I проста валiць на Мiхала!
Аж сэрца ў радасцi ўзыграла:
"Пастой жа, брат, пастой, ваўчуга!
Ужо ж спаткаю, валацуга!"
А воўк iмчыцца, снег здзiрае,
I толькi хвост яго мiльгае,
Вiдаць, далi яму дзесь жаху.
"Ну, брат Мiхась, не дай жа маху!"
Ён брамкi ў стрэльбе адчыняе,
Прыклад падносiць да пляча;
"Не так дасi ты стракача!"
Мiхал пацiху разважае.
А воўк ляцiць. Вось ён на Нёмне...
Вось ён за горкай... не вiдаць
Ён будзе тут хвiлiн праз пяць...
"Трымайся ж, браце, цэлься, помнi!"
Мiхал замёр, не моргне вока:
Развязка скора, недалёка
Вось-вось пакажацца звяруга!..
Ды доўга гэта штось натуга
Няма, а быць ужо пара.
Цьфу ты! Што ж гэта за мара?
Ўстае Мiхал, глядзiць вакола,
Як бы што страцiў, невясёла,
А рукi ўсё яшчэ дрыжаць.
Ну, хоць бы, гада, напужаць!
I дзе ён дзеўся? дзе, пракляты?
Мiхала рух бярэ заўзяты,
Не возьме тропу ён нiяк,
Бяжыць управа наўскасяк:
А можа, там яго спаткае,
А не, дык снег хоць запытае.
Але й туды прабег дарма:
Там i слядоў яго няма.
Бяжыць назад - няма! - прапала!..
Аж нейкi пот праняў Мiхала.
Мiхал на Нёман тут рвануўся
I, як зiрнуў, аж здрыгануўся,
I ўсё ў iм раптам задрыжала,
Аж нават шапка чуць не спала,
Калi прычын Мiхал дазнаўся:
У стрыжаню воўк шалпатаўся!
Мiхала згледзеў - лясь зубамi!
I злосна блiскае вачамi.
Мiхал хватае дубальтоўку
I хоча выстралiць у воўка.
А потым стрэльбу апускае
I воўка зблiзку разглядае.
А ён - вось тут, бяры рукамi,