Што дзядзькаў смутак калыхалi.
- Ну, хлопцы: зараз дамо жару!
Саб'ем пасадаў яшчэ з пару.
Снапы ў радочкi палажылi,
Так i дзяды яшчэ вучылi,
Каб каласы ды з каласамi,
А да пярылаў гузырамi.
- Ну, грымнем, хлопцы, каб звiнела!
I пяць цапоў iдуць у дзела!
Не малацьба, а бубнаў хоры!
Здаецца б, цэпам вадзiў хворы!
Бiчы кладуцца так рытмiчна,
Само гудзенне iх музычна;
Снапы не ўлежаць, скачуць самi
I сыплюць жыта пад бiчамi,
А дзядзька рэй вядзе, гукае
I адным крыкам памагае:
- Дай, дай яму, брат! дай з-за вуха!
Гэ-гэх, скачы, баба-псяюха!
Гудуць цапы ўгары праворна,
Iдзе работа дружна, спорна,
Аж падшыбае ўсiх ахвота,
Бо мае свой захоп работа.
Вось так адно другiм мянялась,
Затым яно й не прыядалась,
Калi было ўсё ўмеру, ўпору,
I гладка йшло ўсё тут угору.
Таксама вечар свае бавы
Нясе з сабой не менш цiкавы
I асаблiва перад святам,
Калi, бывала, дзядзька з татам,
А з iмi часам гэтаксама
Язык развяжа свой i мама,
Пачнуць казаць свае ўспамiнкi,
Вясцi размовы пра старынкi,
Пра незвычайныя здарэннi
I iм даваць тут тлумачэннi.
Цяпер камiнак спачывае,
А хату лямпа асвятляе,
Але маркотна i тужлiва,
А ценi страшна i маўклiва
То затрасуцца, затанцуюць,
Як бы каго яны пiльнуюць,
То заспакояцца зацята,
Калi замрэ i сама хата.
Тады здаецца, ценi тыя
Не проста ценi, а жывыя,
I нiбы ў iх ёсць нейка справа,
I таямнiчна i цiкава.