I толькi глянуў на абцасы,
Былi ў iх моладасць i часы,
Калi рабiлi выкрунтасы
I на iгрышчы тупацелi,
А тут хадзiць больш не хацелi.
Таксама Ўладзя да работы
Больш, чым да кнiжак, меў ахвоты:
Любiў ён з цэпам завiхацца
Або па лесе пацягацца,
Пабегаць з стрэльбай за лiсамi,
Цi за кунiцай, цi тхарамi.
I бацька з гэтым пагадзiўся:
Што ж? да навукi не радзiўся,
А вось мо з меншых што i будзе,
Няхай яны ўжо йдуць у людзi.
Алесь сядзiць, закон чытае
Або з сабою разважае,
А потым зноў у кнiгу ўткнецца
I сам сабе штось засмяецца.
У Кастуся "Родное слово";
Ён слiбiзуе ўсё наново,
Але склады штось не выходзяць
I хлопца ў злосць адно прыводзяць,
Бо Костусь - хлопец нецярплiвы,
У гнеў прыходзiць абурлiвы;
Яго падштурхвае спакуса
Сказаць знявагу на Езуса,
Якi прад iм быў намалёван,
I Езус быў тут iм аплёван:
Чаму ж бо ён не памагае,
Калi на гэта сiлу мае?
А потым злосць яго астыла,
Яму i прыкра, i нямiла,
Ён сам сябе чуць не кусае.
Ох, галава яго дурная!
I нi на грош няма ёй кошту,
Яго хвалiлi, а завошта?
I хiба ж Бог яго не чуе?
Або яму Бог падаруе
Вось гэты страшны грэх знявагi?
Эх, Костусь, Костусь! ты - брадзяга!
Выносiць сонца дзянёк новы
Скрозь гэты лес стары, хваёвы,
Дзянёк кароткi, чуць заметны,
Але вясёлы i прыветны.
Мароз бярэцца, пацiскае,
Па лесе лускае, гуляе
I хусты тчэ на беражку.
За ноч падкiнула сняжку.