Вадою поўняцца разоры,
Бяжыць, шумiць вада ў лагчынах.
I лёд уздуўся ў азярынах,
Дарогi ў полi ўсе псуюцца,
Аб крыгi крыгi з шумам труцца,
I луг залiт увесь вадою,
Як i сапраўднаю вясною.
Ды гэта толькi кпiны-жарты:
Зiмой цяпла чакаць не варта
Зiма свайго не падаруе
I злосна ветрам засвiдруе
Ды так пацягне, так зайграе,
Што проста нос табе зрывае.
I выюць ў полi завiрухi,
Як за труною маладухi,
На лес накiдваюць намiткi
I робяць гурбы ўвачавiдкi.
Варона гонар свой збаўляе,
Ды зноў да сметнiка вiтае,
I свой жывот галодны пынiць,
На спевы дзюба не расчынiць.
Дзярэўi ў белы пух убраны,
I снегам "лысiны" засланы;
Застылi рэчкi, азярыны
Пад гнётам белай кажурыны.
Лёд на лугах, як люстра, ззяе,
I сонца зрэдку ў iм гуляе...
Настане ноч - i ўсюды цiха,
Хiба завые дзе ваўчыха
Сярод трушчобы ў цёмным лесе
Ды гучна лусне гонта ў стрэсе...
Але што гэта? што за гукi?
Адкуль яны? Чые то рукi
Забiлi цяжка малатамi,
Як тыя конi капытамi?
Якiя там майстры майструюць?
I што куюць? над чым працуюць?
Стаiш i ловiш зыкi тыя,
А луг трашчыць, гудзе i вые;
То рэзкi трэск там панясецца,
Бы чорт лазаты засмяецца,
То заскавыча, то застогне,
Ды так, што ўсё, здаецца, дрогне;
Не то сякера мерна чэша,
Не то хтось кашляе цi брэша.
Гу-гу! - штось гукне, садрыгнецца,
Бах-бах! - на гук той адзавецца
I аж па лесе пойдзе рэхам
Ды зарагоча дробным смехам