I дзядзьку стрэлiць не прыйшлося,
Але пачулi ад Антося:
- Забiлi зайца, не забiлi,
Але ж, брат, гуку нарабiлi.
XIX. НА РЭЧЦЫ
Нiхто з дамашнiх не згадае,
Чым рэчка Костуся зваймае,
Якая iх звязала сiла
I чым яна так хлопцу мiла.
Бывала, толькi чуць разднее,
Чуць трошкi ў лесе пасвятлее,
Глядзiш - на рэчку ён шыбуе
I лёд сякеркаю мацуе,
То падбяжыць i скаўзанецца,
I сам сабе ён засмяецца;
То спынiць крок, замрэ, застыне
Такая радасць тут хлапчыне!
Лядок закохкае, угнецца
I вось-вось зломiцца, здаецца,
Але нястрашны i знаёмы
Для хлопца гэтыя надломы,
Палоскi-стрэлы гаваркiя,
I моцны скрэпы ледзяныя.
Марозiк крэпiць, лёд таўшчэе,
I рэчка вольная нямее,
Да дна вадзiца вымярзае
I ходу, бедная, не мае,
I цесна там ёй, i нямiла
Яе халодная магiла;
Але дарма: жывую сiлу
Не запраторыш ты ў магiлу,
Мароз бязжаласны i люты!
Хоць ты звязаў i крэпка путы,
Скаваў i рэчкi i азёры
I ўсё зацiснуў пад запоры,
Разлёгшысь лёдам i снягамi
Над чыстым полем i лугамi,
Ды ты жыцця, брат, не здалееш,
Як ты нi дурыш, нi шалееш.
Глядзi - скрозь ковы ледзяныя
Сачацца кропелькi жывыя,
Дарогу новую шукаюць
I лёд вадою залiваюць.
I праўда: рэчачка-крынiчка,
Хаця i мелка, невялiчка,
Але такую сiлу мае,
Што лёд угору падымае
I ломiць глызу, як нацiну.
- Гэ, брэшаш ты, мароз, не згiну