Свая мазолiлась галоўка,
А не чыя там калатоўка.
Бярэ Мiхал свае прылады,
Якiя стрэльбе датыкаюць;
Цяпер зайцы ў лясах гуляюць,
Iх упалюеш без прынады,
Тым болей што ганчак харошы
Ёсць сэнс прайсцiся па парошы.
I чуць што толечкi разднела,
У маткi снеданне паспела,
Але яе ўсе падганяюць,
Барзджэй рассыпацца жадаюць,
Каму куды i ў чым хто здольны
Дзянёк прыдасца часам вольны.
- Пакiнь, Мiхась, ты сучку дома,
Мо дзе забiўся тхор мiж лома:
Ў карчах на рэчцы следу многа,
Iх там пярэсмыкi, дарога.
I да тхароў быў дзядзька падак,
А тхор цяпер дабёр i гладак:
У Свержнi Iцка з Моўшам проста
Да шкуркi ўлiпнуць, як кароста.
А Такса талент такi мела,
Што за тхарамi чуць не млела.
- Бяры сабе, хай астаецца,
На просьбу бацька паддаецца.
I Таксу ў хаце запiраюць,
А ў лес Сiвалку запрашаюць.
Выходзiць бацька першы з дому
Мясiць снягi па буралому.
На iм кучомка, верх зялёны,
Кажух кароценькi, чырвоны,
А стан шырокая папруга
Сцiскае спрытна, лоўка, туга;
На меднай спронжцы лось красуе
I з жоўтай бляхаю фасуе,
А праз плячо паўзверх кажуха
Iдзе раменны пас, бы ў зуха;
На гэтым паску - знак блiшчасты,
А на плячах - шнур пакручасты.
I вось як бацька выйдзе зрана
Ды стрэльбу накрыж перакiне
I ў палясоўшчыцкiм ён чыне,
Дапраўды, змахвае на пана!
I дзядзька доўга не чакае,
Маўчком ён Костусю кiвае;
А Кастусёк даўно гатовы
У iх раней была намова
Схадзiць у луг на азярыны