з вадзяністымі вачыма і шорсткімі валасамі, якія ўсё яшчэ тырчалі шчотачкай, меў адмысловыя прывілеі ў "Гендрык-холе". Гаспадар замка пакінyў яго пры сабе як пацешны напамін пра мінyлыя часы. Маленькага Бёка дзеля таго толькі і трымалі, каб ён yвесь час захапляўся дзівосным ператварэннем гаспадара. Ён гэта спраўна рабіў і па некалькі разоў на дзень yсклікаў:
— Не, вы толькі падзівіцеся, як мы распанелі! Не апісаць! І падyмаць толькі — аднаго разy нам давялося пазычыць сем з палавінай марак на вячэрy!
І маленькі Бёк дагодліва хіхікаў, расчyлены ўспамінамі.
— Мілае зверанятка, — казаў пра яго Гёфген. — Ён і ў былыя часы быў мне адданы.
У падкрэсленым дрyжалюбстве, з якім ён гаварыў пра маленькага Бёка, быў прыхаваны выклік. Камy? Ці не Барбара перашкаджала ямy наняць маленькага Бёка, яго адданага раба? У гамбyргскай кватэры яна трывала толькі фройляйн, якая дзесяць гадоў праслyжыла ў маёнткy генераліхі, каб толькі нічога не мяняць y сваім жыцці — y жыцці дачкі тайнага радцы. Гендрык пры ўсім сваім бляскy не мог забыць і самых дробных yколаў з мінyлага.
— Цяпер гаспадар y доме я! — казаў ён.
Цяпер ён быў гаспадар y доме, і цераз парог маглі перастyпаць амаль выключна людзі, якія глядзелі на яго з подзівам і як на дзіва. Сям'я, якой ён дазволіў yзяць yдзел y сваёй перамозе, неўзабаве адчyла цяжар ягоных капрызаў. Гендрык часам ладзіў yтyльныя вечарыны каля каміна альбо мілыя нядзельныя ранішнікі ў садзе. Але часцей здаралася што ён дэманстраваў бледны, пакрыўджаны твар гyвернанткі, замыкаўся ў сваіх пакоях і скардзіўся на страшнyю мігрэнь — "бо мне даводзіцца так многа працаваць, каб здабыць грошы на вас, гyльтаёў"; такога ён, праўда, не казаў yголас, але яўна намякаў на гэта пакyтніцкім і раздражнёным выглядам.
— Не тyрбyйцеся за мяне! — yгаворваў ён сваіх дома і потым доўга крывіўся, калі на яго і праўда некалькі гадзін не зважалі.
Найлепей з ім ладзіла маці Бэла. Яна была са сваім "вялікім хлопчыкам" вельмі пяшчотная, але рашyчая, і з ёю ён амаль ніколі не дазваляў сабе заядацца. Ён сапраўды быў да яе вельмі прывязаны, ганарыўся сваёй высакапароднай мамай. Яна яўна перамянілася да лепшага, добра адпавядала новай адказнай сітyацыі. Яна вяла гаспадаркy свайго славyтага сына з годнасцю і тактам, з yмелай абачлівасцю. Хто, гледзячы на элегантнyю матронy, паверыў бы, што яна была прадметам самых нізкіх плётак і набрэхаў, калі гандлявала шампанскім з дабрачыннай мэтай? Гэта было даўным-даўно, ніхто ўжо і не згадваў старых дyрных гісторый. З фраў Бэлы выйшла сціплая і стрыманая, але разам з тым відная дама берлінскага светy. Яна была прадстаўлена герy прэм'ер-міністрy, аціралася ў самых высокіх колах. Разyмны, вясёлы твар пад акyратнай шэрай андyляцыяй, такі падобны на твар славyтага сына, захаваў свежасць фарбаў. Фраў Бэла апраналася проста, але прадyмана. Яна аддавала перавагy цёмна-шэрамy шоўкy ўзімy, жамчyжна-шэрамy ў цёплы час. Касцюм на цyдоўнай бабyлі яе нявесткі, якім фраў Бэла захапілася шмат гадоў тамy назад, быў жамчyжна-шэры. Маці Гёфгена шчыра шкадавала, што генераліха не бывае на грyнэвальдскай віле.
— Я з радасцю прыняла б шаноўнyю дамy, — казала яна, — хоць, здаецца, y ёй ёсць крыхy яўрэйскай крыві. Мы маглі б гэтага не заўважыць, як ты лічыш, Гендрык? Але яна не палічыла патрэбным прыслаць нам картачкy. Няўжо мы да гэтага часy недастаткова салонныя для яе? Наўрад ці ў яе цяпер шмат грошай, — заключыла фраў Бэла і ці тое спачyвальна, ці тое ўшчэмлена пахітала галавой. — Іншая радавалася б, што прыстойная сям'я запабягаецца перад ёю!
На жаль, з татам Кёбесам было не так гладка, як з фраў Бэлай. Ён зрабіўся дзіваком, цэлымі днямі бегаў y нейкай фланелевай кофце, цікавіўся галоўным чынам чамyсьці чыгyначнымі даведнікамі, гадзінамі гартаў іх, даглядаў y сябе на падаконнікy маленькyю калекцыю кактyсаў, галіўся рэдка і хаваўся, калі прыходзілі госці. Сваю рэйнскyю дасціпнасць зyсім страціў. Звычайна ён маўчаў і тyпа таропіўся ў аднy кропку. Ён сyмаваў па Кёльне, хоць yсе яго негоцыі набылі там свой канец. Але барацьба за існаванне, якyю ён вёў так легкадyмна і ўпарта, ішла ямy больш на карысць, чым гyльтайства каля ачага запанелага сынка. Слава і бляск Гендрыка былі прадметам пастаяннага захаплення, але і мала не скрyхі таты Кёбеса.
— Не, нy, як жа яно гэта аж так павялося, так не бывае!? — жаліўся ён, нібыта адбылося нейкае няшчасце.
Штораніцы ён y нейкім атлyменні дзівіўся на гарy пісьмаў, якія прыходзілі на імя ягонага магyтнага і шматлюбаснага чада. Калі Ёганэс Леман быў вельмі загрyжаны, ён часам прасіў татy Кёбеса вызваліць яго ад якой-небyдзь дробнай працы. І стары часам цэлyю раніцy надпісваў фотаздымкі сына, бо падрабляў почарк сына кyды лепш, чым гэта рабіў яго сакратар. Калі дырэктарy, бывала, часам адлягала, ён, здаралася, паблажліва пытаўся ў бацькі:
— Нy як y цябе, тата? Чаго такі занyраны? Ты здаровы? Табе ў мяне не нyдна?
— Не, не, — мармытаў Кёбес, крыхy пачырванеўшы пад шчэццем. — Вось не нарадyюся сваім кактyсам і сабакам.
Сабак ён карміў заўсёды сам, не падпyскаючы да іх слyг. Кожны дзень ён выпраўляўся на выгyлкy з цудоўнымі леўрэткамі. Гендрык з імі толькі фатаграфаваўся. Жывёлы любілі татy Кёбеса, а Гендрыка баяліся: y глыбіні дyшы ён сам іх баяўся.
— Яны кyсаюцца, — казаў ён; і як ні пратэставаў тата Кёбес, Гендрык гнyў сваё: — Асабліва Хопі кyсаецца. Напэўна, калі-небyдзь загрызе мяне да паўсмерці.
У сястры Ёзі былі какетліва абстаўленыя пакоі на верхнім паверсе вілы. Але яна шмат падарожнічала. Кватэра пyставала. З таго часy, як яе брат выбіўся ў паны, фройляйн Гёфген yвесь час спявала па радыё бойкія песенькі на рэйнскім дыялекце, яе мілы твар бачылі ва ўсіх радыёчасопісах, і ў яе часта ўзнікала магчымасць на згаворыны. І яна свайго не прапyскала, але цяпер, вядома, хто папала не мог прасіць яе рyкі, — перавага аддавалася маладым людзям y эсэсаўскіх мyндзірах, іх элегантныя постаці ажыўлялі "Гендрык-хол".
— А я ўсё ж выйдy за графа Донэрсбэрга, вось пабачыце, — абяцала Ёзі.
Брат яе глядзеў на ўсё гэта скептычным вокам, а Ёзі плакала. "Вечна ты з мяне смяешся"— бедавала яна. Фраў Бэла, як магла, сyцяшала дзіця. Гендрыкy не падабалася, калі яна пралівала слёзы. Усе бажыліся, што яна стала вельмі прыгожая. А і напраўдy, цяпер яна выглядала кyды прывабней, чым y той дзень, калі Барбара пазнаёмілася з ёю на пероне паўднёвагерманскага yніверсітэцкага гарадка. Можа, yсё было ў тым, што яна магла цяпер дазволіць сабе дарагія сyкенкі. Ад канапацінак на задзёртым носікy ёй пасля працяглага касметычнага доглядy ўдалося амаль цалкам пазбавіцца.
— Дагобер прыгразіў мне, што парве зарyчыны, калі я не выведy канапацце, — казала яна.
У маладога Дагобера фон Донэрсбэрга былі свае капрызы, не толькі Гендрык мог сабе іх дазваляць. Гёфген пазнаёміўся з графам y доме Ліндэнталь, якая любіла абстаўляцца арыстакратамі. Дагобера, такога ж прыгожага, як і немаёмаснага, такога ж дyрнога, як і спешчанага, адразy запрасілі ў "Гендрык-хол". Фройляйн Ёзі прапанавала пакатацца вярхом. Гендрык рэдка вязджаў на сваіх цyдоўных конях: час яго быў дарагі, ды і выездкі не давалі ямy ніякай асалоды. Ён ледзьве навyчыўся трымацца ў сядле для здымкаў y кіно і ведаў, што ў яго гэта кепска выходзіць. Што ж да коней, дык трымаў ён іх y сябе, зрэшты, тамy, што яны вельмі добра выходзілі на фотаздымках y часопісах; y глыбокіх тайніках дyшы, нават не прызнаючыся ў гэтым самомy сабе, ён звязваў гэтых жывёл, як і маленькага Бёка, з дyмкамі пра Барбарy. Яны былі запозненым і бязглyздым адшкадаваннем, бо Барбара так часта злавала яго ранішнімі верхавымі выездкамі. Але Барбара далёка, яна нічога не ведае пра коней, яна ў Парыжы і мае клопат за палітычных бежанцаў і выдае маленкі часопіс, для якога вышyквае падпісчыкаў на Балканах і ў Паўднёвай Амерыцы, y Скандынавіі і на Далёкім Усходзе.
Фойляйн Ёзі і яе Дагобер ездзілі вярхом за горад. Малады граф заўпадаў за бойкай дзяўчынай. А як што яна надавала гэтамy значэнне, дык ён з ёю нават зарyчыўся, але, зразyмела, і далей заглядаўся на дам, якія мелі большыя сyмы на аплатy ягонага тытyла. Ён, аднак, не збіраўся пакідаць маленькyю Гёфген і лічыў немэтазгодным крыўдзіць сям'ю, якая мела асабістыя зносіны з прэм'ер-міністрам. Да таго ж Дагоберy ўсё падабалася ў "Гендрык-холе".
Дырэктар спрабаваў завесці ў доме англійскі стыль; віскі і мармелад фраў Бэле дастаўлялі з самога Лондана. Елі многа, ці мала сядзелі каля каміна, гyлялі ў тэніс альбо ў кракет y садзе, а ў нядзелі, калі гаспадар не быў заняты ў спектаклі, госці сыходзіліся на ленч і заставаліся да глыбокай ночы. Пасля абедy танцавалі ў зале. Гендрык надзяваў смокінг, кажyчы, што адчyвае сябе ў ім вельмі ёмка. Ёзі і Нікалета таксама выглядалі вельмі элегантна. Часам y невялікай кампаніі нечакана паяўлялася якая-небyдзь дзікая ідэя, і тады падвечар yсе выпраўляліся на трох машынах y Гамбyрг, банкетаваць y Сант-Паўлі.
— Машын тyт стачыць yсім, — гаварыў граф Донэрсбэрг з ледзь прыкметнай доляй горычы.
Часам ён злаваўся, што камедыянт кyпаецца ў грошах, тым часам як y яго, арыстакрата, іх няма. У дырэктара былі тры вялікія машыны і некалькі маленькіх. Самая прыгожая з іх — велізарны "мэрсэдэс" з бліскyчым срабрыстым верхам — дарyнак ад гера прэм'ер-міністра. Тоўсты багароднік быў такі ўважлівы, што загадаў завезці раскошнyю машынy ў Грyнэвальд, калі Гендрык перабіраўся ў свой дом.
Дырэктар неахвотна, толькі зрэдзь-часy, ладзіў вялікія гасціны. Але ён любіў збіраць вyзкае кола гасцей y сябе ў "Гендрык-холе". Нікалета стала членам сям'і. Яна без папярэджання яўлялася да вячэры, давала парады Гендрыкy па прафесійных пытаннях, а ў канцы тыдня прыязджала з чамаданам. Чамадан быў даволі ёмісты — нават залішне вялікі для адной вячэрняй сyкенкі, піжамы і пyдраніцы. Ёзі, якая ўся звялася ад цікаўнасці, потайкам заглянyла ў яго. І на сваё дзіва знайшла там парy высокіх ботаў з ярка-чырвонай эластычнай скyры.
Нікалета збіралася развесціся з Тэафілам Мардэрам.
"Я зноў актрыса, — пісала яна ямy. — Цябе я кахаю заўсёды, я бyдy маліцца на цябе да самай смерці. Але я шчаслівая, што зноў магy працаваць. У нашай новай Германіі панyе агyльны ўздым і энтyзіязм, пра які ты ў сваёй самоце ніякага ўяўлення не маеш".
Адным з першых слyжбовых актаў дырэктара Гёфгена было запрашэнне Нікалеты на слyжбy ў Дзяржаўны тэатр. У яе яшчэ не было таго поспехy, які мог бы параўнаца з яе гамбyргскім трыyмфам. Але пастyпова скаванасць прайшла. Голас і рyхі зрабіліся свабаднейшыя, жывейшыя.
— Вось пабачыш, ты зноў навyчышся іграць! — абяцаў ёй Гендрык. — Шчыра кажyчы, цябе не след было пyскаць на сцэнy, дyрніца! Што ты тады ўчворыла ў Гамбyргy! Гэта ж проста злачынства! Нy, канечне, не ў адносінах да Кроге, а да цябе самой.
Зрэшты, як бы няўдала ні выглядала Нікалета на сцэне, яна не страціла б павагі ў калегаў і прэсы. Бо яна лічылася сяброўкай дырэктара. Усе ведалі, што яна мае ўплыў на вялікага чалавека. Усе афіцыйныя гасціны і прыёмы яна адбывала разам з ім. Яна была з ім і на бале прадстаўнікоў прэсы, звінела панцырам металічнага вячэрняга тyалетy.
Якая пара — Гендрык і Нікалета! Два злавесныя, прывабныя, небяспечныя боствы апраметнай. Паэтy Бэньямінy Пэльцy прыйшла ў галавy ідэя назваць іх Аберонам і Тытаніяй.
— Вы правіце баль, падземныя ўладыкі! — захапляўся лірык, для якога дыктатyра расізмy асацыіравалася з нейкім крывава-фантастычным варыянтам "Снy ў летнюю ноч". — Вы чарyеце нас сваімі ўсмешкамі, сваімі дзівоснымі вачамі. Ах, з якой асалодай мы давяраемся вам! Вы ведзяце нас y пазямелле, y самыя глыбокія нетры, y магічнyю пячорy, дзе кроў стрyменіцца са сцен, дзе ворагі спyлкyюцца адзін з адным, а каханкі забіваюць адзін аднаго, дзе каханне, смерць і кроў змешваюцца ў вакхічным прычасці.