I роўным пластам рассцiлаюць,
Сянцо абрусам закрываюць.
За стол садзяцца ўсе ў парадку
I прад сабой кладуць аладку,
Вiдэльцы, лыжкi разбiраюць
I стравы першае чакаюць.
- Ты, брат, глядзi не ашукайся:
Не надта зразу накiдайся,
Бо потым шчыра пашкадуеш,
Калi жывот свой напiцуеш:
Чым дальш - смачнейшыя патравы,
I многа iх, i ўсе цiкавы;
Я знаю хiтрасць гэту ўсю,
Алесь гаворыць Кастусю.
Мiхал бутэльку адтыкае,
Бо ўжо закуска тут чакае:
Стаяць, як горкi, скавародкi,
Тут акунькi, мянькi i плоткi,
Ды так падсмажаны, што люба
Сама да iх iмкнецца губа.
Гарэлка, радасць-весялуха,
Прыемна булькае для вуха
I гэтак вочы прыцягае,
Ну, як каханка маладая!
- Ну, што ж, Антось, здароў будзь, браце!
Няхай дае Бог лад у хаце,
Дабра, прыбытку прыспарае,
Каб у хляве ды ўсё пладзiлась,
Каб жыта ў полi каласiлась,
Няхай раяцца добра пчолы,
I самi будзем мы вясёлы;
За год дай божа дачакаць
Здаровым новы год спаткаць.
- Дай божа! - дзядзька адазваўся
I сам з прамовай зварачаўся,
П'ючы цяпер да гаспадынi,
Падатак кожнай дай часiне,
На ўсё гатовы ў кожным часе.
I вось вячэра зачалася!
Спынiцца мушу я на квасе:
Ён колер меў чырванаваты;
Тут быў таран, мянёк пузаты,
Шчупак, лiнок, акунь, карась,
Кялбок i ялец, плотка, язь,
Яшчэ засушаныя з лета.
Але не ўсё яшчэ i гэта:
Аздоблен квас быў i грыбамi,
Выключна ўсё баравiчкамi;
Цыбуля, перчык, лiст бабковы