А холад зiмняе пагоды
Яго рухавiць i малодзiць,
I колькi тут разоў ён ходзiць!
Тут кожна сцежка i дарожка
Яму даўно-даўно знаёма,
Мiхал у лесе, як бы дома:
Дзе нi ступала яго ножка!
Якiх куточкаў тут не знае!
Мiхал iдзе, сляды чытае!
Вось тут танюткi ланцужок
Лёг так прыгожа на сняжок
То пара кропак, то дзве рыскi,
Вiдаць, што мышкiны распiскi.
Другi малюнак, след - трайчаткi
Па лесе кiдаюць зайчаткi;
А лiс-хiтрэц, выжыга чуткi,
Па снезе цягне шнур раўнюткi:
Слядок з слядочкам супадае,
Бы лапка тут адна ступае.
Мiхал iдзе. У лесе глуха;
Дарэмна зыкi ловiць вуха:
Вакол маўклiва i маркотна,
I лес застыў, глядзiць гаротна,
I толькi дзесь у ельняку
Шалпоча сойка на суку
Ды стукне дзяцел траекротна.
Мiхал iдзе адзiн, пануры,
I сам ён хмур, i думкi хмуры,
Як гэты лес, снягамi сцяты
Або замоўлены, закляты.
Ды гэты лес, хоць ён i немы,
Але скрозь цiш халоднай дрэмы,
Скрозь гэты мёртвы сон зiмовы
Вядзе з Мiхалам казкi мовы.
У лесе кожная мясцiна
Лужок, палянка, баравiна
Асобны твар i выраз мае
I хоць што-небудзь выклiкае
З таго, што памяць захавала.
Так. Тут было ўсяго нямала,
Тут частка жыцця леснiкова.
Ну, хоць бы гэта вось дуброва!
Грыбоў улетку тут цьма-цьмушча,
Народ сюды йдзе - гушчай-гушча.
Тут шум, тут крык, тут гоман, спевы,
Аж разлягаюцца ў ёй дрэвы.
I вось, бывала, пан прыкажа
Сюды пасходзiцца ўся стража
I робiць цэлую параду,