Пабарукаемся з табою!
Як бы гаворыць смела, гулка
Марозу бойкая рачулка.
I мiж марозам i вадою
На гэтай рэчачцы зiмою
Такiя справы вынiкаюць,
Што надта Костуся займаюць.
Калi на рэчку ён нi прыйдзе,
Глядзiць - штось новае там выйдзе:
То лёд, уздуўшыся гарбамi,
Бубнiць, як бубен, пад нагамi,
То ападзе нанiз, угнецца,
На дно пластамi пакладзецца,
А па кустах, на абалонi,
Цiскi парваўшы i супонi,
Вада шырока разальецца,
I снег на кашу пабярэцца,
I як нi гне мароз, нi гладзiць,
Але нiчога не парадзiць,
I чуць ён толькi аслабее,
Чуць-чуць адлiжкаю павее,
Глядзiш - вадзiца лёд злiзала,
Ў раўку пясочак паказала,
I хвалькi жвавыя за хваляй,
Як i нябыта, бягуць далей,
Пакуль мароз не засярдуе
I сiлу зноў ён не пачуе,
Каб закаваць раўчук праворны
За розум надта непакорны.
I вось надарыцца часамi
Мароз над ўсiмi маразамi;
Iдзе сярдзiта, пагражае,
Па даху гонтамi страляе;
У завiтушках дым бялявы
Нясе, як воблак кучаравы,
I потым з iм набок рванецца,
Бы пiсар-вухар расчаркнецца.
А як вакенцы размалюе
I розных дзiваў там намосцiць,
Яму аматар пазайздросцiць,
I прад марозам ён спасуе.
Мароз - штукар i жарты любiць,
Не раз, штукуючы, загубiць
Таго, хто ў рукi пападзецца,
Яшчэ над бедным насмяецца:
"Прыляж, бядача, ты з дарогi
Няблiзкi хатнiя парогi,
Мароз дарожным падпявае,
Лажысь - пасцелька пухавая