А на прагалiнках на голых
Гулянне конiкаў вясёлых.
I толькi ступiш там нагою
Так i заскачуць прад табою,
Вось так i пырскнуць у надзем'е,
Як бы сявец той сыпне сем'е.
А матылькi сваiм убраннем
Касуюць тут усiх дазвання
I не лятаюць - танцы правяць,
Ну, каго хочаш, зацiкавяць.
А як прыгожы пуцявiнкi
Ў шаўках зялёнае травiнкi!
Якiя мяккiя iх рысы
I павароткi iх, абрысы!
Iдуць, звiваюцца, лучацца...
Эх, слаўна ў лесе, слаўна, братцы!
Памалу, мерна, крок за крокам
Ў сваiм раздум'i адзiнокiм
Дадыбаў бацька скора к дому.
Зачуўшы татаў ход знаёмы,
Малыя з хаты высыпалi.
За брамай бацьку сустракалi.
Алесь браў стрэльбу, шапку з цэшкай
I нёс з шчаслiваю усмешкай
(Схаваўся ў шапку ўвесь з вушамi);
А Костусь - торбу з кутасамi
I знак блiшчасты стражнiкоўскi.
- Барзджэй вы там, кiрмаш такоўскi!
Гукае дзядзька з ноткай злосцi:
Iдуць, як тыя шляхты ў госцi!..
III. ЗА СТАЛОМ
- Ну, небажаты, будзем снедаць
Ў людзей садзяцца ўжо абедаць.
Цягнi мачанку, мацi, з печы!
За стол, малы, за стол, старэчы!
Гаворыць дзядзька, сам сядае
I стол абрусам засцiлае.
Памiж дзвюх лаў пад абразамi
Тулiўся стол з двума кастрамi
Аладак грэцкiх, як пампушак,
Ды хлеба з зайчыка краюшак.
Мiхал з Антосем, як старыя,
Займалi месцы канцавыя
I iх трымалiся выключна,
Бо тут сядзець iм больш спадручна,
I ў кут старым трудней залезцi,
А на пачэсным гэтым месцы
Садзiўся госць - i то не кожан;
А як цяпер кут быў парожан,