Вось гэта штука! - бацька кажа.
- I няўжо дзядзька адгадае?!
Цiкавасць Яську забiрае,
I не дае нiяк ён веры,
I погляд кiдае на дзверы,
Бо хоча ён сваю асобу
У сенi вынесцi на спробу.
- Ну, Костусь, пойдзем мы з табою?
Iдуць i ў сенях мiж сабою
Вядуць параду, як пастаць,
Каб бацька ўжо не мог згадаць.
Мяркуюць хлопцы так i гэтак,
Бы вулей ставяць пад паветак;
Урэшце ўсё абмеркавалi,
Хiтрэй не трэба, як пасталi:
Адзiн прыгнуўся ракушком,
Другi ў падлогу ўпёрся лбом.
- Ну, дзядзька, як мы тут стаiма?
- А так, як цюцькi за дзвярыма!
Iм бацька з хаты дзесь азваўся,
I раптам дружны смех падняўся.
ХVII. ВОЎК
Ў будныя днi ўставалi рана:
Няма калi хварэць на пана,
Няма чаго чакаць панукi,
Калi работы поўны рукi
Зноў закладайся на нядзелю.
Садзiлась мацi за кудзелю;
Цяплей мужчыны абувалiсь,
Ў сваю работу запрагалiсь.
Мiхал, пакуль не рассвiтае,
Iдзе Антосю памагае,
Бо трэба кончыць з малацьбою,
Каб не карцела над табою.
Дарэктар сам з свае ахвоты
Ў гумно любiў рабiць налёты,
Бо ён быў хлопец працавiты
I да работы страх сярдзiты,
Хоць быў яшчэ малы i кволы,
Ну, хвацкi хлопец i вясёлы!
Iдзе з двара часамi ў хату
Аб чым тут ходзiць Яську-хвату
Ён на дрывотню, бярэ дровы:
Ён услужыць усiм гатовы,
Гаспадарам i гаспадынi,
Бо што тут зробiцца хлапчыне?
Раз ён абцасам зачапiўся,
З дрыўмi знячэўку павалiўся
На крок, не далей, ад парога,