I ўсё на гэтых людзей бедных,
Ўсё з-за паноў тых ненаедных.
Садзiшся, ловiш. А другая
I на бiлет рубля не мае.
I мусiш драць i з беднаты.
I вiнават не пан, а ты:
Не гаспадар злы - кажа ўсякi
А гаспадарскiя сабакi...
А гэты хвойнiк абгарэлы!
Напэўна б выйшаў сказ тут цэлы,
Калi б ад самага пачатку
Апавядаць вам па парадку;
Але Мiхалу непрыемна,
Бо й тут пан лаяўся дарэмна,
А ён стаяў, свяцiў вачамi
Перад людзьмi i леснiкамi.
Мiхал iдзе, i думкi ходзяць,
I ў пункт адзiн яны прыводзяць:
Каб як зямлi сабе прыдбаць
I службы гэтае не знаць,
Тады паны ўжо не пашкодзяць.
Ды толькi вось дзе закавыка:
Купiць зямлю - купiць не лыка,
Тут грошы трэба - i не сотка...
Эх, брат, рука, рука каротка!
Дзе ўзяць? i розум тут не змесцiць,
Але ўсё ж думку Мiхал песцiць,
Пад самым сэрцам яе носiць,
I гэта думка - зямлi просiць!
Яна з iм заўжды: ў лесе, дома!
Яна яму даўно знаёма,
I нават ён, калi прызнацца,
Даўно жыве ўжо ў сваёй хатцы.
А гэта хата вось якая:
Перш-наперш выгляд добры мае;
Стаiць пры рэчцы цi крынiцы,
На ёй дзве дымнiцы-блiзнiцы
З чырвонай цэглы i фарсiсты.
У хаце ёсць пакойчык чысты,
А вокны светлы i панадны,
I броўны ў сценах вельмi ладны:
Шырокi, роўны, без прыточак,
I жоўценькi, як той жаўточак.
Хлявец, гуменца - ўсё там нова,
I ўсё дакладная будова!
Пры доме сад, хоць невялiчкi,
Ды добры сад, нiводнай дзiчкi;
I тут навокал тваё поле,
Раздолле тут табе i воля!