I мушу я адно зазначыць,
Няхай тут праўду кожны ўбачыць,
Што гэта прыкрае здарэнне
Пайшло яму на паляпшэнне.
ХVI. ВЕЧАРАМI
Малюнкi родныя i з'явы!
Як вы мне любы, як цiкавы!
Як часта мiлай чарадою
Вы ўстаяце перада мною!
I так панадна смеяцеся
Жывою баграю на лесе,
I златаблескiмi снапамi
Праменняў-стрэлаў над палямi,
I брыльянцiстаю расою,
Калi гарачаю касою
Скрозь лiсцяў сетачкi-аконцы
На ёй заззяе цiха сонца,
Яе так песцiць, так кахае,
Па ёй вясёлкi рассыпае!
Я бачу роўныя пакаты
Палёў за Нёмнам i iх шаты
Аўсоў палоскi, лавы жыта,
Што морам золата разлiта;
I грэчак белыя абрусы,
I лесу два крылы, як вусы,
I цёмны роў, вадой прабiты,
Такi зацяты i сярдзiты;
Ялоўцаў шэрыя аблогi,
Дзе белы мох, сiвец убогi
Пясочак жоўты засцiлаюць
I дзе зайцы прыпынак маюць.
Я чую шум рознагалосы
Лясоў, лугоў, дзе звоняць косы
У часе дружнай касавiцы;
Я чую громы навальнiцы,
I шум глухi буйных дажджоў,
I песнi звонкiя палёў,
I цiхi плач ускрай магiлы.
Даўно зацiх iх голас мiлы,
Даўно ўсё змоўкла i прапала,
Iх толькi памяць захавала.
Але нявiднымi нiцямi
Я моцна-моцна звязан з вамi,
Малюнкi роднае краiны!
Эх, зараслi вы, пуцявiны
У гэты мiлы мой куточак,
Дзе ные жоўценькi пясочак
Пад летнiм сонцам, пад спякотай
I ззяе смутнай пазалотай