Мо i цябе хто не збаiцца!
I толькi зоркi пабялелi,
У хаце дзверы зарыпелi,
Скрыпяць калодзежы, вароты,
Пайшла разгульвацца работа.
Iдуць па воду маладзiцы,
Як макаў цвет, гараць iх лiцы;
Бяжыць з кудзеляю дзяўчына,
За ёю хлопец-малайчына
Адкулься зараз увязаўся,
I смех i гоман там зачаўся.
Прыгрэбнiк глуха б'е дзвярамi,
Жанкi трушком iдуць з кашамi,
Лучыну iмi прыкрываюць
I жарам холад выганяюць.
А там мужчыны ўзварухнулiсь,
Ў гумно па сена пацягнулiсь,
Ды толькi - звычай такi маюць
Мароз пахваляць i палаюць,
А падхадзiўшысь каля дому,
Бяруць сякеру, санi, бому
I едуць ў лес вазiць калоды
Ляжаць на печы няма моды.
I хоць мароз крапiць пякучы,
Да ног даходзiць скрозь анучы
I снегам вочы зашывае,
Мужык жыве i не шманае;
З саней саскочыць, хлысне пугай
Каня i вылае "дзяругай",
Бяжыць, аб плечы б'е рукамi,
Яшчэ й прытупвае нагамi,
I так блазнее, так дурэе,
Аж покi лоб не замакрэе.
Ўжо Костусь двойчы неўзаметкi
Саскокваў з печы на разведкi,
У вокны доўга прыглядаўся,
Ў малюнкi так ён углыбляўся,
Што ў iншы свет перабiраўся.
На шыбе ўсё: снапкi ржаныя,
Чароты хвацкiя, буйныя,
I розных красак, траў нямала.
У душу летам патыхала,
А з iм i вобразы другiя
Ўставалi, сэрцу дарагiя.
Вось тут лясок, вось крыж пахiлы,
Як вартаўнiк чыёй магiлы,
На цiхай горцы пахiлiўся,
Бы аб пакойнiку малiўся;
Там нiбы рэчачка цiкава