Заснi, сагрэйся, мой пахiлы,
Пакуль табе прыбудуць сiлы,
А я салодкi сон навею
I гожай казкаю сагрэю".
I хто паддасца нагаворам,
Засне навекi пад прасторам
Халодных зор, снягоў глыбокiх,
Сярод дарожак адзiнокiх.
Мароз - мастак i, пыхту поўны,
Узносiць слуп на неба роўны,
Высокi, вогненны, крывавы!
Той слуп - i страшны i цiкавы
Гарыць злавесна, ўвесь чырвоны.
Мароз на небе ставiць троны,
Вянцы на месяц ускладае,
Па снезе зоркi рассыпае,
I так прыгожа, так старанна
Бярозе белай тчэ убранне,
Бы той дзяўчыне пад вянчанне.
I як з-за лесу сонца ўстане
I на бярозу тую гляне,
Засвецяць ў iнеi праменнi,
Як найдарожшыя каменнi.
Мароз - паважны. Як вяльможа,
Знасiць свавольнiцтва не можа,
I на той час, як ён пануе,
Па небе хмарка не вандруе,
I ўсе стварэннi занямеюць,
I патыхаць вятры не смеюць.
Ўсё цiха, мёртва, нерухома.
Сядзiць звяр'ё мiж буралома
I знака жыцця не пакажуць,
Вароны дзюба не развяжуць,
Ўсе нахахорацца, нi зыку
Ўладарства холаду вялiка.
I верабей з усёй раднёю
Не шкне, схаваўшысь пад страхою.
Адзiн мароз адно ўладае,
На ўсё ён рукi накладае,
Ўсё гне халоднаю нагою;
I лес пад сiняю смугою
Застыў, стаiць, як амярцвелы,
Башлык надзеўшы чысты, белы.
I толькi ён, мароз заўзяты,
Мароз занадта зухаваты,
Адзiн па лесе пахаджае,
Бо роўных ён сабе не мае.
Зазнаўся, ой, мароз, зазнаўся!
Ды дзень яшчэ не зачынаўся: