Я iм жыву, я ў iм душою
I сэрцам кожнаю парою,
Як той нявольнiк прагне волi,
Так прагну я ступiць на ролi
Сваiх палеткаў, нiў благенькiх,
Дарог i сцежачак крывенькiх,
Што гожа ўюцца спомеж жыта
Або срэдзь лесу самавiта.
I ўстануць з'явы, як жывыя,
Малюнкi сэрцу дарагiя,
I моцна душу парываюць.
"Iдзi да нас! iдзi", - гукаюць.
Благаславёны час той будзе,
Калi я ў родным сваiм людзе
Куточак бацькаў прывiтаю
I радасць жыцця там пазнаю.
О родны край! О край пакуты,
Нягодай цяжкаю прыгнуты!
Калi ж ты збудзеш тое гора,
Што i цяпер там, як i ўчора,
Як i даўней, цябе знiшчае
I горкiм смуткам авявае?
I ў час вялiкi разбурэння
Не сцерпiць нават i каменне
Тваiх палёў, глухiх абшараў,
Дзе след вайны агнём пажараў
Пранёсся дзiка i няшчадна,
Каб не заплакаць з таго здзеку,
Што чалавек - звер чалавеку
Так злосна чынiць, неўспагадна!..
О край мой мiлы! Ўсёй душою
Хачу злучыцца я з табою,
Ў тваiх палях пазычыць сiлу,
Ў тваёй зямлi сысцi ў магiлу...
Дзяцiны час!.. Я памятаю
Зiмы прыход у нашым краю.
Стаiць над лесам шум маркотны;
Па небе хмары, як палотны,
Паўночны вецер рассцiлае,
I бель над далямi звiсае,
I цiха стане на падворку,
I лес жалобную гаворку,
Свой гоман восенi канчае
I моўчкi зiму сустракае.
А сетка белая гусцее
I блiжай, блiжай снегам сее.
I вось над хатай, над гуменцам
Сняжынкi жвавыя гуляюць,
Садок i дворык засцiлаюць