Бо на размовы не ахвоча.
А на дварэ дзесь каля будкi
Чагось брахнуў сабака чуткi,
Брахнуў i змоўк, бы страшна стала,
I ноч брахаць не пазваляла.
Аслаблi ў Яськi ўсе тут гайкi.
- Э, глупства ўсё, не больш як байкi!
Мiхась азваўся. - Хто баiцца,
Таму ўсё можа налучыцца.
Нашто вам лепш? тут жыў Пшавара...
Вось раз уночы чуе гукi
Ў акно малоцяць чыесь рукi,
Малоцяць так, бы ў час пажару.
- Хто там? - Пусцi, брат: то я - Сёмка,
Ну, брат, i б'юцца ж чэрцi ёмка!
Не верыў я, дальбог, паверу!
На ўласным карку чуў, халеру!
На грэблю я, брат, як уз'ехаў,
Так i засыпаў мне арэхаў!
Я - па канi, ён мне - па карку!
Пасек мне спiну праз браварку!
I толькi тут, вось, адступiўся,
Калi ў дварэ ўжо я спынiўся.
Пшавара з хаты выйшаў босы
Агледзець Сёмкавы калёсы.
I што ж? вось вам i таямнiцы:
Ялова лапка ўлезла ў спiцы!
Яшчэ пра страхi вялi мову,
I iх тлумачылi аснову,
I iх iстоту разбiралi,
I трохi з Яськi жартавалi.
Ўсяго было тут вечарамi,
Калi разыдуцца часамi!
На ўсё была свая прычына
I адпаведная часiна.
Зайшла раз мова аб навуках
Старых, даўнейшых - i iх штуках,
Аб кнiгах з чорнаю пячаццю,
Аб чараўнiцтве, аб закляццi,
Аб розных хiтрасцях i зману.
- Вось пусцяць нейкага туману,
I чалавек хоць i жывы,
Але стаiць без галавы!
Гаворыць дзядзька, хлопцам дзiва,
Ўсё iх цiкавiць моцна, жыва.
- Я сам такую штучку знаю,
Што без памылкi адгадаю,
Як хто стаiць, ну, хоць бы ў сенях:
Цi на нагах, цi на каленях,