Стрыжэнь глыбокi, лёд пакаты,
А бедны воўк, вадой падцяты,
Скрабе па лёдзе кiпцюрамi
I носам рые, як зубамi,
I ўвесь пружынiцца i рвецца,
Але нiчога не ўдаецца,
I ўсё слабее ў воўка сiла.
Ды страшна смерць, усiм жыць мiла!
Ён рэшту сiл iзноў збiрае,
Мацней на лапы налягае,
Ды iх няма за што зацяць,
Яны слабеюць, слiзгацяць
I толькi скробаюць па лёдзе,
Перабiраюць край стрыжэню,
Няма надзеi нават ценю
У той яго бядзе-прыгодзе,
Няма, ваўчок, табе збавення!
Дарэмны ўсе твае iмкненнi!
I ненадоўга сiлы стане
Вясцi з вадою тут змаганне.
Слабее воўк i абмярзае,
А плынь усё больш падбiрае,
I, барукаючысь з вадою,
Ён павярнуўся галавою
I ўскiнуў погляд на Мiхала.
Вачамi злосна ўжо не косiць,
Глядзiць, як бы ратунку просiць...
Цьфу ты! аж шкода яго стала
Так вочы жаласна глядзяць,
Ну, вось, дальбог, шкада страляць!
Яшчэ раз бедны воўк рвануўся,
На спiну раптам павярнуўся,
Завыў жалобна i каротка
I - шуг пад лёд той, як калодка!
I знiкла ўсё: жыццё, змаганне
I прагавiтасць палявання.
Мiхал стаiць i разважае,
А потым голаву ўскiдае,
Як бы ён хоча запытаць,
Хоць тут нiкога не вiдаць:
"Ну, што ты скажаш, брат, на гэта?"
ХVIII. ЗIМА Ў ПАРЭЧЧЫ
О добры час дзянькоў прыгожых!
Ты знiк у хвалях часоў божых
I толькi ў думках i ўспамiнах
Жывеш-гарыш у днях дзяцiных.
Далёка я ад межаў родных
I дзён галодных i халодных
Пражыў нямала. Я гадаю,