I тут у хаце не ўтрываеш:
Кажух на плечы накiдаеш,
Бяжыш на двор, як той шалёны,
Крычыш, гукаеш здавалёны,
Зямлi не чуеш пад сабою
I ловiш белы пух рукою.
Ўгару зiрнеш - як рой пчалiны,
Снуюцца цiхiя пушыны,
Ўгары знячэўку штурхануцца,
Глядзiш - i ў пары пабяруцца.
- О-го-го, брат! - дзядзька кажа.
Цяпер зiма напэўна ляжа!
За санкi, Костусь, трэба брацца,
Эх, будзеш мець дзе разгуляцца!
I Костусь рады i давольны:
Цяпер гулянак свет раздольны,
Адкрыты новыя пуцiны
У круг забаў яго дзяцiны,
I ён ад радасцi трасецца
Ды ў мяккiм снезе скачанецца.
А снег станоўка i заложна
Так i шуфлюе. Лес набожна
Стаiць, маўчыць i ўсё святлее,
Як бы, здаецца, весялее.
Назаўтра ўстанеш - свет змянёны,
У новых хутрах вербы, клёны,
I ўсюды чыста, бель такая,
Што проста вочы адбiрае.
Ў парканах шулы, як салдаты,
Стаяць у струнку, зухаваты,
Башлык высокi, шапкi новы,
"Ура!" гукнуць табе гатовы.
Iдзе з лапатай дзядзька з хаты
I адграбае снег заўзята.
Ў гумно i ў хлеў праводзiць сцежкi,
Не хоча мець удзень замешкi,
Бо ўдзень на рэчку i на тонi
Схадзiць рыхтуецца Антонi.
Мы знаем, ён - рыбак з уроды,
I ўсякiх рыб ён знае ходы,
Калi якая нерастуе,
Што ёй пад густ, чаго бракуе;
I нораў кожнай рыбы знае,
Аб iх трактат ён прачытае,
Ды так, што люба i паслухаць,
Дзiвiцца больш ды лоб чухаць.
I гэта ўсё не з кнiг набрана,
Не з слоў вучонага паўпана,
Якiх цяпер усюды досыць;