Стаяць алешыны крывыя,
Пад iх карчагi патайныя.
I часта тут - былi здарэннi
Заб'ецца тхорык пад карэннi.
I тут усiх рух апануе.
Фатыгi Такса не шкадуе:
Дзярэ, грызе, пiшчыць, скавыча,
Бо знак дае, што ёсць здабыча.
I дзядзька ўвесь, як на пружынах,
Як дзiк, мiтусiцца ў галiнах,
Туды зiрне, сюды памкнецца,
Ну, на кавалкi так i рвецца.
- Ты ж стой, брат, тут! Пiльнуй, як вока:
Ён тут, галубчык, недалёка!
I не пудлуй, не дай, брат, маху,
Валi рыдлёўкаю без страху...
I дзядзька мовы не канчае,
Ён кол маланкаю хапае.
- Тхор! тхор! Дзяржы яго! - галосiць,
Гарачка дзядзьку так i носiць,
Бяжыць, тхара ён даганяе,
Напагатове кол трымае.
За дзядзькам Костусь прэ без духу.
- Дзяржы тхара, дзяржы псяюху!
А тхорык бедны ў куст зашыўся,
Няма ратунку, ашчарыўся,
На Таксу сам ён нападае
I чмыс яе грызе, кусае,
Пiшчыць, дзярэцца, смрод пускае,
Але нiшто не памагае:
Таўкуць калом яго, рыдлёўкай,
За шкурку плацiць тхор галоўкай.
- Вось гэта, Костусь брат, удача!
I дзядзька рады, чуць не скача
I гладзiць Таксачку па вушку,
Яе ён лашчыць, як дачушку;
Яна ж за гэта ласкi слова
На смерць, на ўсё пайсцi гатова:
Вачамi ў вочы так i зорыць,
Вiхлястым хвосцiкам гаворыць.
Хоць дзядзька наш не паляўнiчы,
Ды меў ахвоту i да дзiчы.
I часам, праўда, вельмi рэдка
Я сам у гэтым буду сведка
У лес надумае пайсцi,
Зайцоў крыху там патрасцi
Зайцоў жа там было багата.
Вось у нядзельку раз цi ў свята
Антось рыхтуе паляванне.