I ў сэрцы радасць расцвiтае
Ад аднае ўжо толькi думкi,
Што гэта зiмка збярэ клумкi
I пойдзе-знiкне на паўгода,
I зноў ажывiцца прырода.
Хлапцам прыелася вучэба:
Цяпер калядак чакаць трэба,
I думка iх не тым занята,
Ўсё болей ходзiць каля свята.
I мiла гэта iх чаканне!
Адзнакi блiзкiх зiмнiх святак
Гарыць салома каля хатак.
Пажар вясёлы ў час свiтання!
- А што там свецiцца, нябожа?
Няўжо гарыць хто, не дай Божа?
- Не, не пажар: то - сцяг калядны,
Япрук там смалiцца дзесь ладны,
Свой крок апошнi замыкае:
Япручча доля ўжо такая.
I кожны дворык, кожна хата,
Хоць i жыве не так багата,
Але Калядаў у адзнаку
Заколе хоць бы падсвiнаку
I дворык свой цi прыгумень
Асвецiць ранiцай цi ўдзень,
Бо хто ж, скажыце, хто не ласы
На тое сальца i кiлбасы?
Другi Каляд не дачакае,
Цiшком свяжынкi паспытае,
А ўжо на свята - што казацi?
Паходзiць так каля свiнчацi,
Што ўжо на ночку разоў дзесяць
Табе жывот закуралесiць.
I гэта, братцы, не загана!
Даўно, не знаю кiм, казана:
"Калi заколеш япрука ты,
Ды не пабегаеш за хаты,
То гэта - гонар невялiкi,
Гэта вяселле без музыкi,
Як кажа мудрасць чалавеча".
Але зiрнем мы на Парэчча,
Чым там у лесе жыве хата,
Як там рыхтуюцца да свята
I як калядкi сустракаюць.
Навуку хлопцы прыпыняюць,
У iх - развязаныя рукi:
Да "правадоў" няма навукi.
Дарэктар з радасцi спявае,
Дадому едзе, спачывае,