Хоць тыя самi без прыказу
Ахвотна годзяцца адразу,
А наш дарэктар асаблiва.
У лес збiраюцца шумлiва.
- Эх, шкода, брат: няма клякотак!
Ну, хоць бы з парачку трашчотак!
Гаворыць дзядзька. - Ну, нiчога,
I так мы зробiм шуму многа
I ўсiм зайцам задамо страху!
Дае дарэктару ён бляху.
- Званi ў яе, бi, чым папала,
Абы мацней яна гучала
На ўсю Свяржэнскую граду!
Алесю даў скавараду,
Перагарэлую, старую,
Ды незвычайна галасную.
- Бяры напiльнiк з рукаяткай,
Бубнi ў яе наском i пяткай;
А Кастусю я дам званок,
А ты, бальшун, трубi ў ражок,
Такое справiм мы iгрышча,
Што лес застогне i засвiшча,
Ну, нежывы - i той ачнецца,
Калi аблава ў нас пачнецца!
Iдуць у лес. Антось зарання
Размеркаваў усё дазвання:
Адкуль, якую зоймуць лаву,
I як вясцi самую справу,
Куды i як зайцоў зганяць,
I дзе ён будзе сам стаяць.
Антось пазiцыю займае,
Шчаслiвых вынiкаў чакае,
Калi зайцоў пужнуць няждана,
I трохi чуе ў сабе пана.
Прачнуўся лес ад бразгатання,
Ад таго шуму палявання:
I крык, i лямант захаплення,
Гудзе лес зверху да карэння.
Дарэктар рвецца на кавалкi.
Зламаў на блясе ўжо дзве палкi,
Дзярэцца нема, лямантуе,
Такi там гвалт - хай Бог ратуе!
За пень ён лапцем зачапiўся
I змоўк тады, як павалiўся.
Алесь грымiць скаварадою
I пацяшаецца гудою,
На ёй вызвоньвае ён штучкi,
Але напiльнiк выпаў з ручкi,
Зляцеў у снег - i будзь здароў...