Як бы там чортава iгрышча!..
Ўсю ноч, ад рэчкi i па Нёман,
Ушыр, удоўж нясецца гоман
Няўцямны, сцiшны i таемны
I разам страшны i прыемны.
А ноч цiхутка; ў багне цёмнай
Пустэлi страшнай i бязмоўнай
Гараць дрыготна, ззяюць зоркi,
Як найдарожшыя пацёркi,
То паасобку, то гурткамi,
То брыльянцiстымi радкамi,
I iх пучочкi-златаблёсткi
Наўкола кiдаюць пялёсткi;
Яны гараць, жывуць i граюць,
Бы вочкi там чыесь мiргаюць;
Ды зрэдку ў небе дзесь далёка
Над лесам тым у момант вока
Мiгнецца стужка агнявая
То знiчка згасне залатая.
Вось выйдуць хлопцы гуртам з хаты
На гэты час, як неба шаты
Раскiне гожа над зямлёю
I вее згодаю святою.
- Ша! Цiха вы, не гаманеце!..
О, што ж та дзеецца на свеце?
I хлопцы разам зацiхаюць
I на Алеся пазiраюць;
Алесь замёр, здзiўлення поўны,
Глядзiць у луг, стаiць бязмоўны,
У бок лугоў руку трымае.
- Во, во! што, чуеце? страляе!
- Што гэта, хлопцы? вось дык дзiва!
Дарэктар шэпча палахлiва.
Няўжо з Нясвiжа б'юць гарматы?
I Яська кiнуўся дахаты.
- Ой, дзядзька, цётка! - ён галосiць,
I нейкi рух яго аж носiць.
Iдзеце борздзенька, iдзеце.
Там штось грымiць, ну, паглядзеце!
I так завойкаў, так завохаў,
Што ўсiх у хаце напалохаў.
- Ну, я табе, брат, мала веру:
Перабiраеш трохi меру,
Антось на гэта адазваўся,
Але на двор пашыбаваўся,
Кажух накiнуўшы на плечы;
I мацi праснiцу да печы
Таксама ставiць, прысланяе,
На двор за iмi выпаўзае.