Так сэрцу блiзкiм-блiзкiм, родным.
I зараслi не палынамi,
Не крапiвой, не драсянамi,
Не чаратом, не лебядою
А беларускаю бядою.
Ды покi будзе сэрца бiцца,
Яно не зможа пагадзiцца
Нi з гэтым гвалтам, нi з бядою
Над нашай роднаю зямлёю...
Эх, мiлы край адвечнай мукi!
Пракляты будзьце, вусны, рукi,
Што на цябе ланцуг кавалi
I ў твар зняважлiва плявалi!
Няхай агонь i жар пакуты
Навекi спалiць здзек той люты,
Якi спрадвеку там пануе,
Над тым, хто родны скарб шануе
I хто ўсiм сэрцам i душою
Астацца хоча сам сабою.
Жывi ж, наш край! Няхай надзея
Гарыць у сэрцы i мацнее,
Што хоць не мы, дык нашы дзецi
Убачаць цэльным цябе ў свеце!
Алесь на дзеле праканаўся,
Што ён дарэмна марнаваўся
I што ўжо больш няма збавення,
Як толькi ўзяцца за вучэнне,
Як гэты клопат не марудны.
I што ж? закон быў не так трудны,
Ужо па той адной прычыне,
Што ён запiсан быў на спiне
(А ў сэрца ўложан сам сабою),
I ўсё пайшло сваёй чаргою.
Цяклi дзянькi ды йшлi нядзелi,
I час тут вольны хлопцы мелi,
Вучылiсь толькi да абеду,
Вучылiсь нават не без следу.
I Костусь, мушу я прызнацца,
Ўжо ўмеў на дошцы распiсацца,
Што вельмi цешыла Мiхала
I гонар бацькаў падымала.
Удзень, як лекцыi канчалi,
На рэчку хлопцы выбягалi
Крыху пакоўзацца па лёдзе
Цi так пабегаць на свабодзе,
У снег залезцi па калена,
А то насiлi козам сена
Ў звярынцы козы зiмавалi
I iм палонкi прасякалi.